فیلم دختر ژنرال – خلاصه داستان، نقد و بررسی – The General’s Daughter (1999)
کارگردان : سایمن وست
فیلمنامهنویس : کریستوفر برتولینی و ویلیام گلدمن، بر مبنای رمانی نوشتهٔ نلسن دمیل
فیلمبردار : پیتر منزیس جونیر
آهنگساز(موسیقی متن) : کارتر بِروِل
هنرپیشگان : جان تراولتا، مادلین استو، جیمز کرامول، تیموتی هاتن، کلارنس ویلیامز سوم، جیمز وودز و لسلی استفانسن
̎ژنرال جو کامبل̎ (کرامول) از فرماندهان شایستهٔ ارتش و ظاهراً شخصیتی بی‌عیب و نقص است. او عنقریب بازنشسته خواهد شد و قصد دارد کاندیدای معاون ریاست جمهوری شود. ̎سروان الیزابت کامبل̎ (استفانسن)، دختر ژنرال، بسیار ملیح، باهوش، منضبط و نمونهٔ کامل یک افسر ارتش است. او هم در همان واحدی خدمت می‌کند که پدرش فرماندهی آن را به عهده دارد. زمانی که ̎الیزابت̎ به طرز فجیعی به قتل می‌رسد، ژنرال دچار بحران شخصیتی و سیاسی می‌شود.
̎پل برتر̎ (تراولتا)، افسر بخش جنائی ارتش، و ̎سارا سانهیل̎ (استو)، افسر آگاهی، مأمور رسیدگی به پروندهٔ قتل ̎الیزابت̎ می‌شوند. ̎پل̎ و ̎سارا̎ که در گذشته به یکدیگر علاقه داشته‌اند، در تحقیقات خود متوجه می‌شوند که ̎الیزابت̎ در تمام زندگی‌اش از نظر عاطفی دچار مشکل بوده است. علاوه بر این، ژنرال نیز رابطهٔ صمیمانه و سالمی با دخترش نداشته است. از سوی دیگر، ̎ژنرال جرج فاولر̎ (ویلیامز سوم)، افسر جانشین ̎جو کامبل̎، هم مورد سوءظن قرار می‌گیرد…
در روزگاری که هر فیلم معمائی برای سرپا ماندن، ضروری می‌داند که انگیزه‌ای هرچه پیچیده‌تر بتراشد و گرهی هرقدر غیرقابل حدس‌تر بیندازد، دختر ژنرال مثل بسیاری فیلم‌های دیگر پا را از مرز باورپذیری فراتر می‌گذارد: چه در پرداخت نهائی واقعیت یعنی نقشهٔ دختر ژنرال برای بازآفرینی صحنهٔ هتک حرمت به منظور انتقام گرفتن از پدر سازش‌کارش (یا اصلاً رابطه‌های او با هر یونیفورم‌پوشی در آن حوالی) و چه در نمایش مراحل رسوخ تراولتا به درون فساد و تباهی حاکم بر فضای ارتش. این‌که نام گلدمن به‌عنوان فیلمنامهنویس ـ و در واقع ̎دکتر̎ فیلم‌نامه ـ بیاید هم مشکلی را حل نمی‌کند
. آدم‌ها گرایش عجیبی به فاش‌گوئی در عجیب‌ترین موقعیت‌ها دارند: مثلاً آجودان ژنرال که معلوم نیست چرا یکباره به حرف می‌آید و نظر خود دربارهٔ نقش ژنرال در جنایت را در برابر مافوقش و در حضور تراولتا ابراز می‌کند. همین‌طور دربارهٔ دلیل مسکوت ماندن هتک حرمت اولیه به دختر ژنرال هم فیلم متقاعد کننده عمل نمی‌کند (این‌که گردش اوضاع در آموزشگاه نظامی مختلط و ست‌پوینت مختل می‌شود). اما برول آهنگساز غریبی است. صرف‌نظر از این‌که فیلم چه‌قدر معمولی و یک‌بار مصرف باشد ـ همین فیلم یا مثلاً شغال (مایکل کاتن جونز، ۱۹۹۷) ـ کار او تشخیص خود را از دست نمی‌دهد. این‌جا او از ترکیب موسیقی ارکسترال سنتی با مایه‌های آفریقائی ـ آمریکائی و مارش‌های محزون استفادهٔ جالبی کرده است.
