چگونه می‌توانیم برای نسل بعدی خود نیاکان خوبی باشیم؟
رومان کرزناریک
فیلسوف رومان کرزناریک گفته است : «نوادگان ما مالک آینده هستند، ولی تصمیمات و فعالیت‌هایی که ما الان انجام می‌دهیم شدیدا روی نسل‌های آینده تاثیر می‌گذارند». از یک کمپین جهانی تا اجازه قانونی شخصیتی به طبیعت برای طرح دعوی اکتشافی با یک اتحاد فعالان جوان، کرزناریک مثال‌هایی از راه‌هایی که می‌توانیم نیاکانی خوب باشیم را با ما به اشتراک گذاشته است –یا به قول خود او «یاغیان زمان»– و به جنبش تعریف دوباره طول عمر، عدالت بین نسلی و تمرین عشق ورزیدن عمیق به زمین بپیوندیم.
وقت آن رسیده که بشریت به یک حقیقت آزاردهنده اعتراف کند: ما آینده را استعمار کردیم. درکشورهای ثروتمند مثل یک پایگاه مستعمراتی دورافتاده رفتار کردیم جایی که می‌توانیم براحتی ضایعات زیست‌محیطی را انبارکنیم و همینطور مخاطرات تکنولوژیکی را، مثل اینکه هیچ‌کسی آنجا نیست.
فاجعه این است که نسل‌های آینده اینجا نیستند تا برای تاراج میراث‌شان مبارزه کنند. آنها نمی‌توانند مثل یک مدافع حقوق زنان جلوی اسب پادشاه بپرند یا مثل یک فعال حقوق مدنی در یک نشست ظاهر بشوند یا مانند ماهاتما گاندی برای مبارزه طلبیدن استعمارگران رژه نمک بروند. آنها هیچگونه حقوق سیاسی و یا نماینده‌ای ندارند؛ آنها هیچ تاثیری در بازار ندارند. اکثریت نسل‌های آینده بدون قدرت تسلیم شده‌اند.
فهمیدن حجم این ناعدالتی می‌تواند سخت باشد، پس به آن اینجوری نگاه کنیم: امروزه ۷.۷ میلیارد آدم زنده وجود دارد. این فقط یک جزء کوچکی از ۱۰۰۰ میلیارد آدمی هست که در ۵۰ هزار سال گذشته زندگی کرده و مرده‌اند. ولی هر دوی آنها افزون بر نزدیک ۷ تریلیون آدمی هستند که در ۵۰ هزار سال آینده به دنیا می‌آیند، با در نظر گرفتن ثابت ماندن نرخ تولد. تنها در ۲ قرن آینده، ده‌ها میلیارد انسان به دنیا می‌آید، میان آنها، همه نوادگان شما، و نوادگان آنها و دوستان‌شان و جوامعی که به آنها وابسته خواهند بود. همه این نسل‌ها چگونه به ما (گذشتگان) و میراثی که برایشان به جا گذاشته‌ایم نگاه خواهند کرد؟
واضحا، ما میراث خارق‌العاده‌ای را از نیاکان مشترکمان به ارث برده‌ایم: هدیه‌ی انقلاب کشاورزی، اکتشافات پزشکی، و شهرهایی که هنوز در آنها زندگی می‌کنیم. ولی قطعا میراث مخربی را هم به ارث برده‌ایم. میراث برده داری و استعمارگری و تبعیض‌نژادی به وجود آوردن بی‌عدالتی‌های عمیقی که ما الان باید آنها را درست کنیم. میراث اقتصادی که به شکل ساختاری به سوخت‌های فسیلی اعتیاد دارد و رشدی بی‌پایان که باید تبدیل شود. پس ما چطور می‌توانیم نیاکان خوبی بشویم که نسل‌های بعد لایق آن هستند؟
خب، طی دهه گذشته، یک جنبش جهانی آغاز شده است برای بکارگیری مردمی که ضد استعمارشدن آینده بیرون آمده‌اند برای گسترش افق زمانی ما به بیشتر از حال حاضر. جنبش هنوز قطعه قطعه هست و اسمی ندارد. من به فکر پیشگامانی هستم که در طی زمان شورش خواهند کرد. آنها را می‌شود در حال کار توی «جنبش طراحی آینده مصور ژاپن» پیدا کرد، که قصد دارد بر چرخه‌های کوتاه مدت غلبه کند که به وسیه فهمیدن اصول قواعد تصمیم گیری نسل هفتم بر سیاست سلطه دارد که توسط جوامع بومی آمریکا تجربه شده است.
طراحی آینده شهروندان را دورهم جمع می‌کند که برای شهرهایی که در آن زندگی میکنند نقشه‌هایی طراحی و بحث کنند. به نیمی از گروه گفته شده که شما شهروندان حال هستید. به نیمه دیگر لباس تشریفاتی بلند داده شده تا بپوشند و خودشان را به عنوان شهروندان سال ۲۰۶۰ تصور کنند. خب، مشخص شد که شهروندان سال ۲۰۶۰ بطور سیستماتیک از نقشه‌هایی با تغییرات خیلی بیشتردفاع میکنند، از سرمایه‌گذاری بخش درمان تا مقابله با تغییرات آب و هوا. و این فرم نوآوری از نشست شهروندان آینده در ژاپن در حال گسترش است از شهرهای کوچک مثل یاهابا تا شهرهای بزرگ مثل کیوتو. چه می‌شود اگه طراحی آینده توسط همه شهرهای کوچک و بزرگ دنیا برای احیای تصمیم‌گیری دموکراتیک و گسترش دید آنها برای فراتر از حال‌حاضر بکار گرفته شود؟
الان، یاغیان زمان هم به دادگاه قانون برده می‌شود تا حقوق انسان‌های آینده حفظ شود. سازمان اعتماد فرزندان ما یک شکایتی تاریخی برعلیه دولت ایالات متحده تهیه کرده است از طرف ۲۱ جوان که برای حق قانونی جو سالم و آب و هوای امن کمپین تشکیل داده‌اند برای هر دو نسل حال و آینده. نبرد دیوید و گلایس (نبرد نابرابر) هم الهام بخش روش‌های جدید دادخواهی جهانی شده است از کلمبیا و پاکستان تا اوگاندا و هلند. و این موج فعالیت در راستای جنبش رشد می‌کند تا حق یک شخصیت را به طبیعت بدهد، از رود وانگانویی در آوترورا در نیوزلند تا گنجیز و رود یامونا در هند.
یاغیان زمان هم در صندوق رای فعالیت می‌کند. در ۲۰۱۹، نوجوانان سراسر اروپا شروع کردند به اعمال نفوذ در والدین و والدین بزرگ خود که رای‌شان را در انتخابات پارلمانی اروپا در آن سال به آنها بدهند. هشتگ #رای‌تان‌را‌به‌بچه‌ها‌بدهید در شبکه‌های اجتماعی فراگیر شد و حتی با کمپین آب‌وهوا تا استرالیا پخش شد. من و همسرم درباره‌اش شنیدیم و تصمیم گرفتیم که رای‌مان را در انتخابات اخیر انگلیس به دوقلوهای ۱۱ ساله‌مان بدهیم. پس همگی دور میز آشپزخانه نشستیم و درباره بیانیه گروه بحث کردیم، و هر کدام از آنها گفتند که ما علامت را کجای برگه رای بگذاریم. و اگر برای شما مهم هست، نه، آنا فقط دیدگاه‌های سیاسی والدین را تکرار نکردند.
پس، از وقتی که شورش شروع شده است. شورشیان برخواستند که از استعمار آینده جلوگیری کنند پایه‌گذاری یک حرکت جهانی برای تفکر بلندمدت برای عدالت بین نسل‌ها که ممکن است تبدیل شود به یکی از قدرتمندترین جنبش‌های سیاسی قرن حاضر. آنها برای خروج از دوره‌های کوتاه کمک میکنند حواس‌پرتی دیجیتالی و فرهنگ مصرف‌گرایی ما را به دام انداخته است، با فریب دکمه «هم اکنون خرید کنید» و اخبار شبانه‌روزی. آنها به ما برای گسترده کردن افق زمانی الهام می‌دهند از ثانیه و دقیقه به دهه و خیلی فراتر.
پروژه یک هنرمند به نام کتی پترسن، کتابخانه آینده، ساختن آن یک قرن طول خواهد کشید. هر ساله، یک نویسنده معروف یک کتاب اهدا می‌کند که تا سال ۲۱۱۴ کاملا خوانده نشده باقی می‌ماند وقتی که کل کلکسیون روی کاغذی چاپ خواهد شد که از درخت‌های جنگلی که برای همین منظور کاشته شده بودند ساخته شده است. جهش دانه جهانی والبارد تصور آن را خیلی بیشتر گسترش میدهد، اسکان میلیون‌ها دانه در یک مخزن سنگی فناناپذیر در قلمرو قطب که به گونه‌ای طراحی شده است که هزار سال دوام داشته باشد. ولی واقعا چطور می‌توانیم تفکر و برنامه‌ای در مقیاس هزاره داشته باشیم؟
خب، جواب شاید یک راز نهایی برای یاغی زمان بودن باشد و این از یک طراح زیست‌تقلیدی می‌آید به نام جنین بنیاس، کسی که پیشنهاد کرد از تحول ۳.۸ میلیارد ساله طبیعت یاد بگیریم. چطور همه گونه‌ها بقا و پیشرفت را یاد گرفتند برای ده هزار نسل و بیشتر؟ خب، با محافظت از مکانی که از مبدا محافظت می‌کند. با زندگی درون اکوسیستم که در آن ادغام شده بودند، با علم به خراب نکردن لانه، همان که انسان‌ها دارند با آثاری مخرب انجام می‌دهند با سرعتی بیشتر و حجمی فراتر از قرن گذشته.
پس یک نقطه شروع برجسته برای یاغیان زمان در همه جا این است که بر روی زیاد کردن زمان تمرکز نکنند بلکه روی احیای مجدد مکان تمرکز کنند. ما باید سیاره خانه خودمان را بازیابی، تعمیر و محافظت کنیم که باعث محافظت از منشا و مبدا ما می‌شود. برای فرزندان‌مان، برای فرزندان فرزندان‌مان، آنهایی که قرار است بیایند، ما باید عشق بورزیم به رودها و کوه‌ها، به تخته‌های یخی و دشت‌ها، و دوباره به چرخه طولانی و حیات‌بخش طبیعت متصل بشویم.
بگذارید همه ما یاغی زمان بشویم و با الهام از دعای زیبای موهاک که هنگام تولد یک کودک می‌گوید: «ممنون، زمین. تو راه را می‌شناسی.»
