بیماری تب مالت یا بروسلوز چه علائمی دارد و چطور تشخیص داده می‌شود؟
بروسلوز یا تب مالت یک عفونت باکتریایی است که از حیوانات به انسان‌ها منتقل می‌شود. معمولاً افراد با خوردن محصولات لبنی خام یا غیر پاستوریزه آلوده می‌شوند. گاهی اوقات، باکتری‌های عامل بروسلوز می‌توانند از طریق هوا یا از طریق تماس مستقیم با حیوانات آلوده منتقل شوند.
علائم و نشانه‌های بروسلوز ممکن است شامل تب، درد مفاصل و خستگی باشند. عفونت معمولاً با آنتی بیوتیک قابل درمان است. با این حال، درمان چندین هفته تا چند ماه طول می‌کشد و عفونت می‌تواند عود کند.
بروسلوز صد‌ها هزار نفر از مردم و حیوانات را در سراسر جهان مبتلا می‌کند. اجتناب از محصولات لبنی خام و رعایت اقدامات احتیاطی هنگام کار با حیوانات یا در آزمایشگاه می‌تواند به جلوگیری از تب مالت کمک کند.
علائم بیماری تب مالت یا بروسلوز
علائم بروسلوز ممکن است در هر زمان از چند روز تا چند ماه پس از عفونت ظاهر شود. علائم و نشانه‌ها مشابه علائم آنفولانزا است و شامل موارد زیر است:
- تب
- لرز
- از دست دادن اشتها
- تعریق
- ضعف
- خستگی
- درد مفاصل، ماهیچه‌ها و کمر
- سردرد
علائم بروسلوز ممکن است هفته‌ها یا ماه‌ها ناپدید شده و سپس عود کنند. برخی از افراد مبتلا به بروسلوز مزمن هستند و علائم آن را سال‌ها حتی پس از درمان تجربه می‌کنند. علائم و نشانه‌های طولانی مدت ممکن است شامل خستگی، تب‌های مکرر، آرتریت (التهاب و درد مفاصل)، التهاب قلب (اندوکاردیت) و اسپوندیلیت-آرتروز التهابی است که ستون فقرات و مفاصل مجاور را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
زمان مراجعه به پزشک
تشخیص بروسلوز ممکن است دشوار باشد، به ویژه در مراحل اولیه یعنی زمانی که اغلب علائمش شبیه بیماری‌های دیگر مانند آنفولانزا است. در صورت افزایش سریع تب، درد عضلانی یا ضعف غیرمعمول و داشتن عوامل خطر برای بیماری یا داشتن تب مداوم به پزشک مراجعه کنید.
علل
بروسلوز بر بسیاری از حیوانات وحشی و اهلی تأثیر می‌گذارد، از جمله:
- گاو
- بز‌ها
- گوسفند
- خوک و گراز وحشی
- سگ‌ها، به ویژه آن‌هایی که در شکار استفاده می‌شوند
- گوزن
- گوزن
- بیسون
- کاریبو
- گوزن شمالی
- شتر‌ها
رایج‌ترین راه‌های انتقال باکتری از حیوان به انسان عبارتند از:
- خوردن لبنیات خام. باکتری بروسلا در شیر حیوانات آلوده می‌تواند در شیر، بستنی، کره و پنیر‌های غیر پاستوریزه به انسان منتقل شود. این باکتری همچنین می‌تواند در گوشت خام یا نپخته حیوانات آلوده منتقل شود.
- استنشاق هوای آلوده. باکتری بروسلا به راحتی در هوا پخش می‌شود. کشاورزان، شکارچیان، تکنسین‌های آزمایشگاه و کارگران کشتارگاه می‌توانند باکتری‌ها را استنشاق کنند.
- لمس خون و مایعات بدن حیوانات آلوده. باکتری‌های موجود در خون، مایع منی یا جفت یک حیوان آلوده می‌توانند از طریق بریدگی یا زخم دیگری وارد جریان خون شما شوند. از آنجا که تماس عادی با حیوانات – لمس کردن، مسواک زدن یا بازی کردن – باعث عفونت نمی‌شود، افراد به ندرت از حیوانات خانگی خود به تب مالت مبتلا می‌شوند. با این وجود، افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند باید از دست زدن به سگ‌هایی که شناخته شده‌اند به این بیماری خودداری کنند.
بروسلوز معمولاً از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شود، اما در موارد معدودی، زنان این بیماری را در هنگام تولد یا از طریق شیر مادر به فرزندان خود منتقل کرده‌اند. به ندرت، بروسلوز ممکن است از طریق فعالیت جنسی یا از طریق انتقال خون آلوده یا انتقال مغز استخوان گسترش یابد.
عوامل خطر
در حالی که بروسلوز در ایالات متحده نادر است، در سایر نقاط جهان شایع‌تر است، به ویژه:
- اروپای جنوبی شامل پرتغال، اسپانیا، ترکیه، ایتالیا، یونان، جنوب فرانسه
- اروپای شرقی
- مکزیک، آمریکای جنوبی و مرکزی
- آسیا
- آفریقا
- کارائیب
- خاورمیانه
افرادی که در این مناطق زندگی می‌کنند یا مسافرت می‌کنند بیشتر از پنیر بز غیرپاستوریزه استفاده می‌کنند که گاهی اوقات پنیر روستایی نیز نامیده می‌شود.
مشاغلی که در معرض خطر بیشتری هستند
افرادی که با حیوانات کار می‌کنند یا با خون آلوده در تماس هستند در معرض خطر ابتلا به بروسلوز هستند. نمونه‌ها عبارتند از:
- دامپزشکان
- دامداران
- پرورش‌دهندگان
- کارگران کشتارگاه
- شکارچیان
- میکروبیولوژیست‌ها
عوارض
بروسلوز می‌تواند تقریباً بر هر قسمتی از بدن ، از جمله دستگاه تناسلی، کبد، قلب و سیستم عصبی مرکزی شما تأثیر بگذارد. بروسلوز مزمن ممکن است عوارضی را فقط در یک اندام یا در سراسر بدن ایجاد کند. عوارض احتمالی عبارتند از:
- عفونت پوشش داخلی قلب (اندوکاردیت). این یکی از جدی‌ترین عوارض بروسلوز است. اندوکاردیت درمان نشده می‌تواند به دریچه‌های قلب آسیب برساند یا از بین ببرد و علت اصلی مرگ و میر ناشی از بروسلوز است.
- آرتروز. عفونت مفصل با درد، سفتی و تورم در مفاصل، به ویژه زانو، لگن، مچ پا، مچ دست و ستون فقرات مشخص می‌شود. اسپوندیلیت – التهاب مفاصل بین استخوان‌ها (مهره‌ها) ستون فقرات یا بین ستون فقرات و لگن – درمان آن بسیار سخت است و ممکن است باعث آسیب دائمی شود.
- التهاب و عفونت بیضه‌ها (اپیدیدیمو ارکیت). باکتری‌هایی که باعث بروسلوز می‌شوند می‌توانند اپیدیدیم، لوله پیچ خورده‌ای که عروق دفرنس و بیضه را به هم متصل می‌کند، آلوده کنند. از آنجا ممکن است عفونت به خود بیضه سرایت کند و باعث تورم و درد شود که ممکن است شدید باشد.
- التهاب و عفونت طحال و کبد. بروسلوز همچنین می‌تواند طحال و کبد را تحت تأثیر قرار دهد و باعث بزرگ شدن آنها بیش از اندازه طبیعی شود.
- عفونت‌های سیستم عصبی مرکزی. این‌ها شامل بیماری‌های بالقوه تهدید‌کننده زندگی مانند مننژیت، التهاب غشا‌های اطراف مغز و نخاع و انسفالیت، التهاب خود مغز است.
پیشگیری
برای کاهش خطر ابتلا به بروسلوز، اقدامات احتیاطی زیر را انجام دهید:
- از خوردن غذا‌های لبنی غیر پاستوریزه خودداری کنید.
- گوشت را کاملاً بپزید. تمام گوشت را بپزید تا به دمای داخلی 145 تا 165 درجه فارن‌هایت (63 تا 74 درجه سانتیگراد) برسد. پخت مناسب سایر باکتری‌های مضر مانند سالمونلا و اشرشیاکلی را از بین می‌برد. هنگام سفر به خارج، از خرید گوشت از فروشندگان خیابانی خودداری کنید و بخواهید تمام گوشت‌ها به خوبی پخته شوند.
- دست کش بپوشید. اگر دامپزشک، کشاورز، شکارچی یا کارگر کشتارگاه هستید، هنگام دست زدن به حیوانات بیمار یا مرده یا بافت حیوانات یا هنگام کمک به زایمان، دستکش لاستیکی بپوشید.
- اقدامات ایمنی را در محیط‌های کاری پرخطر انجام دهید. اگر در آزمایشگاه کار می‌کنید، همه نمونه‌ها را در شرایط ایمنی زیستی مناسب نگهداری کنید. کشتارگاه‌ها همچنین باید اقدامات حفاظتی را انجام دهند، مانند استفاده از لباس محافظ.
- واکسیناسیون حیوانات اهلی. در ایالات متحده، یک برنامه واکسیناسیون تهاجمی تقریبا بروسلوز را در گله‌های دام از بین برده است. از آنجا که واکسن بروسلوز زنده است، می‌تواند باعث ایجاد بیماری در افراد شود. هر فردی که در حین واکسیناسیون حیوان دچار چوب سوزنی تصادفی شده است باید تحت درمان قرار گیرد.
تشخیص
پزشکان معمولاً با آزمایش خون یا مغز استخوان برای باکتری بروسلا یا آزمایش خون برای آنتی بادی‌های باکتری، تشخیص بروسلوز را تأیید می‌کنند.
آزمایشات سرولوژیک اغلب تنها یافته‌های آزمایشگاهی مثبت در بروسلوز هستند. در عفونت حاد، آنتی بادی‌های IgM در مراحل زودرس ظاهر می‌شوند. نتایج آزمایشات سرولوژیک باید در کنار سابقه تماس و تظاهرات بالینی تفسیر شوند. در نواحی آندمیک یا در موارد وجود سابقه تماس شغلی، تیتر مساوی با بیشتر از ۱ / ۶۴۰- ۱ / ۳۲۰ تشخیصی است و در نواحی غیرآندمیک، تیتر مساوی با بیشتر از ۱ / ۱۶۰ با ارزش است؛ تکرار T آزمایشات پس از ۴-۲ هفته ممکن است یک تیتر بالارونده را نشان دهد.
برای کمک به تشخیص عوارض بروسلوز، پزشک ممکن است آزمایش‌های اضافی را تجویز کند، از جمله:
- اشعه ایکس اشعه ایکس می‌تواند تغییراتی را در استخوان‌ها و مفاصل شما نشان دهد.
- اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). این آزمایشات تصویربرداری به تشخیص التهاب یا آبسه در مغز یا سایر بافت‌ها کمک می‌کند.
- کشت مایع مغزی نخاعی این یک نمونه کوچک از مایع اطراف مغز و نخاع شما را برای عفونت‌هایی مانند مننژیت و انسفالیت بررسی می‌کند.
- اکوکاردیوگرافی. این آزمایش از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از قلب شما برای بررسی علائم عفونت یا آسیب به قلب استفاده می‌کند.
درمان
درمان بروسلوز با هدف تسکین علائم، جلوگیری از عود بیماری و جلوگیری از عوارض انجام می‌شود. شما باید حداقل شش هفته آنتی بیوتیک مصرف کنید و علائم شما ممکن است تا چند ماه به طور کامل برطرف نشوند. همچنین ممکن است بیماری عود کند و مزمن شود.
طول مدت درمان: جهت درمان بروسلوز غیرموضعی حاد (کمتراز یک ماه)، یک دوره درمان ۶ هفته‌ای شامل حداقل ۲ آنتی بیوتیک مورد نیاز است. در موارد بیماری موضعی یا کمپلکس، حداقل نیاز به ۳ ماه درمان است.
درمان استاندارد استاندارد طلایی برای درمان بروسلوز در بالغین، استرپتومایسین داخل عضلانی ( 0.75 تا ۱g روزانه به مدت ۲۱-۱۴ روز) و داکسی سیکلین (۱۰۰mg، دو بار در روز به مدت ۶ هفته است.
عود پس از این روش درمانی ۱۰-۵٪ است.
درمان جایگزین: درمان جایگزین (و رژیم توصیه شده فعلی توسط WHO)، ریفامپین ( ۶۰۰ – ۹۰۰mg روزانه) همراه با داکسی سیکلین (۱۰۰mg دو بار در روز به مدت ۶ هفته است.
میزان عود/ شکست درمان با این روش، ۲۰-۱۰٪ است که احتمالا به علت افزایش پاکسازی داکسی سیکلین ناشی از تجویزهمزمان ریفامپین و در نتیجه کاهش سطح داکسی سیکلین می‌باشد.
تجویز اوفلوکساسین یا سیپروفلوکساسین همراه با ریفامپین به مدت ۶ هفته می‌تواند درمان جایگزین قابل پذیرشی در بالغین باشد.
درمان در کودکان و زنان حامله:
در کودکان و زنان حامله‌تری متوپریم – سولفامتوکسازول جایگزین تتراسیکلین می‌شوند. در زنان حامله بهترین رژیم، ریفامپین +تری متوپریم – سولفامتوکسازول (کوتریموکسازول) است.
بیماری سیستم عصبی یا نورولوژیک: بیماری نورولوژیک ناشی از بروسلوز نیاز به درمان طولانی مدت (۶-۳ ماه) دارد (معمولا به همراه با اضافه کردن سفتریاکسون به رژیم استاندارد).
آندوکاردیت بروسلایی: آندوکاردیت بروسلایی یا عفونت لایه داخلی قلب حداقل با ۳ دارو یک آمینوگلیکوزید + یک تتراسیکلین + ریفامپین) درمان می‌شود. بسیاری از محققین سفتریاکسون و یا یک فلوروکینولون را جهت کاهش نیاز به تعویض دریچه به رژیم اضافه می‌کنند. طول مدت درمان آندوکاردیت بروسلایی، ۴ تا ۶ ماه است. جراحی برای درمان اکثریت موارد عفونت دریچه‌های مصنوعی قلب و مفاصل مصنوعی مورد نیاز است،
آماده شدن برای ویزیت پزشکی
اگر فکر می‌کنید ممکن است بروسلوز داشته باشید، به احتمال زیاد با مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک عمومی شروع کنید. ممکن است به متخصص بیماری‌های عفونی ارجاع داده شوید.
تشخیص بروسلوز بستگی به این دارد که آیا، چگونه و چه زمانی در معرض باکتری‌های عامل بیماری قرار گرفته‌اید. شما می‌توانید با آمادگی کامل تا آنجا که ممکن است به پزشک خود کمک کنید.
آنچه شما می‌توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، ممکن است بخواهید لیستی از پاسخ سوالات زیر را بنویسید:
- اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟
- آیا لبنیات خام (غیر پاستوریزه) مانند شیر یا پنیر بز مصرف کرده‌اید؟
- آیا شغل شما شامل تماس با حیوانات است یا با بافت حیوانات؟
- آیا طی سال گذشته به کشور‌هایی غیر از ایالات متحده سفر کرده‌اید؟
- آیا در آزمایشگاهی کار می‌کنید که ارگانیسم‌های عفونی در آن حضور دارند؟
- آیا اخیراً به شکار رفته‌اید؟
