بیماری تب مالت یا بروسلوز – عالیم بالینی و تشخیص و درمان
بروسلا ملی تنسیس شایع‌ترین علت بروسلوز تب دار در انسان می‌باشد که منابع اصلی آن گوسفند، بز و شتر است.
شیوع بروسلوز در مبتلایان به HIV افزایش پیدا نمی‌کند.
تظاهرات بالینی:
تب و تعریق شبانه و علائم عضلانی اسکلتی، تظاهرات بالینی اصلی بروسلوز هستند. بروسلوز می‌تواند موجب لنفادنوپاتی، هپاتواسپلنومگالی، اپیدیدیموارکیت، درگیری نورولوژیک و آبسه مغزی شود.
دو ویژگی کاراکتریستیک تب در بروسلوز عبارتند از
1- الگوی تب در بروسلوز درمان نشده به صورت مواج است، یعنی در ابتدا بیمار تب ندارد، سپس چند هفته تب رخ می‌دهد و مکررا تب عود می‌کند.
۲- در ۵۰٪ بیماران تب همراه با علائم و نشانه‌های عضلانی اسکلتی می‌باشد.
در مناطق آندمیک، در صورت مراجعه بیمار با تب و اشکال در راه رفتن باید تشخیص بروسلوز مطرح شود، مگر خلاف آن ثابت شود.
تشخیص افتراقی:
مهم‌ترین تشخیص افتراقی سل می‌باشد.
۱- استئوفیت قدامی – جانبی (منقار طوطی) به نفع استئومیلیت بروسلوزی است ولی Gibbus به نفع سل است.
۲- آبسه پسواس و پاراورتبرال به نفع سل می‌باشند.
٣- التهاب دیسک (دیسکیت) در سل زودرس و در بروسلوز تأخیری می‌باشد.
آزمایشات سرولوژیک:
آزمایشات سرولوژیک اغلب تنها یافته‌های آزمایشگاهی مثبت در بروسلوز هستند. در عفونت حاد، آنتی بادی‌های IgM در مراحل زودرس ظاهر می‌شوند. نتایج آزمایشات سرولوژیک باید در کنار سابقه تماس و تظاهرات بالینی تفسیر شوند. در نواحی آندمیک یا در موارد وجود سابقه تماس شغلی، تیتر مساوی با بیشتر از ۱ / ۶۴۰- ۱ / ۳۲۰ تشخیصی است و در نواحی غیرآندمیک، تیتر مساوی با بیشتر از ۱ / ۱۶۰ با ارزش است؛ تکرار T آزمایشات پس از ۴-۲ هفته ممکن است یک تیتر بالارونده را نشان دهد.
درمان
طول مدت درمان: جهت درمان بروسلوز غیرموضعی حاد (کمترازا ماه)، یک دوره درمان ۶ هفته‌ای شامل حداقل ۲ آنتی بیوتیک مورد نیاز است. در موارد بیماری موضعی یا کمپلکس، حداقل نیاز به ۳ ماه درمان است.
درمان استاندارد استاندارد طلایی برای درمان بروسلوز در بالغین، استرپتومایسین داخل عضلانی ( 0.75 تا ۱g روزانه به مدت ۲۱-۱۴ روز) و داکسی سیکلین (۱۰۰mg، دو بار در روز به مدت ۶ هفته است.
عود پس از این روش درمانی ۱۰-۵٪ است.
درمان جایگزین: درمان جایگزین (و رژیم توصیه شده فعلی توسط WHO)، ریفامپین ( ۶۰۰ – ۹۰۰mg روزانه) همراه با داکسی سیکلین (۱۰۰mg دو بار در روز به مدت ۶ هفته است.
میزان عود/ شکست درمان با این روش، ۲۰-۱۰٪ است که احتمالا به علت افزایش پاکسازی داکسی سیکلین ناشی
از تجویزهمزمان ریفامپین و در نتیجه کاهش سطح داکسی سیکلین می‌باشد.
تجویز اوفلوکساسین یا سیپروفلوکساسین همراه با ریفامپین به مدت ۶ هفته می‌تواند درمان جایگزین قابل پذیرشی در بالغین باشد.
درمان در کودکان و زنان حامله:
در کودکان و زنان حامله‌تری متوپریم – سولفامتوکسازول جایگزین تتراسیکلین می‌شوند. در زنان حامله بهترین رژیم، ریفامپین +تری متوپریم – سولفامتوکسازول کوتریموکسازول) است.
بیماری نورولوژیک: بیماری نورولوژیک ناشی از بروسلوز نیاز به درمان طولانی مدت (۶-۳ ماه) دارد (معمولا به همراه با اضافه کردن سفتریاکسون به رژیم استاندارد).
آندوکاردیت بروسلایی: آندوکاردیت بروسلایی حداقل با ۳ دارو یک آمینوگلیکوزید + یک تتراسیکلین + ریفامپین) درمان می‌شود. بسیاری از محققین سفتریاکسون و یا یک فلوروکینولون را جهت کاهش نیاز به تعویض دریچه به رژیم اضافه می‌کنند. طول مدت درمان آندوکاردیت بروسلایی، ۴ تا ۶ ماه است. جراحی برای درمان اکثریت موارد عفونت دریچه‌های مصنوعی قلب و مفاصل مصنوعی مورد نیاز است،
