زندگینامه آنتونی پرکینز – بازیگر و کارگردان آمریکایی

آنتونی پرکینز (زاده ۴ آوریل ۱۹۳۲ – درگذشته ۱۲ سپتامبر ۱۹۹۲) بازیگر و کارگردان آمریکایی بود. او بیشتر به خاطر ایفای نقش نورمن بیتس در فیلم «روانی» محصول ۱۹۶۰ آلفرد هیچکاک مشهور است. پرکینز کار خود را در دهه ۱۹۵۰ با ایفای نقش در فیلم هایی مانند “بازیگر” و “اقناع دوستانه” آغاز کرد. او همچنین روی صحنه ظاهر شد و برای بازی در «به خانه نگاه کن، فرشته» نامزد تونی شد.

پس از «روانی»، پرکینز به بازی در فیلم‌هایی مانند «محاکمه»، «Catch-22» و «قتل در قطار سریع‌السیر شرق» ادامه داد. او همچنین کارگردانی فیلم هایی از جمله «زهر زیبا» و «آخرین شیلا» را بر عهده داشت. پرکینز همچنین در برنامه‌های تلویزیونی از جمله «Playhouse 90»، «The Twilight Zone» و «Hawaii Five-O» ظاهر شد.

او متاهل و دارای دو فرزند بود، اما گرایشات جنسی متفاوت هم داشت. پرکینز در سال ۱۹۸۹ به اچ آی وی/ایدز مبتلا شد و در سال ۱۹۹۲ در سن ۶۰ سالگی به دلیل عوارض ناشی از این بیماری از دنیا رفت.

آنتونی پرکینز علاوه بر فعالیت در سینما و تئاتر، موسیقی را نیز ضبط کرد. او سه آلبوم در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ منتشر کرد که توانایی های خود را در خوانندگی به نمایش گذاشت. پرکینز همچنین در دهه ۱۹۷۰ نمایشنامه ای به نام “Equus” نوشت که به یک تولید صحنه موفق تبدیل شد.

پرکینز در طول دوران حرفه‌ای خود نامزد جوایز متعددی از جمله گلدن گلوب برای بازی در «اقناع دوستانه» و امی برای بازی در مجموعه تلویزیونی «محاکمه موک» شد. او به خاطر بازی در فیلم «ترس به بیرون» در سال ۱۹۵۸ که در آن نقش بازیکن بیسبال جیم پیرسال را بازی کرد، مورد تحسین منتقدان قرار گرفت.

اوز در فیلم هایی مانند «بلوند قانونی» و «منشی» ظاهر شده و چندین فیلم ترسناک از جمله «دختر کت سیاه» و «گرتل و هانسل» را نیز کارگردانی کرده است.

به طور کلی، آنتونی پرکینز یک بازیگر و کارگردان با استعداد بود که تأثیر ماندگاری بر صنعت فیلم گذاشت. بازی او در نقش نورمن بیتس در «روانی» یکی از به یاد ماندنی ترین بازی های تاریخ سینما باقی مانده است.

پرکینز در شهر نیویورک، پسر بازیگر اسگود پرکینز و همسرش جانت اسسلستین ران متولد شد.

پرکینز در دانشگاه کلمبیا تحصیل کرد، اما پس از دو سال تحصیل را رها کرد و به دنبال بازیگری رفت.

او اولین فیلم خود را در سال ۱۹۵۳ در فیلم “بازیگر” با بازی در کنار ژان سیمونز انجام داد.

نقش اصلی فیلم «صبحانه در تیفانی» در سال ۱۹۶۱ به پرکینز پیشنهاد شد، اما به دلیل مخالفت های ایجنت و مدیران استودیو که معتقد بودند شخصیت هالی گولایتلی نباید توسط یک بازیگر مرد بازی شود، آن را رد کرد.

پرکینز دوست نزدیک بازیگر تب هانتر بود و این دو در دهه ۱۹۵۰ رابطه عاشقانه ای داشتند.

پرکینز علاوه بر فعالیت در سینما، در چندین برنامه تلویزیونی از جمله “پرستاران”، “نام بازی” و “چگونه غرب برنده شد” نیز ظاهر شد.

پرکینز هنرمندی با استعداد بود و در اوقات فراغت خود از نقاشی و طراحی لذت می برد.

در سال‌های پایانی زندگی، پرکینز مدافع آگاهی درباره ایدز شد و برای جمع‌آوری بودجه برای تحقیق در مورد این بیماری تلاش کرد.

پرکینز پس از مرگش در سال ۱۹۹۴، دو سال پس از مرگش، یک ستاره در پیاده روی مشاهیر هالیوود دریافت کرد.

پرکینز در ابتدا برای ایفای نقش نورمن بیتس در «روانی» خیلی خوش تیپ به حساب می آمد. با این حال، کارگردان آلفرد هیچکاک تحت تاثیر تست بازیگری خود قرار گرفت و احساس کرد که ظاهر زیبای او تغییر شخصیت را بیش از پیش تکان دهنده خواهد کرد.

پرکینز نقش خود را در نقش نورمن بیتس در سه دنباله برای «روانی» تکرار کرد: «روانی دوم»، «روانی سوم» و «روانی چهارم: آغاز».

پرکینز به خاطر صدای متمایزش که صدایش را «مثل یک پیرزن کوچولو» توصیف کرد، شهرت داشت. او یک بار گفت که صدایش نتیجه عمل جراحی لوزه در کودکی بوده است.

پرکینز از طرفداران زبان فرانسه بود و اغلب از آن در مکاتبات و مکالمات خود استفاده می کرد. او به زبان فرانسه تسلط داشت و حتی در نسخه های فرانسوی برخی از فیلم هایش صدای خود را دوبله کرد.

پرکینز یک کلکسیونر عتیقه جات بود و علاقه خاصی به مبلمان قرن هجدهم داشت.

پرکینز در سال ۱۹۸۹ به اچ آی وی/ایدز مبتلا شد، اما بیماری خود را تا اندکی قبل از مرگش در سال ۱۹۹۲ از عموم مخفی نگاه داشت.

پرکینز امپرسیونیست با استعدادی بود و می توانست صدای افراد مشهور متعددی از جمله مارلون براندو، جیمز دین و کری گرانت را تقلید کند.

پرکینز در طول زندگی حرفه ای خود در تعدادی از فیلم های ترسناک ظاهر شد، از جمله “سیاه چاله”، “ویرانگر” و “Edge of Sanity”.

پرکینز علاوه بر فعالیت در سینما و تلویزیون، بازیگر صحنه نیز بود. او در چندین محصول برادوی از جمله “گرین بید” و “به خانه نگاه کن، فرشته” ظاهر شد.

پرکینز گیاهخوار بود و مدافع حقوق حیوانات بود. او یک بار گفت: “من از آن دسته افرادی هستم که برای پا گذاشتن به مورچه دست از کار می کشم.”

پرکینز نویسنده ای پرکار بود و در طول زندگی حرفه ای خود چندین فیلمنامه و نمایشنامه نوشت. او همچنین شعر می گفت و نویسنده ای بود.

پرکینز یک رقصنده با استعداد بود و از باله و رقص مدرن لذت می برد.

پرکینز در زادگاهش برویک، مین، جایی که پدرش خانه تابستانی داشت، به خاک سپرده شد. بر روی قبر او نوشته شده است: «مرا در حصار نکش»، اشاره ای به عشق او به آزادی و فردگرایی.