مرمر چیست و چه کاربردی دارد؟
طبیعت یک آشپز بزرگ است. اعماق زمین اجاق اوست که هزاران سال قبل در اثر توده‌های بزرگ گداخته، در این اجاق سنگ‌ها داغ شده و در اثر فشار بسیار زیاد سنگ‌های آهکی تبدیل به سنگ‌های مرمر سخت می‌شود. نوع خالص این سنگ، سفید است. مرمرهای ناخالص اغلب سایه‌هایی از رنگ‌های قرمز، صورتی، زرد و قهوه‌ای دارند و یا دارای رگه‌هایی می‌باشند.
هنگامی که بلورهای رنگی مختلف داخل مرمر قرار می‌گیرند، در مقابل نور خورشید می‌درخشند. در بعضی از مرمرها، فسیل‌های باقیمانده، به زیبایی آن می‌افزایند. انواع دیگری از سنگ‌ها، مانند گرانیت‌ها، سنگ‌های سماق و «پورفیری» که سطح صیقلی داشته و در ساختمان بکار می‌روند، اغلب مواقع مرمر نامیده می‌شوند. مرمر واقعی، در حقیقت سنگ‌های آهکی است که به مرور زمان در طبیعت بلوری شکل شده است.
هنگام استخراج مرمر، ماشینی بنام شیار کن، یک سری شیارها یا شکاف‌هایی بر روی سطح سنگ‌ها، ایجاد می‌کند. بعضی از این شکاف‌ها ممکن است ۲ تا ۳ متر ژرفا و ۸ تا 24 متر طول داشته باشند. در استخراج مرمر هیچ‌گاه از روش انفجار سنگ‌ها استفاده نمی‌شود، زیرا ممکن است سنگ‌های مرمر را شکسته و خرد کند. قطعات مرمر توسط جرثقیل جابجا می‌شوند.
یک اره بدون دندانه بزرگ بر روی سنگ‌های ناصاف و ناهموار بکار برده می‌شود، همراه برش، جریان آبی که شامل شن می‌باشد، بر روی این سنگ جاری است. اصطکاک بین تیغه آهنی و شن، سنگ مرمر را به اندازه‌های دلخواه می‌برد. بعضی اوقات یک اره سیمی یا مفتولی، بجای تیغه فولادی بکار برده می‌شود. قطعاتی از مرمر بروی یک لایه ناهموار دایره‌ای شکل قرار داده شده و ثابت نگه داشته می‌شود. شن و آب بر روی این سطح چرخان جریان می‌یابد و مرمر را صاف و هموار می‌کند. در مرحله آخر، صیقلی کردن مرمر، توسط ترکیبی از اکسید قلع و اسید اگزالیک انجام می‌گیرد.
