ریز علی خواجوی فرنگی‌ها: چگونه کیت شلی یک قطار را نجات داد؟
در سال ۱۹۰۱، راه آهن شیکاگو و شمال غربی، پل جدیدی را بر روی رودخانه Des Moines در بون، آیووا، در آمریکا افتتاح کرد. این پل رسماً پل راه بون نام گرفت، اما اما مردم محلی به سرعت به آن لقب پل‌های بالای کیت شلی را دادند، به یادبود بانوی قهرمان ۱۵ ساله، کاترین کارول “کیت” شلی، که قطاری پر از مسافر را از یک فاجعه مطمئن نجات داد.
۶ ژوئیه ۱۸۸۱ بود. طوفان عظیمی در سراسر کانتی بون رخ داده بود و آب هانی کریک به سرعت و به طور خطرناکی بالا آمد و الوارهای روی پل انشعابی، شسته شده بود. راه آهن شیکاگو و شمال غربی که نگران این سیل بودند، دو لوکوموتیو را برای بررسی پل‌های مسیر برای آسیب احتمالی اعزام کردند. یک لوکوموتیو از موینگونا به سمت غرب به سمت اوگدن حرکت کرد، در حالی که لوکوموتیو دیگر به سمت شرق به سمت بون حرکت کرد. لوکوموتیو دوم بدون هیچ حادثه‌ای از پل طولانی رودخانه Des Moines عبور کرد، اما هنگامی که از کنار محل زندگی هانی کریک عبور می‌کرد، پل فرو ریخت و باعث شد لوکوموتیو و چهار اپراتور آن در رود طغیان‌کرده زیر بیفتند.
کیت شلی، دختر ۱۵ ساله مهاجر ایرلندی که با خانواده‌اش در نزدیکی رود زندگی می‌کرد، صدای سقوط را شنید. هنوز لباس شبش را پوشیده بود، با عجله به بیرون رفت و به سمت پل فروریخته دوید و متوجه شد که دو نفر از مردان قبلاً به مکان امنی صعود کرده‌تمپ و به درختان کنار رودخانه چسبیده بودند. دو مرد دیگر در آب گم شدند. کیت به مردان فریاد زد که کمک خواهد گرفت و سپس به سمت موینگونا شتافت.
کیت می‌دانست که قطار مسافربری سریع‌السیر قرار است در کمتر از یک ساعت به موینگونا برود، و اندکی قبل از حرکت به سمت شرق بر فراز رودخانه Des Moines و سپس Honey Creek متوقف شود. اگر او به موقع به انبار راه‌آهن در موینگونا نمی‌رسید تا به پرسنل راه‌آهن آنجا در مورد فروریختن پل ترستل هشدار دهد، تصادف بسیار بدتری در هانی کریک رخ می‌داد.
برای رسیدن به موینگونا، کیت مجبور شد ابتدا از روی رودخانه د موینس عبور کند. این پل نزدیک به ۷۰۰ فوت طول داشت و به علاوه، مسیرهای پیاده روی پل برداشته شد و اتصالات از هم دورتر از حد معمول بود. کیت روی دست و زانو نشست و شروع به خزیدن روی پل کرد.
بعداً در سال ۱۸۸۸، او در یک سخنرانی در Dubuque گفت:
«در نیمه‌های راه، رعد و برق، سیل خشمگین را بیشتر جلوه می‌داد و درخت بزرگی را روی آن برد، زمین و ریشه‌هایش به آن آویزان بود، درخت داشت برای پل حرکت می‌کرد و به همان نقطه‌ای که من ایستاده بودم به نظر می‌رسید. ترس مرا به زانو درآورد و وحشت زده دستانم را به هم گره زدم و دعا کردم، شوک ناشی از برخور درخت پل را از بین نبرد. اما درخت با هجوم زیاد زیر پل رفت و شاخه‌هایش کف دل را گرفت و آب روی من پخش شد.»
کیت مسیر پل را کامل کرد و مسافت باقیمانده را تا ایستگاه موینگونا دوید، خبر را فریاد زد و بر زمین افتاد. مامور ایستگاه بلافاصله تلگراف هشداری فرستاد و قطار ورودی با ۲۰۰ سرنشین متوقف شد. سپس اداره راه‌آهن یک ماموریت نجات ترتیب دادند و به جستجوی مردانی پرداختند که هنوز در هانی کریک گیر افتاده بودند. دو مرد به نام های ادگار وود و آدام آگار از آب بیرون کشیده شدند، اما دو مرد دیگر نتوانستند نجات پیدا کنند.
کیت به عنوان یک قهرمان مورد ستایش قرار گرفت. راه آهن یک مدال طلا، نیم بشکه آرد، نصف بار زغال سنگ و یک گذرنامه مادام العمر به او اهدا کرد. رییس راه آهن به او ساعت و زنجیر طلا داد. ایالت آیووا نیز به او مدال طلا داد. فرانسیس ویلارد، فعال اجتماعی، بخشی از شهریه کالج او را پرداخت کرد و یک مهاجر ترک برای پرداخت بدهی های او کمک مالی جمع آوری کرد.
در سال ۱۹۰۱ یک پایه فولادی عظیم بر فراز رودخانه Des Moines ساخته شد. اگرچه راه‌آهن شیکاگو و شمال غربی آن را پل راه‌آهن بون نامیدند، مردم آن را پل بلند کیت شلی نامیدند و این نام مستعار ماند. به این ترتیب کیت اولین زنی در ایالات متحده شد که پلی به نام او داشت. در سال ۲۰۰۹، راه‌آهن اتحادیه اقیانوس آرام، راه‌آهن دوم را در کنار راه‌آهن قدیمی ساخت. این پل رسماً پل کیت شلی اتحادیه اقیانوس آرام نامگذاری شد.
کیت پیشنهادهای زیادی برای ازدواج از سوی مردان جوان دریافت کرد، اما او هرگز ازدواج نکرد و بیشتر عمرش را با مادر و خواهرش مری گذراند. شلی مشاغل عجیب و غریب بسیاری داشت، از جمله معلم درجه دوم در شهرستان بون، تا سال ۱۹۰۳، زمانی که راه آهن شیکاگو و شمال غربی به او شغل مامور ایستگاه در انبار جدید موینگونا را دادند.
کیت شلی در سال ۱۹۱۲ درگذشت. سال‌ها بعد، یکی از قطارها هم کیت شلی ۴۰۰ نامیده شد.