«سوخت سبز» چیست و استفاده از آن چه سودی دارد؟
«سوخت سبز» اصطلاحی است که معمولاً برای اشاره به سوخت‌هایی استفاده می‌شود که از منابع تجدیدپذیر و پایدار تولید می‌شوند و در مقایسه با سوخت‌های فسیلی سنتی تأثیر زیست‌محیطی کمتری دارند. این سوخت‌ها اغلب دوستدار محیط‌زیست در نظر گرفته می‌شوند زیرا انتشار گازهای گلخانه‌ای کمتری تولید می‌کنند و کمتر به آلودگی هوا کمک می‌کنند. در اینجا چند نمونه از سوخت های سبز آورده شده است:
سوخت های زیستی: این سوخت ها از مواد آلی مانند محصولات زراعی، بقایای کشاورزی و جنگل ها و جلبک ها به دست می آیند. انواع متداول عبارتند از اتانول (تولید شده از محصولاتی مانند ذرت و نیشکر) و بیودیزل (ساخته شده از روغن های گیاهی یا چربی های حیوانی). سوخت های زیستی را می توان در وسایل نقلیه، هواپیما و فرآیندهای صنعتی استفاده کرد.
هیدروژن: هیدروژن را می توان از طریق روش های مختلفی از جمله الکترولیز آب با استفاده از برق تجدید پذیر تولید کرد. هنگامی که به عنوان سوخت استفاده می شود، تنها بخار آب را به عنوان محصول جانبی تولید می کند و آن را به یک گزینه تمیز تبدیل می کند. هیدروژن را می توان در سلول های سوختی برای تولید برق برای وسایل نقلیه و سایر کاربردها استفاده کرد.
گاز طبیعی تجدیدپذیر (RNG): RNG از مواد زائد آلی مانند ضایعات کشاورزی، زباله های مواد غذایی و فاضلاب تولید می شود. از نظر شیمیایی شبیه گاز طبیعی است و می تواند در همان زیرساخت استفاده شود. RNG انتشار متان از زباله ها را کاهش می دهد و جایگزینی برای گاز طبیعی فسیلی فراهم می کند.
سوخت های مصنوعی (سوخت های الکترونیکی): این سوخت ها با استفاده از برق تجدیدپذیر برای تبدیل دی اکسید کربن (CO2) و آب به سوخت های هیدروکربنی تولید می شوند. در حالی که این فرآیند می تواند انرژی بر باشد، امکان استفاده از انرژی تجدیدپذیر اضافی را فراهم می کند و به طور بالقوه می تواند در موتورهای احتراقی موجود استفاده شود.
آمونیاک: آمونیاک را می توان با استفاده از انرژی های تجدید پذیر تولید کرد و می تواند به عنوان یک سوخت بدون کربن در هنگام سوختن در انواع خاصی از موتورها عمل کند. این به ویژه برای کاربردهای حمل و نقل دریایی و طولانی مدت در حال بررسی است.
متانول: متانول را می توان از منابع تجدیدپذیر مانند زیست توده یا دی اکسید کربن جذب شده تولید کرد. این یک ترکیب شیمیایی همه کاره است که می تواند به عنوان سوخت حمل و نقل یا به عنوان بلوک ساختمانی برای فرآیندهای مختلف صنعتی استفاده شود.
توسعه و پذیرش سوخت های سبز گام های مهمی در جهت کاهش ردپای کربن در حمل و نقل و صنایع است. با این حال، شایان ذکر است که تولید و استفاده از سوخت‌های سبز می‌تواند ملاحظات زیست‌محیطی و اجتماعی مانند کاربری زمین، استفاده از آب و اثرات بالقوه بر تولید مواد غذایی داشته باشد. با پیشرفت تکنولوژی و شیوه های پایدار، هدف کاهش این چالش ها و ایجاد آینده انرژی پایدارتر است.
الکتریسیته: در حالی که به معنای سنتی سوخت نیست، الکتریسیته تولید شده از منابع تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی، باد، برق آبی و زمین گرمایی می تواند انرژی وسایل نقلیه الکتریکی (EVs) و کاربردهای مختلف را تامین کند و وابستگی به سوخت های فسیلی را کاهش دهد.
گاز طبیعی مایع (LNG): LNG تولید شده از منابع تجدیدپذیر به عنوان “ال ان جی سبز” شناخته می شود. این می تواند از طریق فرآیندهایی مانند مایع سازی بیومتان ایجاد شود، که در آن انتشار متان از زباله های آلی جمع آوری شده و به سوخت قابل استفاده تبدیل می شود.
هیدرات های متان: هیدرات های متان منبع بالقوه گاز طبیعی هستند که می توانند از رسوبات اعماق دریا استخراج شوند. در حالی که تأثیرات زیست محیطی آنها موضوع بحث است، پیشرفت در فناوری استخراج می تواند آنها را جایگزین تمیزتری برای گاز طبیعی معمولی کند.
زباله به انرژی: این شامل تبدیل مواد زائد آلی به انرژی مانند گرما یا برق است. اگرچه سوخت سنتی نیست، اما راهی برای استفاده از منابع زباله و کاهش زباله های دفن زباله در حین تولید انرژی است.
سوخت های خورشیدی: سوخت های خورشیدی از نور خورشید برای تولید مستقیم سوخت هایی مانند هیدروژن یا هیدروکربن ها از طریق فرآیندهایی مانند واکنش های فوتوالکتروشیمیایی یا فتوشیمیایی استفاده می کنند. این سوخت ها می توانند انرژی خورشیدی را برای استفاده در مواقعی که خورشید نمی تابد ذخیره کنند.
سوخت‌های بادی: انرژی باد می‌تواند برای تامین انرژی فرآیندهایی مانند الکترولیز برای تولید هیدروژن یا برای هدایت واکنش‌های شیمیایی که سوخت‌های مصنوعی ایجاد می‌کنند استفاده شود.
سوخت های زیستی جلبکی: جلبک ها را می توان برای تولید سوخت های زیستی مانند بیودیزل و بیواتانول پرورش داد. جلبک ها را می توان در حوضچه ها یا بیوراکتورها کشت کرد و پتانسیل تولید مقادیر بالایی از زیست توده برای تولید سوخت را دارند.
سوخت‌های زیست جامد: این سوخت‌ها شامل گلوله‌های چوب، بقایای کشاورزی و سایر اشکال زیست توده است که می‌توانند برای تولید گرما و برق سوزانده شوند.
انرژی زمین گرمایی: از منابع زمین گرمایی می توان برای گرمایش مستقیم یا تولید برق استفاده کرد. آنها با بهره گیری از گرمای طبیعی زمین پایدار در نظر گرفته می شوند.
انرژی هسته ای پیشرفته: راکتورهای هسته ای پیشرفته با وجود بحث برانگیز بودن، با ویژگی های ایمنی بهبود یافته و کاهش ضایعات می توانند در تولید انرژی پاک نقش داشته باشند.
توجه به این نکته مهم است که پذیرش سوخت سبز به عواملی مانند توسعه فناوری، در دسترس بودن زیرساخت ها، دوام اقتصادی و حمایت از سیاست ها بستگی دارد. علاوه بر این، سوخت‌های سبز مختلف سطوح بلوغ و مقیاس‌پذیری متفاوتی دارند. همانطور که جهان به تغییر اقلیم و انتقال به سیستم های انرژی پایدارتر ادامه می دهد، سوخت های سبز احتمالا نقش مهمی در دستیابی به این اهداف ایفا خواهند کرد.
