اسکات فالمن ، مردی که خندانک‌ها را به دنیا آورد

هنگام برقرار کردن ارتباط در اینترنت ، دشوارترین کار ، صرف‌نظر از درست‌نویسی هجاهای کلمات ، ابراز احساس واقعی است. هنگان چت کردن و میل زدن ، کلمات زیادی رد و بدل می‌شوند و بسیارند مواردی که گیرنده یک جمله ، سر در گم می‌شود که منظور واقعی فرستنده از یک عبارت چه بوده است. گیرنده نمی‌تواند از لحن یک عبارت مطمئن باشد ، آیا او با من شوخی می‌کرد؟ آیا واقعا منظورش همین بود؟

ولی در ساعت 11:44 ، 19 سپتامبر سال 1982 همه چیز عوض شد. در این تاریخ و در این زمان که البته هنوز خبری از اینترنت نبود ، «اسکات فالمن» Scott E. Fahlman ، استاد یکی از دانشگاه های پنسیلوانیا ، در یکی از بولتن‌های الکترونیک نوشت:

«من این ترتیب کارکترها را برای افراد بذله‌گو پیشنهاد می‌کنم:
🙂
از پهلو باید خوانده شود.»

به این ترتیب این آقای فالمن بود که نخستین بار نسخه الکترونیکی لبخند را به همگان شناساند. در طی روزها و ماه‌های بعد سایر دانشگاه‌ها هم متوجه ابتکار آقای فالمن شدند و خندانک‌های زیادی را ابداع کردند.

البته بعضی‌ها اظهار کرده‌اند که تلگراف‌چی‌ها هم قبلا چنین ابتکاری را به خرج داده بودند و آقای فالمن شاید نخستین کسی باشد که در جوامع الکترونیک نوین از این توالی سکانس‌ها برای بیان احساسات استفاده کرده است.

جالب اینجاست که در اینجا خواندم کاربران اینترنت در ژاپن، وقتی از خندانک‌ها استفاده می‌کنند ، بیشتر روی حالت چشم تأکید دارند ، در حالی که کاربران غربی تأکیدشان بیشتر بر روی حالت دهان است. مثلا وقتی می‌خواهند بگویم خوشحال شدم ، می‌نویسند ＼（＾ ＾）／ ، گریه را اینطوری نشان می‌دهند: （ToT） ، و اینطوری حرف مخاطبشان را تصدیق می‌کنند : (ﾟｰﾟ)(｡_｡)

این هم سایت آقای اسکات فالمن