20 واقعیت شگفت‌انگیز درباره سازمان فضایی ناسا که شاید نمی‌دانستید
سازمان فضایی ناسا (NASA) بیش از شصت سال است که در دل این رویاها نفس می‌کشد و مرزهای دانش بشر را گسترش می‌دهد. ناسا فقط یک آژانس فضایی نیست، بلکه نهادی است که آینده را شکل می‌دهد. ناسا الهام‌بخش نسل‌های مختلف بوده و هست، از کودکان رؤیاباف گرفته تا دانشمندانی که در آزمایشگاه‌های محرمانه کار می‌کنند. تصور کنید روزی را که اولین انسان پا به ماه گذاشت؛ آن لحظه فقط یک پیروزی تکنولوژیک نبود، بلکه اثباتی بود بر توانایی ذهن بشر. سازمان فضایی ناسا همان جایی است که چنین رؤیاهایی را به واقعیت بدل می‌کند.
در جایی خواندم که در سال ۱۹۶۹، پدری به فرزندش گفته بود: «امشب، مردی روی ماه راه می‌ره، اینو فراموش نکن.» آن کودک بعدها تبدیل به یکی از مهندسان ناسا شد. این داستان شاید ساده به نظر برسد، اما نماد روشنی است از تأثیر فرهنگی و روانی ناسا بر انسان‌ها. ناسا نه‌تنها تکنولوژی را پیش می‌برد، بلکه تخیل انسان را به پرواز در می‌آورد. این سازمان، با پروژه‌های گوناگونش از سفر به مریخ تا ساخت تلسکوپ‌هایی برای رصد اعماق کیهان، همواره در خط مقدم دانش بوده است. امروزه، وقتی صحبت از اکتشافات فضایی می‌شود، کمتر کسی هست که نام ناسا به ذهنش نرسد. حتی در زندگی روزمره، اختراعات بسیاری که از تکنولوژی‌های ناسا مشتق شده‌اند، ما را احاطه کرده‌اند. پس اگر هنوز فکر می‌کنید ناسا فقط موشک به فضا می‌فرستد، باید بیشتر بدانید!
از دوستی شنیدم که یکبار به مقر ناسا در فلوریدا سفر کرده بود. او گفت: «احساس می‌کردم وارد دنیایی از آینده شده‌ام.» با شنیدن این توصیف، به این فکر افتادم که ناسا واقعاً فقط یک مؤسسه تحقیقاتی نیست؛ ناسا یک تجربه است، یک حس، یک دریچه به جهانی دیگر. چه زمانی که تلسکوپ جیمز وب (James Webb Telescope) تصاویر خیره‌کننده‌ای از کهکشان‌های دوردست می‌فرستد، چه زمانی که مهندسان ناسا در حال طراحی لباس‌های جدید فضانوردی هستند، همه‌ی این‌ها به ما یادآوری می‌کند که دانش، اگر با جسارت و تخیل ترکیب شود، تا کجا می‌تواند پیش برود. سازمان فضایی ناسا همیشه نماد عبور از محدودیت‌ها بوده و هنوز هم هر روز مرزهای جدیدی را در هم می‌شکند. حالا بیایید با هم 20 واقعیت کمتر شنیده‌شده درباره این نهاد شگفت‌انگیز را مرور کنیم.
۱- ناسا در آغاز با هدف غیرفضایی تأسیس شد
سازمان ناسا در سال ۱۹۵۸ میلادی تأسیس شد، اما جالب است بدانید که در ابتدا تمرکز آن بیشتر بر پژوهش‌های هوانوردی و فناوری‌های پرواز بود، نه سفرهای فضایی. نام کامل ناسا «National Aeronautics and Space Administration» است که بخش اول آن یعنی Aeronautics به معنای «هوانوردی» است. در واقع، ناسا جانشین سازمان دیگری به نام NACA بود که از سال ۱۹۱۵ تا ۱۹۵۸ روی بهبود عملکرد هواپیماها کار می‌کرد. تنها پس از آغاز رقابت فضایی با شوروی بود که تمرکز ناسا به مأموریت‌های فضایی تغییر یافت. یعنی آنچه امروز به‌عنوان نهادی پیشتاز در کاوش‌های کیهانی می‌شناسیم، روزگاری بیشتر به دنبال ساخت بهتر موتورهای جت و بال‌های آیرودینامیک بود. این تغییر مسیر به خاطر پرتاب موفق اسپوتنیک (Sputnik) توسط شوروی شکل گرفت. رقابت‌های سیاسی، علمی و روانی دهه ۶۰ میلادی مسیر ناسا را برای همیشه عوض کرد.
۲- تکنولوژی ناسا در زندگی روزمره ما نفوذ کرده است
اختراعات ناسا فقط مخصوص فضانوردان نیستند؛ بسیاری از آن‌ها وارد زندگی ما شده‌اند. برای نمونه، کفش‌های ورزشی با جذب ضربه بالا، از فناوری طراحی‌شده برای لباس‌های فضانوردی الگوبرداری شده‌اند. عینک‌های مقاوم به خش، فیلترهای تصفیه آب، حسگرهای دود، حتی تشک‌های ارتوپدی (Orthopedic Mattresses) از جمله محصولاتی هستند که از پروژه‌های ناسا نشأت گرفته‌اند. این پدیده را «Spin-off Technology» یا «تکنولوژی‌های مشتق‌شده» می‌نامند. ناسا در وب‌سایت رسمی‌اش، هر سال گزارشی با عنوان «Spinoff» منتشر می‌کند تا نشان دهد چگونه تحقیقات فضایی به بهبود زندگی زمینی کمک می‌کند. این یعنی شاید همین حالا که این مطلب را می‌خوانید، محصولی از ناسا در خانه شما باشد و شما از آن بی‌خبر باشید!
۳- کامپیوتر آپولو ۱۱ قدرتی کمتر از گوشی‌های امروزی داشت
وقتی به مأموریت آپولو ۱۱ و فرود بر سطح ماه در سال ۱۹۶۹ فکر می‌کنیم، تصور می‌کنیم که پشت آن فناوری‌های پیچیده و قدرتمندی بوده است. اما واقعیت این است که رایانه‌ی هدایت‌گر آپولو قدرت پردازشی کمتری از یک ماشین‌حساب ساده امروزی داشت. این رایانه با حافظه‌ای کمتر از ۶۴ کیلوبایت کار می‌کرد. پردازنده‌اش تنها قادر به انجام چند هزار دستور در ثانیه بود، چیزی که امروزه حتی گوشی‌های پایین‌رده چندین برابر سریع‌تر انجام می‌دهند. اما این محدودیت‌ها باعث نشد مأموریت با شکست مواجه شود. برعکس، برنامه‌نویسان ناسا با مهندسی دقیق و استفاده از زبان اسمبلی (Assembly Language)، عملکرد بی‌نقصی به این سیستم بخشیدند. این یک نمونه‌ی درخشان از غلبه‌ی ذهن بر محدودیت‌های تکنولوژیک است.
۴- ناسا صدها مأموریت شکست‌خورده داشته، اما متوقف نشد
یکی از جذاب‌ترین ویژگی‌های ناسا، روحیه‌ی تسلیم‌ناپذیر آن است. در طول بیش از شش دهه فعالیت، ناسا صدها مأموریت با مشکلات فنی، انفجار یا خطای انسانی را تجربه کرده است. از شکست مأموریت آپولو ۱۳ تا فاجعه‌ی شاتل فضایی چلنجر (Challenger)، هر بار این سازمان از خاکستر اشتباهات خود برخاسته و قوی‌تر ادامه داده است. ناسا با رویکردی علمی به تحلیل خطاها می‌پردازد و آن‌ها را مستندسازی می‌کند تا از تکرارشان جلوگیری شود. این روحیه یادآور یک اصل مهم در علم است: پیشرفت از دل شکست حاصل می‌شود. در حقیقت، موفقیت‌های بزرگ ناسا نتیجه‌ی درس‌هایی است که از مأموریت‌های ناموفق آموخته شده‌اند.
۵- نام ناسا در هزاران اثر هنری، فیلم و بازی دیده می‌شود
ناسا فقط در دنیای علم و تکنولوژی حضور ندارد، بلکه یکی از نمادهای فرهنگی جهان معاصر است. نام و لوگوی ناسا در هزاران فیلم سینمایی، بازی ویدیویی، داستان علمی‌تخیلی و حتی ترانه‌های موسیقی ظاهر شده است. از فیلم «میان‌ستاره‌ای» (Interstellar) تا «نخبه‌های پنهان» (Hidden Figures)، از بازی‌هایی مثل Kerbal Space Program گرفته تا موزیک ویدیوهایی با لباس‌های فضایی، همگی نشانه‌ای از جذابیت فرهنگی ناسا هستند. حتی در دنیای مد و پوشاک، برندهایی از لوگوی ناسا برای طراحی لباس استفاده می‌کنند. این یعنی ناسا فراتر از یک سازمان، به یک نماد فرهنگی-روانشناختی تبدیل شده است که به تخیل انسان‌ها بال می‌دهد.
۶- ناسا روی زمین هم آزمایش‌هایی در شرایط شبه‌فضایی انجام می‌دهد
برای شبیه‌سازی شرایط بی‌وزنی (Weightlessness)، ناسا از هواپیماهای خاصی استفاده می‌کند که به آن‌ها «هواپیمای سقوط آزاد» یا «Vomit Comet» می‌گویند. این هواپیماها با انجام مانورهای سهموی در آسمان، امکان تجربه‌ی چند ثانیه بی‌وزنی را برای فضانوردان فراهم می‌کنند. همچنین، ناسا در بیابان‌ها، غارها، و حتی زیر دریا هم آزمایش‌هایی انجام می‌دهد تا شرایط ایزوله و دورافتاده را تجربه کند. در پروژه‌ای به نام NEEMO، فضانوردان برای مدتی در زیستگاه‌های زیرآبی مستقر می‌شوند. آن‌ها در این مأموریت‌ها مهارت‌های بقا، همکاری و واکنش به بحران را تمرین می‌کنند. این تمرین‌ها برای مأموریت‌های واقعی در ایستگاه فضایی بین‌المللی یا سفر به مریخ حیاتی هستند. هدف ناسا این است که پیش از ارسال افراد به فضا، همه چیز را روی زمین آزمایش کرده باشد. چنین روشی باعث کاهش ریسک و افزایش آمادگی می‌شود.
۷- سگ‌ها و میمون‌ها پیش از انسان‌ها وارد فضا شدند، اما ناسا انتخابی متفاوت داشت
پیش از پرتاب اولین انسان به فضا، کشورهای مختلفی از حیوانات برای آزمایش استفاده کردند. شوروی معروف‌ترین نمونه‌ها را داشت: سگ‌هایی مانند «لایکا» که در سال ۱۹۵۷ به فضا فرستاده شد. اما ناسا ترجیح داد از میمون‌ها و شامپانزه‌ها استفاده کند، زیرا ساختار ژنتیکی و رفتاری آن‌ها به انسان نزدیک‌تر است. یکی از معروف‌ترین آن‌ها شامپانزه‌ای به نام «هم» (Ham) بود که در سال ۱۹۶۱ به فضا فرستاده شد. هم توانست دکمه‌هایی را در سفینه فشار دهد و به فرمان‌ها پاسخ دهد، که نشان می‌داد واکنش‌های عصبی در فضا هم حفظ می‌شوند. پرواز او موفقیت‌آمیز بود و با چتر نجات به زمین بازگشت. این مأموریت به ناسا اطمینان داد که انسان هم می‌تواند چنین پروازی را تحمل کند. چند ماه بعد، آلن شپرد (Alan Shepard) نخستین فضانورد آمریکایی شد که به فضا رفت.
۸- لباس فضانوردی ناسا یک شاهکار مهندسی است
لباس فضایی (Space Suit) که ناسا برای مأموریت‌های فضایی طراحی کرده، در واقع یک فضاپیمای کوچک و قابل‌حمل است. این لباس از ۱۴ لایه مختلف تشکیل شده تا در برابر حرارت شدید، تشعشعات و خلأ فضا مقاومت کند. دمای سطح لباس در سایه ممکن است به منفی ۱۵۰ درجه برسد، در حالی که در معرض خورشید به بیش از ۱۲۰ درجه می‌رسد. این لباس‌ها مجهز به سیستم تهویه، تنظیم دما، تأمین اکسیژن و حذف دی‌اکسیدکربن هستند. بخش جلویی آن‌ها دارای شیشه‌ی محافظ ضد اشعه فرابنفش (UV Protection Visor) است. هر لباس فضایی برای فضانورد به صورت اختصاصی تنظیم می‌شود و پوشیدنش ممکن است تا ۴۵ دقیقه طول بکشد. هزینه‌ی ساخت هر دست لباس فضایی ناسا حدود ۱۲ میلیون دلار تخمین زده می‌شود. این لباس‌ها حتی در مواقع اضطراری می‌توانند جان فضانورد را نجات دهند. ناسا همچنان در حال توسعه نسل جدیدی از این لباس‌ها برای مأموریت‌های مریخ است.
۹- ایستگاه فضایی بین‌المللی هر ۹۰ دقیقه یک بار به دور زمین می‌چرخد
ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) با سرعتی نزدیک به ۲۸٬۰۰۰ کیلومتر در ساعت به دور زمین می‌گردد. این سرعت باعث می‌شود که خدمه ایستگاه هر ۹۰ دقیقه یک بار طلوع و غروب خورشید را ببینند. یعنی در هر شبانه‌روز، فضانوردان تقریباً ۱۶ بار روز و شب را تجربه می‌کنند. این تغییر مکرر نور و تاریکی می‌تواند بر ساعت بیولوژیکی بدن اثر بگذارد. به همین دلیل، فضانوردان برنامه خواب و بیداری بسیار دقیقی دارند. آن‌ها همچنین برای حفظ سلامت جسمی روزانه حدود ۲ ساعت ورزش می‌کنند. ایستگاه فضایی از همکاری ناسا، روسکاسموس (Roscosmos)، آژانس فضایی اروپا (ESA)، ژاپن و کانادا ساخته شده است. وزن آن حدود ۴۲۰ تُن است و در ارتفاعی بین ۴۰۰ تا ۴۲۰ کیلومتری سطح زمین قرار دارد. این ایستگاه یک آزمایشگاه دائمی در مدار زمین به‌شمار می‌رود.
۱۰- پروژه مریخ ناسا سال‌هاست در حال آماده‌سازی است
ناسـا بیش از دو دهه است که در حال مطالعه برای ارسال انسان به مریخ است. این پروژه شامل مراحل پیچیده‌ای از طراحی فضاپیما، بررسی منابع سوخت، و حتی مطالعه روان‌شناسی فضانوردان در سفرهای طولانی است. فاصله‌ی مریخ تا زمین حدود ۲۲۵ میلیون کیلومتر است و رسیدن به آن ممکن است تا ۹ ماه طول بکشد. ناسا با استفاده از مریخ‌نوردهایی مانند «کیوریاسیتی» (Curiosity) و «پرسیورنس» (Perseverance) سطح مریخ را به‌طور دقیق بررسی کرده است. یکی از چالش‌های اصلی، بازگشت ایمن انسان از مریخ به زمین است. برای این منظور، پروژه‌ای به نام «Artemis» در حال پیشبرد فناوری‌های موردنیاز است. ناسا همچنین به دنبال استفاده از منابع موجود در مریخ مانند یخ آب برای تولید اکسیژن و سوخت است. قرار است در دهه ۲۰۳۰ اولین انسان‌ها قدم به مریخ بگذارند. این سفر می‌تواند بزرگ‌ترین ماجراجویی فضایی بشر در قرن ۲۱ باشد.
۱۱- ناسا صدای مریخ را ضبط کرده است
یکی از جذاب‌ترین پروژه‌های ناسا در سال‌های اخیر، استفاده از میکروفون واقعی برای شنیدن صدای مریخ بود. مریخ‌نورد «پرسیورنس» (Perseverance) که در سال ۲۰۲۱ روی سیاره سرخ فرود آمد، به ابزار صوتی مجهز بود. این نخستین بار بود که بشر توانست صدای باد مریخ را به‌طور مستقیم بشنود. جو مریخ بسیار نازک‌تر از زمین است، بنابراین صداها خفه‌تر و آرام‌تر به گوش می‌رسند. با این حال، صدای حرکت مریخ‌نورد و وزش باد در سطح این سیاره کاملاً قابل‌تشخیص بود. ناسا این فایل‌های صوتی را در دسترس عموم قرار داد تا همه بتوانند تجربه‌ای نزدیک به حضور در مریخ داشته باشند. این اقدام علاوه بر ارزش علمی، جنبه روانشناختی هم داشت. شنیدن صدا از یک دنیای دیگر باعث می‌شود که مخاطبان عام ارتباط حسی عمیق‌تری با فضا برقرار کنند.
۱۲- ناسا یک بخش مخصوص به بررسی حیات فرازمینی دارد
در ساختار سازمانی ناسا، بخشی به نام «دفتر حفاظت سیاره‌ای» (Planetary Protection Office) وجود دارد. وظیفه این واحد، اطمینان از عدم انتقال آلودگی‌های میکروبی بین زمین و دیگر سیارات است. یعنی ناسا باید تضمین کند که کاوشگرهایش باکتری از زمین به مریخ نبرند یا بالعکس. این نگرانی به‌ویژه زمانی اهمیت می‌یابد که صحبت از نمونه‌برداری و بازگرداندن خاک یا سنگ از سیارات دیگر باشد. این دفتر با دقت تمام پروتکل‌های استریلیزاسیون را برای تجهیزات ناسا تنظیم می‌کند. همچنین، در صورت کشف نشانه‌هایی از حیات میکروسکوپی، نحوه واکنش علمی و رسانه‌ای نیز از قبل طراحی شده است. این بخش علمی تخیلی به نظر می‌رسد، اما کاملاً واقعی و بخشی از سیاست‌های جدی ناساست. بررسی حیات فرازمینی یکی از انگیزه‌های اصلی ناسا برای اکتشافات سیاره‌ای است. با این نگاه، ناسا نه‌تنها به دنبال یافتن حیات است، بلکه مسئولیت اخلاقی حفاظت از آن را نیز بر عهده دارد.
۱۳- ناسا در حال توسعه اینترنت بین‌سیاره‌ای است
با گسترش پروژه‌های فضایی، به‌ویژه مأموریت‌های طولانی‌مدت، ناسا به‌دنبال ایجاد «اینترنت فضایی» است. این فناوری با نام رسمی «DTN» یا «شبکه تأخیرپذیر» (Delay/Disruption Tolerant Network) شناخته می‌شود. برخلاف اینترنت زمینی که داده‌ها را تقریباً لحظه‌ای منتقل می‌کند، در DTN تاخیرهای چند دقیقه یا حتی چند ساعته طبیعی است. این فناوری می‌تواند بین مریخ و زمین یا حتی فضاپیماهای دوردست با ایستگاه‌های زمینی ارتباط برقرار کند. ناسا برای اولین بار از این پروتکل در ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده کرد. اینترنت بین‌سیاره‌ای نه‌تنها برای ارسال اطلاعات علمی مهم است، بلکه برای حفظ ارتباط فضانوردان با زمین حیاتی خواهد بود. در آینده‌ای نه‌چندان دور، ممکن است دانش‌آموزی از مریخ برای معلمش ایمیل بفرستد. این پروژه نشان می‌دهد ناسا چقدر آینده‌نگر و دوراندیش است.
۱۴- ناسا بر روی خواب و روان فضانوردان تحقیق می‌کند
زندگی در فضا با مشکلات روانی و جسمی زیادی همراه است که ممکن است روی عملکرد فضانوردان تأثیر بگذارد. یکی از چالش‌های بزرگ، اختلال در خواب و ساعت زیستی بدن (Circadian Rhythm) در شرایط بی‌وزنی است. ناسا برای مقابله با این مشکل از نورپردازی خاص، داروهای کنترل‌شده، و تنظیم برنامه خواب استفاده می‌کند. همچنین تیمی از روانشناسان و پزشکان شبانه‌روزی وضعیت روحی فضانوردان را پایش می‌کنند. در مأموریت‌های بلندمدت، مسائل عاطفی مانند دلتنگی و انزوا نیز پررنگ‌تر می‌شوند. ناسا حتی بررسی می‌کند که چه نوع موسیقی، فیلم یا سرگرمی به کاهش استرس کمک می‌کند. هر فضانورد بسته‌ای مخصوص از محتواهای شخصی‌شده به فضا می‌برد. این تحقیقات بعدها به روان‌شناسی زمینی نیز کمک کرده‌اند، به‌ویژه در شرایط قرنطینه یا ایزوله. به عبارتی، ناسا برای مراقبت از ذهن همان‌قدر جدی است که برای بدن.
۱۵- ناسا پروژه‌هایی با هنرمندان و طراحان گرافیک انجام می‌دهد
ناسا فقط با دانشمندان کار نمی‌کند، بلکه بارها از هنرمندان و تصویرگران هم دعوت کرده تا در پروژه‌های علمی مشارکت کنند. از دهه ۱۹۷۰ تاکنون، بخشی به نام «Artists-in-Residence» در ناسا فعال بوده است. این هنرمندان با الهام از داده‌های علمی، تصویرسازی‌های مفهومی از فضا، فضاپیماها، و سیارات انجام می‌دهند. بسیاری از تصاویر مشهور از منظره‌های فضایی در رسانه‌ها، در اصل طراحی هنرمندان همکار ناسا هستند. این آثار علاوه بر زیبایی، به فهم بهتر ایده‌های علمی برای عموم مردم کمک می‌کنند. ناسا از این طریق توانسته است بین علم و هنر پلی سازنده ایجاد کند. همچنین، طراحی رابط‌های بصری (Interface Design) در مأموریت‌های فضایی نیز به کمک هنرمندان گرافیک انجام می‌شود. حضور هنر در ناسا نشان می‌دهد که خلاقیت و تخیل، بخش جدایی‌ناپذیر از علم هستند. ناسا ثابت کرده که برای سفر به آینده، به کمک همه رشته‌ها نیاز دارد.
۱۶- ناسا بیش از ۱۰ مرکز تحقیقاتی فعال در آمریکا دارد
سازمان فضایی ناسا متشکل از چندین مرکز تخصصی است که هر یک مسئول حوزه‌ای خاص در پژوهش‌های فضایی، هوانوردی، و فناوری‌های پیشرفته هستند. از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به مرکز فضایی جانسون (Johnson Space Center) در تگزاس اشاره کرد که پایگاه اصلی آموزش فضانوردان است. مرکز فضایی کندی (Kennedy Space Center) در فلوریدا نیز پایگاه پرتاب‌های تاریخی و فعلی ناساست. مرکز ایمز (Ames Research Center) در کالیفرنیا تمرکز ویژه‌ای بر هوش مصنوعی و شبیه‌سازی دارد. همچنین مرکز گلن (Glenn Research Center) در اوهایو پیشرو در فناوری‌های پیشرانش و انرژی است. هر یک از این مراکز با همکاری نزدیک، پروژه‌های بزرگ بین‌المللی را اجرا می‌کنند. این تقسیم وظایف باعث می‌شود که ناسا بتواند هم‌زمان روی ده‌ها پروژه تحقیقاتی در حوزه‌های مختلف کار کند. ارتباط این مراکز از طریق شبکه پیشرفته‌ای از داده، تحلیل و تصمیم‌گیری برقرار می‌شود.
۱۷- بودجه ناسا درصد کوچکی از بودجه کلی آمریکا را تشکیل می‌دهد
در حالی که تصور عمومی این است که ناسا میلیاردها دلار خرج می‌کند، اما واقعیت این است که بودجه‌اش کمتر از ۰٫۵ درصد بودجه فدرال ایالات متحده است. برای مثال، در سال ۲۰۲۳، بودجه ناسا حدود ۲۵ میلیارد دلار بود، در حالی که کل بودجه فدرال از مرز ۶ تریلیون دلار فراتر رفت. این بودجه شامل هزینه‌های توسعه فناوری، مأموریت‌های فضایی، تحقیق و آموزش می‌شود. برخی پروژه‌ها مانند مأموریت مریخ یا ساخت تلسکوپ جیمز وب میلیاردها دلار هزینه دارند و چندین سال زمان می‌برند. با این حال، بازده اقتصادی، علمی و فناورانه ناسا بسیار بیشتر از بودجه آن است. بسیاری از فناوری‌هایی که از تحقیقات ناسا سرچشمه می‌گیرند، بعدها در صنعت، پزشکی و زندگی روزمره استفاده می‌شوند. دولت آمریکا اغلب بودجه ناسا را بسته به اولویت‌های سیاسی و علمی سالانه تغییر می‌دهد. ناسا با بودجه محدود، به موفقیت‌هایی دست یافته که جهان را شگفت‌زده کرده‌اند.
۱۸- همه مأموریت‌های آپولو به ماه نرفتند
وقتی اسم «آپولو» (Apollo Missions) می‌آید، بیشتر مردم تنها به آپولو ۱۱ و فرود بر ماه فکر می‌کنند، اما در واقع این پروژه شامل ۱۷ مأموریت مختلف بود. مأموریت‌های اولیه مثل آپولو ۷ و ۹، پروازهای مداری برای تست تجهیزات و آموزش فضانوردان بودند. تنها آپولوهای ۱۱، ۱۲، ۱۴، ۱۵، ۱۶ و ۱۷ موفق به فرود بر سطح ماه شدند. آپولو ۱۳ هم که به دلیل انفجار مخزن اکسیژن مجبور به بازگشت اضطراری شد، یکی از معروف‌ترین مأموریت‌های ناسا است. در طول این پروژه، بیش از ۳۸۰ کیلوگرم نمونه سنگ و خاک از ماه به زمین آورده شد. برنامه آپولو، نه‌تنها یک شاهکار مهندسی بود، بلکه از لحاظ روانی و فرهنگی نیز تاثیر عمیقی بر مردم آمریکا و جهان گذاشت. برخی از آپولوها نیز تجهیزات علمی خاصی روی ماه نصب کردند که سال‌ها داده ارسال می‌کردند. پروژه آپولو هنوز هم نماد جسارت و نوآوری در تاریخ فضانوردی است.
۱۹- ناسا آینده را در ماه و مریخ جست‌وجو می‌کند
در برنامه‌ریزی بلندمدت ناسا، دو هدف اصلی وجود دارد: بازگشت به ماه و سفر انسان به مریخ. مأموریت «آرتمیس» (Artemis Program) که اکنون در حال اجراست، قصد دارد تا سال‌های آینده اولین زن و فرد غیرسفیدپوست را بر سطح ماه فرود آورد. این برنامه در واقع مقدمه‌ای برای ایجاد پایگاه دائمی روی ماه است. ناسا قصد دارد از ماه به‌عنوان سکوی پرشی برای سفرهای بین‌سیاره‌ای استفاده کند. برنامه‌های متعددی برای ساخت زیستگاه‌های قابل حمل، سیستم‌های بازیافت آب و غذا، و حتی پرینت سه‌بعدی سازه‌ها در حال توسعه هستند. مریخ هدف نهایی است؛ سیاره‌ای که اگرچه سرد و خشک است، اما بالقوه قابل‌زیست است. ناسا در تلاش است تا با کمک ربات‌ها، اطلاعات دقیقی برای مأموریت سرنشین‌دار گردآوری کند. آینده ناسا فراتر از مدار زمین است، جایی بین رؤیا و واقعیت، در دل کیهان.
۲۰- برنامه‌های آموزشی ناسا از کودکان تا دانشگاهیان را شامل می‌شود
ناسا بخش ویژه‌ای برای آموزش عمومی و الهام‌بخشی به نسل جوان در نظر گرفته است. این آژانس با راه‌اندازی وب‌سایت‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، و کارگاه‌های آموزشی، مفاهیم پیچیده فضا را به زبان ساده منتقل می‌کند. پروژه‌هایی مثل «NASA Kids’ Club» برای کودکان طراحی شده‌اند تا آن‌ها را از سنین پایین با علم آشنا کنند. دانش‌آموزان دبیرستانی می‌توانند در مسابقاتی مانند ساخت ماه‌نورد یا طراحی لباس فضانوردی شرکت کنند. در سطح دانشگاهی، ناسا بورس‌ها، دوره‌های کارآموزی، و همکاری‌های پژوهشی با مؤسسات آموزشی ارائه می‌دهد. هدف این فعالیت‌ها تربیت نسل بعدی مهندسان، دانشمندان و حتی فضانوردان است. برخی از کارکنان فعلی ناسا، نخستین‌بار از طریق همین برنامه‌های آموزشی با سازمان آشنا شده‌اند. ناسا باور دارد که آینده فضانوردی از کلاس درس شروع می‌شود. آموزش و انگیزش، بخشی از مأموریت اصلی ناسا برای پیشرفت علم است.
