بازیهای ویدیویی خشن پرخاشگری را افزایش نمیدهند و ممکن است در واقع مفید باشند
آیا بازیهای ویدیویی مردم را خشنتر میکنند؟ در میان برخی از افراد این باور وجود دارد که آنها میل به خشونت. حتی جرم را افزایش میدهند، اما به نظر نمیرسد شواهد تجربی این مطلب را تأیید کنند. در واقع، یک تحقیق جدید نشان داده که بازیها نهتنها گیمرها را تهاجمیتر نمیکنند، بلکه. میتواند سطح هورمون استرس را در برخی از بازیکنان کاهش دهد. به نظر میرسد رابطه بین محتوای بازی ویدیویی و رفتار گیمر، پیچیدهتر از آن چیزی است که اغلب تصور میشود.
اینایده که بازیهای ویدیویی باعث خشونت بیشتر مردم میشود، برای سالها یک ادعای بحثانگیز بوده است. در حوزه عمومی، گاهی اوقات مقصر اعمال خشونتآمیز تصادفی و ناگهانی بازیهای خشن معرفی میشد. در سال ۲۰۱۹، پس از یک سری تیراندازی در مدرسه در ایالات متحده، بسیاری از مفسران بازیهای ویدیویی را عامل مسبب و الهامبخش خشونت دانستند.
این باور، محققان را برانگیخت تا با بررسی اثرات فیزیولوژیکی و روانی بازیهای ویدئویی خشونتآمیز بر روی گیمرها، نگاهی دقیقتر به ارتباط احتمالی بیندازند.
گری ال واگنر، یکی از این محققان که در رشته دکترا در دانشگاه لوکزامبورگ، تحصیل میکند میگوید: «من به این موضوع علاقهمند هستم زیرا خودم یک گیمر هستم. از کودکی مجذوب بازیهای ویدیویی و دنیای مجازی بودم. من بازی میکردم، زیرا سرگرمکننده بود، از مسابقه و داستانهای خوب لذت میبردم، اما همچنین برای کاهش استرس زندگی روزمرهام هم از گیم بهره میبردم»
از نظر واگنر، تناقض بین مطالعات در مورد بازیهای ویدیویی و خشونت کنجاویبرانگیز بود. اگرچه برخی ارتباط بالقوهای بین بازیهای ویدیویی و پرخاشگری شدید را مفروض میدانستند، برخی دیگر باور داشتند که اینطور نیست.
همه این تنقاضها باعث تحقیق بجدید شد.
واگنر ۵۴ شرکتکننده مرد را از طریق ترکیبی از اطلاعیههایی در دانشگاه، رسانههای اجتماعی و پوسترهای تبلیغاتی استخدام کرد. به هر یک از شرکتکنندگان بهطور تصادفی امکان داده شد تا یک قسمت خشونتآمیز یا غیرخشونتآمیز از بازی ویدیویی «Uncharted ۴: A Thief’s End» را بازی کنند. هر شرکتکننده به مدت ۲۵ دقیقه قطعه تعیین شده خود بازی و استریم کرد.
قبل و بعد از بازی شرکتکنندگان، محققان سطح کورتیزول (هورمون استرس) و تستوسترون آنها را با استفاده از نمونههای بزاق اندازهگیری شد. شرکتکنندگان همچنین پرسشنامههایی را برای سنجش ویژگیهای شخصیتی خود تکمیل کردند. این پرسشنامهها ویژگیهای «چهارگانه تاریک» یا «سهگانه» را ارزیابی میکرد که شامل سطوح خودشیفتگی، روانپریشی، سادیسم و ماکیاولیسم میشد.
در نهایت، شرکتکنندگان برای سنجش گرایشهای پرخاشگرانه خود، آزمون ویژهای را انجام دادند.
برخلاف آنچه انتظار میرفت، نتایج هیچ تغییر قابل توجهی در سطح تستوسترون در هر دو گروه مشاهده نکرد. علاوه بر این، شرکتکنندگانی که بخش خشونتآمیز بازی را بازی کردند، پس از بازی سطح کورتیزول پایینتری داشتند. این نشان میدهد که به جای افزایش استرس، محتوای خشونتآمیز ممکن است در واقع بازیکنان را آرام کند. علاوه بر این، نتایج آزمون ارتباط ضمنی با خشونت تفاوت معنیداری را بین دو گروه از شرکتکنندگان نشان نداد.
واگنر میگوید: «آنچه در پایان برای ما شگفتانگیز بود این بود که انجام یک بازی ویدیویی خشونتآمیز هیچ تأثیری بر پرخاشگری نداشت، حتی با در نظر گرفتن تأثیرات فیزیولوژیکی و شخصیت، افزون بر این حتی تأثیرات فیزیولوژیکی مفیدی داشت.»
واگنر توضیح داد: «مردم عادی باید از این مطالعه این نکته را درک کنند که هیچ دلیل واضحی مبنی بر مضر بودن بازیهای ویدیویی خشن برای گیمر وجود ندارد. این بازیهای لزوماً به هیچ وجه پرخاشگری را افزایش نمیدهند، حتی میتوانند اثرات آرامشبخش مثبتی برای گیمرها داشته باشند.»
این یافته قابل توجه است اما این تحقیق هنوز محدودیتهای خود را دارد. اولاً، نتایج را نمیتوان لزوماً به بازیهای دیگر تعمیم داد. واگنر و همکارانش به توسعه تحقیق خود نیاز دارند.
ثانیاً، این مطالعه فقط بر شرکتکنندگان مرد متمرکز است.
تحقیقات آینده باید این محدودیتها را برطرف کند. مجموعه بزرگتر محتوا و حجم نمونه بزرگتر با استفاده از شرکتکنندگان زن و مرد، جزئیات بیشتری را به درک ما از رابطه پیچیده بین بازیهای ویدیویی و خشونت میافزاید.
این مقاله در Physiology & Behavior منتشر شده.
این نوشتهها را هم بخوانید
