معرفی فیلم زندگی‌های یک نیزه‌دار بنگال – نقد، تحلیل و خلاصه داستان – The Lives of a Bengal Lancer 1935

کارگردان: هنری هاتاوی. تهیه کننده: لویی دی لایتون. فیلمنامه: والدمر یانگ، جان بی. بالدرستون، احمد عبدالله، کراور جونز، ویلیام اسلیون جونز. مدیر فیلمبرداری: چالز لنگ، ارنست شودسک. موسیقی: میلان رودر. بازیگران: کری کوپر، فرانشو تون، ریچارد کرامول، سر گای استندینگ، داگلاس دامبریل، کاترین برک. محصول آمریکا، 109 دقیقه

تاریخ سینما پیوسته هنری هاتاوی را یک کارگردان وسترن به یاد خواهد آورد [چرا که نه؟ هر چه نباشد او همان کسی است که چگونه غرب تسخیر شد؟ (1962)، پسران کتی الدر (1965) و شهامت (1969) را شاخته]؛ ولی خب راست‌اش، فیلم‌های اکشنی که خیلی قبل‌تر ساخت، آثاربسیار با ارزشی بودند. فیلمنامه زندگی‌های یک نیزه‌دار بنگال، در اصل براساس رمان فرانسیس یتس براون نوشته شد، ولی بعد از گذشت چهار سال و تغییرات و دستکاری‌هایی فراوان، به فیلم فیلمنامه‌نویس، به خصوص گراور جونز و ویلیام اسلیون مکنات و مدیران استودیو که ناظر همه این چیزها بودند. خوشبختانه، و برخلاف تصور، نتیجه کار، یکی از بهترین اکشن‌های دهه 1930 است. داستان فیلم ساده است: هنگی از نیزه‌داران بنگال، به رهبری کلنل تام استون (سر گای استندینگ)، در شمال غربی هند مستقر شده؛ جایی که برخی از بومی‌ها سرگرم تدارک شورشی بر ضد آنها هستند. اما مشکل دیگر این است که معاون کلنل، آلن مک گرگور (گری کوپر) دو افسر جدید انتخاب کرده و باید آنها را برای نبردِ پیش رو آماده شازد.

این مردان جدید هم بدیهی است که مشکلات و دردسرهای خود را همراه می‌آورند. یکی از آنها ستوان، جان فورسایت (فرانشو تون)، آدم زخمِ زبان‌زن و بی کله‌ای است؛ دیگری، ستوان دانالد استون (ریچارد کرامول)، پسر خام و نپختهٔ کلنل ایت که باید قابلیت‌های خود را به اثبات برساند. افراد گروه به تدریج یاد می‌گیرند با هم کار کنند، اما دانالد توسط دشمن اسیر می‌شود و بابای پیر و عزیزش به این نتیجه می‌رسد که کوشش برای رهاندن او دیوانگی است. ولی قهرمانان ما نظر دیگری دارند و فرماندهٔ خود را به چالش می‌طلبند و آماده می‌شوند تا آن جوان را نجات دهند. آنچه در پی می‌آید، چند صحنه اکشن عالی است و نیز صحنه شکنجه استون به دستِ امیرِ بی رحم محلی (داگلاس دامبریل)، که معروف‌ترین تکه دیالوگ فیلم را به زبان می‌آورد: «ما بلدیم چطوری آدما رو به حرف بیاریم!» هاتاوی که کارگردان سخت‌گیری بود فقط به نماهایی که در دکورهای استودیوییِ این فیلم پر خرج در کالیفرنیا گرفته شد، قناعت نکرد و نماهای مستندی را هم که شودسک، مخصوص این فیلم در هند گرفت، لا به لای صحنه‌ها ادغام کرد.

فیلم‌های رده- ب مدام مُد می‌شوند و از مُد می‌افتند ولی دیگر بعید است شاهد بازگشت فیلم‌های اکشنی درباره امپریالیسم بریتانیا باشیم! بنابراین اگر از موضع سیاسی فیلم که در زمانهٔ ما به شدت مرتجعانه جلوه می‌کند، بگذرید و صرفاً به عنوان یک خورهٔ فیلم‌های کلاسیک به آن نگاه کنید، سرگرم می‌شوید و تازه مقادیری هم شوخی و طنز آن وسط انداخته‌اند تا تفریح خاطری هم کرده باشید.