دانشمندان این موجودات زنده پروکاریوتی و جلبکی ۲۵۰ میلیون ساله را در صخره‌های باستانی پیدا کرده‌اند
به تازگی، یک کشف باورنکردنی، شناخت جدیدی از پیدایش زندگی بر روی زمین برای ما فراهم آورده است.
گروهی از زمین شناسان به تازگی بقایای کوچکی از حیات پروکاریوتی و جلبکی را کشف کرده‌اند که در داخل کریستال‌های هالیت به دام افتاده بودند و برآورد می‌شود که قدمت آنها به ۲۵۰ میلیون سال پیش بازگردد.
سنگ نمک کانی کلرید سدیم (NaCl) هالیت نامیده می‌شود. این کشف نشان می دهد که این ماده معدنی طبیعی می تواند منبعی برای مطالعه محیط های باستانی آب شور باشد. علاوه بر این، موجوداتی که در آن به دام افتاده اند ممکن است هنوز زنده باشند.
این یافته خارق‌العاده همچنین نوع جستجوی حیات باستانی، نه فقط روی زمین، بلکه در محیط‌های فرازمینی، مانند مریخ را هم می‌تواند دستخوش دگرگونی کند، جایی که ذخایر بزرگ نمک به عنوان شواهدی از مخازن آب مایع باستانی، در مقیاس بزرگ شناسایی شده‌اند.
پیش از این میکروفسیل‌های باستانی به صورت فشرده در صخره‌هایی مانند شیل پیدا شده‌اند که قدمت آن به میلیاردها سال پیش می‌رسد.
اما نمک قادر به حفظ مواد آلی به همین روش نیست. در عوض، هنگامی که کریستال‌ها در یک محیط آب شور تشکیل میشوند، مقدار کمی مایع می‌تواند در داخل آن به دام بیفتد. به اینها در زمین‌شناسی درونگیره‌های سیال گفته می‌شود.
آنها از نظر علمی ارزشمند هستند، زیرا می‌توانند حاوی اطلاعاتی در مورد دمای آب، شیمی آب و حتی دمای اتمسفر در زمان تشکیل ماده معدنی باشند.
دانشمندان همچنین میکروارگانیسم‌هایی مانند باکتری‌ها ، قارچ‌ها و جلبک‌هایی یافته‌اند که در محیط شور داخل هالیت زندگی می‌کرده‌اند.
با این حال، روش شناسایی این موجودات باستانی تردیدهایی را در مورد همسن بودن آنها با هالیت ایجاد کرده است.
قدیمی‌ترین سنگ‌های رسوبی شیمیایی که حاوی میکروارگانیسم‌های پروکاریوتی و یوکاریوتی از محیط رسوبی هستند، در بیابان وسط استرالیا پیدا شده که زمانی دریایی شور بوده است.
شردر-گومز و همکارانش یک نمونه به دست آمده از استرالیای غربی در سال 1997 را بررسی کرده‌اند و روی هالیت دست نخورده دوران نئوپروتروزوییک مطالعه کرده‌اند.
آنها با پتروگرافی نور عبوری و فرابنفش، در داخل، آنها جامدات و مایعات آلی، مطابق با سلول‌های پروکاریوتی و یوکاریوتی، پیدا کردند.
دامنه فلورسانس نیز جالب بود. برخی از نمونه‌ها رنگ‌هایی منطبق با پوسیدگی مواد آلی را نشان دادند، در حالی که برخی دیگر همان فلورسانس موجودات زنده را نشان دادند که به گفته محققان، مطرح کننده مواد آلی بدون تغییر را مطرح می‌کند.
محققان خاطرنشان کردند که حتی ممکن است برخی از ارگانیسم ها هنوز زنده باشند. درونگیره‌های مایع می‌توانند به‌عنوان زیستگاه‌های کوچک که در آن کلنی‌های کوچک رشد می‌کنند، عمل کنند. و پروکاریوتهای زنده از هالیت با قدمت 250 میلیون سال پیش استخراج شده اند.
اما چرا ما موجودات زنده با قدمت بیشتر پیدا نکرده‌ایم؟
پیشنهاد شده است که تشعشعات مواد آلی در دوره‌های موجودات زنده را از بین می‌برد، اما هالیت 250 میلیون ساله تنها در معرض مقادیر ناچیزی تابش بوده است.
میکروارگانیسم های ممکن است با ترفندهایی مثل تغییرات متابولیک، بقا در برابر گرسنگی، تغییر به مرحله کیست و همزیستی با ترکیبات آلی یا سلول‌های مرده که می‌توانند به عنوان منابع مغذی‌شان عمل کرده باشد، زنده مانده باشند.
پس ما باید هنگام مطالعه روی امکان زندگی در سطح مریخ به صورت مشابهی، روش خود را تغییر بدهیم.
