اگر طراحی و توسعه قطارهای بخار مکانیکی بیشتر ادامه پیدا می‌کرد …
در قرن نوزدهم، طراحی و توسعه قطارهای بخار مکانیکی نقش مهمی در تحول در حمل و نقل و شکل دادن به انقلاب صنعتی ایفا کرد.
قلب یک قطار بخار، موتور بخار آن بود. رایج‌ترین نوع مورد استفاده در قرن نوزدهم موتور بخار رفت و برگشتی بود که اغلب بر اساس طرح‌های مهندسانی مانند جیمز وات بود. این موتور‌ها معمولاً دارای آرایش پیستون و سیلندر بودند. بخار در یک دیگ بخار تولید می‌شود و سپس به داخل یک سیلندر هدایت می‌شود، جایی که پیستون را به جلو و عقب هل می‌دهد تا حرکت مکانیکی ایجاد کند.
قطارهای بخار از دیگ بخار برای تولید بخار از آب استفاده می‌کردند. طرح‌های اولیه اغلب از یک دیگ بخار ساده استفاده می‌کردند که در آن گاز‌های داغ ناشی از آتش از طریق لوله‌هایی که توسط آب احاطه شده بودند عبور می‌کردند.
اما بعدا برای کارآمدتر شدن سیستم از لوله‌های آب به جای دیگ‌های بخار استفاده شد و گاز‌های احتراق خارجی آن را گرم می‌کردند.
لوکوموتیو، یک وسیله نقلیه خودکششی بود که برای حمل مسافر یا بار طراحی می‌شد. طراحی لوکوموتیو در طول قرن تکامل یافت.
چرخ‌های یک لوکوموتیو بخار از طریق سیستمی از میله‌ها و میل لنگ به پیستون‌ها متصل می‌شدند. این اتصال، حرکت رفت و برگشت پیستون‌ها را به حرکت چرخشی برای به حرکت درآوردن چرخ‌ها تبدیل می‌کرد.
توسعه قطارهای بخار نیز بر طراحی راه‌ها نیز تأثیر گذاشت. برای تطبیق با سرعت و وزن قطار‌ها، مسیر‌ها باید محکم، مستقیم و هموار می‌شدند.
ساخت شبکه‌های راه آهن شامل ایجاد پل‌ها، تونل‌ها و سایر زیرساخت‌ها برای غلبه بر موانع جغرافیایی بود.
اما از نظر طراحی لوکوموتیوها و بدنه خارجی هم پیشرفت‌های تدریجی ظاهر می‌شد.
در اینجا به یاری میدجرنی تصور می‌کنیم که اگر طراحی و توسعه قطارهای بخار ادامه پیدا می‌کرد، احتمالا چه محصولاتی می‌دیدم:
