تلسکوپ جیمز وب از سحابی حلقه با جزئیات بی سابقه عکس گرفت!
عکس بالا: در سمت چپ تصویر دوربین NIRCam جیمز وب و در سمت راست تصویری است که توسط MIRI گرفته شده را می‌بینید.
تلسکوپ فضایی جیمز وب با استفاده از دوربین فروسرخ نزدیک (NIRCam) و ابزار فروسرخ میانی (MIRI) سحابی حلقه را با جزئیات فوق‌العاده و بی‌سابقه رصد کرده است.
سحابی حلقه که با نام‌های مسیه 57 (M57) و NGC 6720 نیز شناخته می‌شود، یک سحابی سیاره‌ای است.
بقایای درخشان ستاره‌ای شبیه خورشید که نسبتا نزدیک است در مرکز آن دیده می‌شود، طوری که اخترشناسان آماتور هم می‌توانند M57 را رصد کنند.
سحابی حلقه که تقریباً در فاصله 2500 سال نوری از زمین در صورت فلکی لیرا قرار دارد، در سال 1779 توسط اخترشناسان چارلز مسیه و آنتوان دارکیه دو پلپوکس کشف شد. به طور تصادفی، هر دو ستاره‌شناس این سحابی را هنگام تلاش برای ردیابی یک دنباله دار از لایرا کشف کردند. این دنباله دار از نزدیکی سحابی حلقه عبور کرد.
وضوح فضایی و حساسیت طیفی باورنکردنی دوربین NIRCam و MIRI به محققان این امکان را داده است تا ساختار رشته حلقه داخلی M57 را با دقت بیشتری بررسی و مطالعه کنند و به جزئیاتی که قبلاً دیده نشده‌اند در نواحی بیرونی حلقه سحابی نگاه کنند.
آژانس فضایی اروپا (ESA) توضیح می‌دهد که در داخل این سحابی، تقریباً 20000 جباب فضایی متراکم وجود دارد که «غنی از هیدروژن مولکولی» هستند. ESA می‌افزاید که “پوسته اصلی” سحابی حاوی یک حلقه نازک از “گسیل افزایش یافته” از مولکول‌های کربن‌دار است که به عنوان هیدروکربن‌های آروماتیک چند حلقه‌ای (PAHs) شناخته می‌شوند. اعتقاد بر این است که بیشتر کربن موجود در فضا به شکل PAH وجود دارد. طبق نظر موسسه فناوری ماساچوست (MIT)، PAHها ممکن است برای شکل‌گیری سیاره‌ها حیاتی باشند.
تقریباً ده کمان متحدالمرکز درست فراتر از لبه بیرونی حلقه اصلی قرار دارند. تصور می‌شود که این کمان‌ها از برهم‌کنش ستاره مرکزی با یک همراه کم‌جرم که در فاصله‌ای قابل مقایسه با فاصله بین زمین و سیاره کوتوله پلوتو می‌چرخد، سرچشمه گرفته باشد.
حلقه اصلی رنگارنگ M57 از گازی تشکیل شده است که توسط یک ستاره در حال مرگ در مرکز سحابی “پرتاب می‌شود”. این ستاره که اولین بار توسط ستاره‌شناس مجارستانی Jenő Gothard در سال 1886 مشاهده شد، در حال تبدیل شدن به یک ستاره کوتوله سفید فشرده است.
یک ستاره کوتوله سفید بسیار متراکم است و درخشندگی کم آن ناشی از انرژی گرمایی باقیمانده است، زیرا یک ستاره کوتوله سفید دیگر همجوشی هسته‌ای را انجام نمی‌دهد. مرحله کوتوله سفید آخرین بخش چرخه زندگی ستاره‌ای مانند این است و این همان سرنوشتی است که در نهایت برای خورشید اتفاق می‌افتد.
تلسکوپ فضایی هابل ناسا/ESA این تصویر را از سحابی حلقه در سال 2013 گرفته است. در آن زمان، این تصویر واضح‌ترین نگاهی بود که تا به حال به مسیه 57 وجود داشت. جزئیات مهم جدید که توسط جیمز وب فاش شد نشان می‌دهد که فناوری تلسکوپ فضایی تا کجا پیش رفته است.
این نوشته‌ها را هم بخوانید
