جدا کردن از تهویه‌ی مکانیکی
جدا کردن از تهویه‌ی مکانیکی
عوارض لولهگذاری داخل نای و تهویه مکانیکی کم نیستند و مهمترین آنها، آسیب فشاری (barotrauma) ناشی از فشارهای تهویه‌ی بالا، آسیب حجمی و آسیب ریوی ناشی از تهویه مکانیکی و پنومونی می‌باشند؛ بنابراین، بیماری که تحت تهویه‌ی مکانیکی قرار دارد باید قاطعانه درمان شود و با دقت پیگیری گردد. پس از بهبودی صدمه اولیه که منجر به نارسایی تنفسی گردیده و خصوصاً در صورت بیدار بودن و همکاری بیمار و فقدان نشانه‌های ناپایداری تنفسی یا همودینامیک، باید جدا کردن از تهویه‌ی مکانیکی را مدنظر قرار داد. معمولاً در صورت تداوم نیاز به اکسیژن کمکی زیاد ، تلاشی برای جدا کردن از تهویه‌ی مکانیکی صورت نمی‌گیرد. معیارهای مرسوم که تعیین کننده امکان قطع تهویه‌ی مکانیکی هستند، عبارتند از فشار منفی دمی، ظرفیت حیاتی، حجم جاری، سرعت تنفس و تهویه در دقیقه (جدول 1-23).
| جدول 1-23. معیارهای مرسوم جهت جدا کردن از دستگاه | ||
| معیارها | مقادیری که می‌توان از دستگاه جدا کرد | محدوده‌ی طبیعی |
| NIF (سانتی‌متر آب) | 20- < | 50- < |
| VC (mL/kg) | 10 > | 75- 65 > |
| VT (mL/kg) | 5 < | 7- 5 > |
| RR (تنفس در دقیقه) | 32 < | 20-12 |
| VE (لیتر در دقیقه) | 10 > | 10 > |
| شاخص تنفس سطحی سریع | 105 < | 40 < |
| NIF = فشار منفی دمی؛ RR = سرعت تنفس؛ VC = ظرفیت حیاتی؛ VE = تهویه دقیقه‌ای؛ VE حجم جاری | ||
متاسفانه، قدرت این معیارها در پیشگویی کردن عدم امکان قطع تهویه مکانیکی هستند و نمی‌تواند برقراری موفقیتآمیز تنفس خود به خودی را پیشبینی نمایند. یک راه بهتر جهت ارزیابی توانایی قطع تهویه، قرار دادن بیمار در یک قطع آزمایشی تهویه به مدت کوتاه است که در طی آن حمایت دستگاه کاهش می‌یابد. در این دوره، بیمار بدون حمایت فشاری، به مدت یک ساعت اکسیژن تنفس می‌کند. یک راهبرد دیگر، کاهش فشار تولید شده توسط دستگاه تهویهگر در طی دوره‌ای از فشار مثبت مداوم مجاری هوایی (CPAP) به صورت آزمایشی است. بیمار از نظر وجود هرگونه نشانه‌ای از زجر تنفسی یا ناپایداری همودینامیک پایش می‌شود و سطح گازهای خون شریانی جهت تعیین مؤثر بودن تهویه‌ی خودبهخودی، اندازهگیری می‌گردد. اگر بیمار بتواند این دوره آزمایشی را تحمل نماید، ممکن است بسته به وضعیت بالینی بیمار و بیماری زمینه‌ای وی، بتوان لوله را خارج نمود. به طور کلی، فقط ۱۵-۱۰ درصد بیمارانی که بر پایه‌ی نتایج این جدا ساختنهای آزمایشی، لوله از آنها خارج می‌شود نیاز به لولهگذاری مجدد پیدا می‌کنند.
اگر قطع آزمایشی تهویه شکست بخورد باید تلاشهایی جهت شناسایی عوامل مسؤل صورت گیرد. در افراد شدیداً بیمار ممکن است همه عوامل دخیل آشکار شناسایی و تصحیح شده باشند اما بیمار قبل از خارج ساختن لوله داخل نای هم‌چنان نیازمند جداساختن آزمایشی طولانیتر باشد. دو راهبرد برای جدا ساختن بیمار از تهویه مکانیکی در این زمینه توصیه شده است. ولی درگیر کردن بیمار در تهویه خودبهخودی آزمایشی بدون فشار مثبت برای ۱ ساعت یک یا دو بار در روز همراه با حمایت تهویه‌ای کامل بین هر دوره و معمولاً از طریق تهویه‌ی کمک– کنترل می‌باشد.می‌توان طول مدت جایی که دیگر بیمار نیازی به حمایت تهویه مکانیکی نداشته باشد. راهبرد دیگر از تهویه با حمایت فشار بهره میبرد. فشار دمی رفتهرفته کاهش داده می‌شودتا بیمار بتواند بدون حمایت دستگاه به طور خودبه خود نفس بکشد. به نظر می‌رسد هر دو راهبرد به یک اندازه کارآیی داشته باشند گرچه جدا کردن از دستگاه از طریق تهویه با حمایت فشار در مبتلایان به بیماری مزمن ریوی که به مدت‌های طولانی تحت تهویه‌ی مکانیکی قرار داشتهاند ممکن است ارجیحیت داشته باشد.
