درمان بیماری آترواسکلروتیک شریان کلیوی

بیماران مبتلا به تنگی آترواسکلروتیک شریان کلیوی تقریباً همیشه به طور همزمان دچار بیماری عروق مغزی، کرونری، یا سایر بیماری‌های عروق محیطی هستند. بالینگران باید این خطر بالای قلبی ـ عروقی همراه با بیماری آترواسکلروتیک کلیوی را تشخیص داده و درمان کنند. خطر مطلق ابتلا به بیماری کلیوی مرحلهٔ نهایی (ESRD) در این بیماران در مقایسه با آنهایی که دچار تنگی شریان کلیوی نیستند بالاتر می‌باشد اما نسبت به خطر ابتلا به بیماری کرونری، بیماری علامت‌دار عروق محیطی، نارسایی قلب، یا سکتهٔ مغزی بسیار کمتر می‌باشد (شکل 3 ـ 13). تنگی آترواسکلروتیک شریان کلیوی همانند سایر تظاهرات بیماری‌های شریانی محیطی به علت همین افزایش خطر به عنوان معادل بیماری ایسکمیک قلبی شناخته می‌شود و دستورالعمل‌های بالینی توصیه به پایین آوردن شدید چربی [خون] و استفاده از آسپیرین در این زیرگروه دارند. به همین سبب تلاش‌هایی که در جهت تعدیل سایر عوامل خطر [بیماری] قلبی عروقی صورت می‌گیرند (مثل قطع سیگار، کنترل فشارخون و دیابت، و درمان ضدپلاکتی) جزء اساسی درمان محسوب می‌گردند.

مداخلع در تنگی آترواسکلروتیک شریان کلیوی محل اختلاف‌نظر است و موضوع کارآزمایی‌های بالینی تصادفی شدهٔ در حال انجام می‌باشد تا درمان طبی در مقابل مداخله با استنت‌گذاری شریان کلیوی مطالعه شود. دستورالعمل‌های عموماً پذیرفته شده برای مداخله گزارش شده‌اند اما تصمیم‌گیری هنوز هم باید به صورت مورد به مورد انجام گیرد (جدول 2 ـ 31). مطالعات بالینی کوچکتر طرح شاخته‌اند که آنژیوپلاستی کلیوی خلال مجرایی از طریق پوست همراه با کار گذاشتن استنت ممکن است بهبود کنترل فشار خون در تنگی آترواسکلروتیک شریان کلیوی را به همراه داشته باشد اما در درصد قابل توجهی از بیماران خطر وخیم‌تر شدن کارکرد کلیه را در پی دارد. این مسأله ممکن است به علت بیماری آتروآمبولیک، نفروپاتی ماده حاجب، یا لخته شدن استنت بوده و ممکن است منجر به نارسایی کلیوی غیرقابل برگشت گردد. مضافاً مطالعات اخیر در پیگیری از کاهش کارکرد کلیوی با استفاده از ابزارهای محافظتی دیستال یا مهار پلاکتی برای محافظت در مقابل آترروآمبولی با شکست مواجه شدند.