ایمپلنت زیرپوستی: راهکاری برای جلوگیری از مرگ ناشی از بیش‌مصرفی یا اُوِردوز مواد مخدر
معرفی ایمپلنت iSOS: دستگاهی برای نجات جان افراد در معرض خطر اُوِردوز
اُوِردوز اُپیوئیدها (مواد شبه‌مخدر) خطری جدی برای جان افراد محسوب می‌شود و اگر داروی نالوکسان به سرعت به فرد تزریق نشود، احتمال مرگ بسیار بالا خواهد بود. برای برطرف شدن این مشکل، ایمپلنت جدیدی طراحی شده که به‌طور خودکار نالوکسان را از داخل بدن ترشح می‌کند و می‌تواند در مواقع بحرانی به نجات جان افراد کمک کند.
این ایمپلنت با نام «سیستم ایمپلنتی ایمنی اُپیوئیدها» یا iSOS، توسط تیمی از پژوهشگران ام‌آی‌تی MIT و بیمارستان بریگهام و زنان Brigham and Women’s Hospital که وابسته به دانشگاه هاروارد است، در حال توسعه است.
این دستگاه به طول ۷۸ میلی‌متر، عرض ۱۲ میلی‌متر و ضخامت ۸ میلی‌متر طراحی شده است و شامل ۱۰ میلی‌گرم نالوکسان در یک مخزن یکپارچه است. همچنین این ایمپلنت دارای اجزای الکترونیکی مانند باتری، ویبراتور، ماژول بلوتوث و چندین الکترود ECG به همراه مجموعه‌ای از حسگرها است.
این ایمپلنت زیر پوست نزدیک قرار می‌گیرد و این کار می‌تواند به‌سرعت در یک کلینیک با بی‌حسی موضعی انجام شود.
پس از قرارگیری، iSOS به‌صورت پیوسته دمای بدن، ضربان قلب، میزان تنفس و میزان اشباع اکسیژن خون بیمار را پایش می‌کند. اگر این پارامترها به نحوی تغییر کنند که نشان‌دهنده اُوِردوز اُپیوئیدها باشد، دستگاه ویبراتور خود را فعال می‌کند تا هشداری لمسی و شنیداری ایجاد کند. همچنین این ایمپلنت به یک اپلیکیشن روی گوشی هوشمند بیمار هشدار می‌فرستد. در صورت وجود هشدار کاذب، بیمار می‌تواند از طریق اپلیکیشن، ایمپلنت را غیرفعال کند. اما اگر به‌سرعت این کار را انجام ندهد، iSOS به‌طور خودکار دوز نالوکسان را به‌سرعت به جریان خون بیمار تزریق می‌کند. همچنین این اپلیکیشن هشدار به یک تماس اضطراری از پیش تعیین‌شده ارسال می‌کند.
در آزمایشات، این دستگاه توانست ۹۶ درصد از خوک‌هایی که دچار اُوِردوز فنتانیل شده بودند را در میانگین زمان ۳.۲ دقیقه نجات دهد. باتری این دستگاه در حال حاضر امکان تا ۱۶ روز پایش علائم حیاتی را فراهم می‌کند و می‌توان آن را به‌صورت بی‌سیم شارژ کرد.
مخزن نالوکسان از طریق یک سوزن زیرپوستی که به پورت بالای ایمپلنت وارد می‌شود، قابل پر کردن مجدد است. با توجه به اینکه دارو حداقل ۱۴ روز در دمای بدن مؤثر است، پیش‌بینی می‌شود که بیماران هر دو هفته یک بار به کلینیک مراجعه کنند تا باتری شارژ و مخزن نالوکسان پر شود.
در حالی که دستگاه‌های پوشیدنی غیرایمپلنتی برای افرادی که در معرض خطر اُوِردوز قرار دارند، توسعه یافته‌اند، تیم توسعه‌دهنده iSOS معتقد است که این سیستم‌ها معمولاً دوز کافی نالوکسان را به‌سرعت تحویل نمی‌دهند. علاوه بر این، از آنجایی که این دستگاه‌ها باید هر روز به‌صورت دستی روی بدن قرار گیرند، ممکن است بسیاری از افراد با گذشت زمان استفاده از آنها را متوقف کنند.
پروفسور جیووانی تروِرسو Traverso از ام‌آی‌تی، یکی از محققان، بیان کرد: «این ایمپلنت می‌تواند نیاز بزرگی را در جمعیتی که از سوءمصرف مواد و وابستگی به اُپیوئیدها رنج می‌برند، برآورده کند و به کاهش اُوِردوزها کمک کند. تمرکز اولیه ما بر جمعیت با ریسک بالا است.»
امید می‌رود که آزمایشات انسانی این ایمپلنت طی سه تا پنج سال آینده آغاز شود، در حالی که یک ایمپلنت مشابه برای تزریق نالوکسان در دانشگاه نورث‌وسترن نیز در حال توسعه است.
این پژوهش به‌تازگی در مجله «Device» منتشر شده است.