فیلم دریای عمیق آبی – خلاصه داستان، نقد و بررسی – Deep Blue Sea (1999)
سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : آکیوا گلدزمن، تونی لودیگ و آلن ریش
کارگردان : رنی هارلین
فیلمنامه‌نویس : دانکن کندی، دانا پوئرز و وین پوئرز
فیلمبردار : استیون ویندون
آهنگساز(موسیقی متن) : ترِوِر ریبین
هنرپیشگان : توماس جین، سفرون باروز، ل.ل.کول‌جی، جاکلین مکنزی، مایکل راپاپورت، استلان اسکارسگارد، ایدا تورتورو و ساموئل ل. جکسون
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۵ دقیقه
̎دکتر سوزان مکلیستر̎ (باروز) با مطالعه و انجام آزمایش‌هائی در مورد کوسه‌ها، در پی ̎باززائی̎ بافت‌های مغز آدمی است. او با تغییر و اصلاح DNA کوسه‌ها، آنها را به درجهٔ هوشمندی انسان‌ها نزدیک‌تر کرده، اما از سوی دیگر، عدم اعتماد و مخالفت برخی از اعضاء گروه تحقیقاتی‌اش را برانگیخته است؛ ̎کارتر بلیک̎ (جین)، مقام مسئول امور کوسه‌ها، و ̎دادلی̎ (کول‌جی)، آشپز تیم، جزو مخالفان هستند. علاوه بر این، حامیان مالی این پروژه نیز دچار تردید می‌شوند و یکی از آنان به نام ̎راسل فرانکلین̎ (جکسن) برای بررسی موضوع نزد ̎مکلیستر̎ می‌رود. ̎مکلیستر̎ و گروهش سرگرم کار روی یک کوسهٔ ̎اصلاح̎ شده هستند که حیوان به هوش می‌آید. کوسه به محققان حمله می‌کند و آزمایش‌گاه آنان را ویران می‌سازد. حالا همه چیز به هم می‌ریزد…
دریای عمیق آبی ثابت می‌کند که فعلاً همان کوسهٔ استیون اسپیلبرگ برای سینما کافی است. این پارک ژوراسیک (اسپیلبرگ، ۱۹۹۳) دیگری است با کوسه‌ها در نقش دایناسور. دانشمندان کوته‌فکر لعنتی باز حیوانات را با روش‌های ژنتیک پیشرفته‌شان بیش از حد خطرناک کرده‌اند و باز این بلندپروازی‌های تمام نشدنی و به دور از عقل سلیم کار دستشان می‌دهد. چیزی مشکوک در مورد فیلمی که تنها صحنه‌های قابل توجهش، قلع و قمع آدم‌های نه‌چندان سزاوار هم‌دلی است، وجود دارد: به ویژه دو صحنه قابل اشاره‌اند که در اولی، کوسه برانکارد اسکارسگارد را به دندان می‌گیرد و آن را ـ همراه با هلی‌کوپتر متصل به برانکارد ـ با خود می‌برد (نتیجه در زیر آب کوبیدن اسکارسگارد بی‌نوا به پنجرهٔ زیر آبی پایگاه شناور و شکستن آن و در نتیجه جاری شدن سیل آب به درون تأسیسات است و روی آب داغان شدن هلی‌کوپتر و قسمت فوقانی پایگاه) و در دومی جکسن در حال موعظه دربارهٔ وحدت و اعتماد به نفس برای حضار، ناگهان به وسیلهٔ کوسه (که احتمالاً حوصله‌اش از کلیشه‌ها سر رفته است!) بلعیده می‌شود. باقی فیلم را اگر ندیدید، چیزی از دست نداده‌اید. البته فیلم تأکید خاصی روی القای ترس از آب در تماشاگر دارد که پس از مدتی آدم نسبت به آن مصونیت می‌یابد.
