فیلم میناری Minari – خلاصه داستان، نقد و بررسی
نویسنده و کارگردان: لی آیزاک چونک
بازیگران: استیون یوئن (جیکوب)، هان یه‌ری (مونیکا)، یون یو یونگ (سون جو)
از لی آیزاک چونگ تا به حال هیچ فیلم مشهوری ندیده بودیم و بعد یک دفعه فیلمی ساخته که بخت اسکار پیدا کرده و در فهرست نامزدهای اسکار قرار گرفته. همان ابتدای کار بگویم که میناری، نوعی سبزی خوراکی کرهای است.
فیلم میناری، نگاهی شاعرانه به دوران کودکی این فیلمساز کرهای / آمریکایی انداخته و حکایت زندگی یک خانواده‌ی مهاجر کرهای را تعریف کرده که در تلاش‌اند تا خود را با شرایط زندگی در شهرک کوچکی در آرکانزاس وفق دهند.
فیلم میناری یکی از بهترین فیلم‌های جشنواره ساندنس سال ۲۰۲۰ بود.
داستان فیلم میناری:
در دهه 1980 جیکوب (استیون پوئن) به این نتیجه می‌رسد که اگر از کالیفرنیا به آرکانزاس بروند، شانس بیشتری برای موفقیت دارند. جیکوب و همسرش مونیکا، ده سالی در آنجا به کار تشخیص جنسیت مرغ و خروس‌ها در یک مرغداری مشغول بوده‌اند (روزانه هزاران مرغ و خروس را آزمایش کرده و مرغ‌ها برای تولید تخم و گوشت نگه داشته و خروس‌ها دور انداخته می‌شوند.)
مشهورترین بازیگر فیلم استیون یوئن است که احتمالاً او را با فیلم‌های « Okja » و سریال « واکینگ دد » به یاد می‌آورید.
حالا جیکوب یک مرغداری وسط آمریکا پیدا کرده که به مهارت‌های او نیاز دارد. از آن مهم‌تر، زمین در آرکانزاس خیلی ارزان‌تر است و به او اجازه می‌دهد رویای خود را عملی کند و کسب و کار خودش را راه انداخته و مزرعه‌ای با میوه و سبزجات کرهای تدارک ببیند. ولی مونیکا از دیدن جایی که همسرش یافته و به قصری تشبیه‌اش کرده، خشنود نیست …
فیلم به گونه‌ای نوشته و بازی شده که همه‌ی شخصیت‌ها دوست داشتنی و قابل ستایش‌اند. فیلم نمی‌خواهد از جو کنونی جدال اقلیت‌ها و غاغای مبارزات نژادپرستی استفاده کند و با خواندن خلاصه فیلم تصور نکنید که با چنین فیلمی روبرو هستیم. فیلم فقط مفهوم رؤیای آمریکایی را به گونه‌ای ظریف برایمان روایت می‌کند.
جیکوب در سرزمین رؤیایی هم چیزهایی می‌بیند که قادر به تغییرشان نیست، چیزهایی مثل کمبود آب، اصول اقتصادی بازارهای محلی محصولات کرهای یا احساسات همسرش.
در عین حال خارج از این تفسیر، فیلم داستان وقف دادن هم هست که هر شخصی در هنگام تغییر شغل و تغییر مکان زندگی ممکن است پیدا کند و اینها را خیلی ساده و بدون بزرگ‌منشی زائد برایمان تعریف می‌کند.
فیلم یک جورهایی شبیه یک آرام‌پز عمل می‌کند و ما تازه در اخر فیلم متوجه می‌شویم که چقدر از کاراکترهایش خوشمان آمده است. میناری را با فیلم «انگل» سال پیش مقایسه نکنید. رقبای گردن‌کلفتی در اسکار امسال دارد و من با وجود اینکه میناری را فیلم خوب می‌دانم، بختی حضورش در فهرست را بیشتر افتخاری می‌دانم.
