مناطقی از سیارات خشن برای زندگی، ممکن است بتوانند حیات را در خود جای بدهند

زمین، در حال حاضر، تنها شانس ما برای زندگی است. ممکن است در جایی دیگر در کهکشان بزرگ و وسیع زندگی یا کره قابل حیات وجود داشته باشد، اما فعلا همین زمین را داریم.

مشکل این است که ما هیچ چیزی در بیرون پیدا نکرده‌ایم که دقیقاً شبیه سیاره خودمان باشد: اندازه و ترکیب‌اش یکسان باشد، دقیقاً در فاصله مناسب از ستاره‌اش باشد تا شرایط دمایی مناسب داشته باشد.

اکثر 5300 سیاره‌ای که تا به امروز پیدا کرده‌ایم، در واقع بسیار نزدیک‌تر به ستاره‌های میزبان خود هستند تا زمین به خورشید. به خاطر این نزدیکی، آن‌ها نه‌تنها گرم هستند، بلکه به صورت جزر و مدی در جای خود قفل می‌شوند. این بدان معناست که یک طرف غالبا رو به ستاره است و در روشنایی دائمی روز پخته می شود  و طرف دیگر همیشهدر شب یخبندانی است.

یک مقاله جدید نشان می‌دهد منطقه نازکی که در آن شب سیاره به روز می‌رسد، ممکن است برای زندگی مناسب باشد.

آنا لوبو، ژئوفیزیکدان از دانشگاه کالیفرنیا ارواین می گوید : «شما سیاره ای می خواهید که در نقطه شیرین و دمای مناسب برای داشتن آب مایع باشد.»

اما سیاره‌ای پیدا می‌کنید که یک سویش گرم و یک سمتش شب یخبندان است. یخچال‌های طبیعی بزرگ در سمت شب ممکن است وجود داشته باشد.

جستجوی ما برای سیارات فراخورشیدی به دلیل محدودیت های فناوری مشکل است. با این تکنیک‌ها بیشتر سیاره‌هایی پیدا می‌شوند که نزدیک ستاره‌شان هستند و در کمتر از 100 روز به دور آن می‌چرخند .

اگر فقط به ستارگانی مانند خورشید نگاه می‌کردیم، ممکن بود اصلا هیچ سیاره سکونت‌پذیری پیدا نکنیم. با این حال بیشتر ستارگان کهکشان کوتوله‌های قرمز هستند. کوچکتر، کم نورتر و بسیار سردتر از ستاره خودمان. پس منطقه قابل سکونت می‌تواند کمی نزدیک‌تر باشد و مشکل قفل شدن جزر و مدی کمتر باشد.

لوبو و همکارانش برای تعیین اینکه آیا چنین دنیاهایی قابل سکونت هستند یا نه، از نرم‌افزار مدل‌سازی آب و هوای اصلاح‌شده که معمولاً برای زمین استفاده می‌شود، استفاده کردند.

تلاش‌های قبلی برای تعیین قابلیت سکونت‌پذیری سیارات فراخورشیدی به شدت بر روی جهان‌های غنی از آب متمرکز شده بودند.

اما شاید بهتر است روی  سیارات محدودتر از آب هم کار کنیم که با وجود نداشتن اقیانوس‌های گسترده، می‌توانند دریاچه‌ها یا دیگر آب‌های مایع کوچک‌تر داشته باشند.

جالب است که آب بیشتر سیارات نزدیک به خوردشید خود را غیرقابل سکونت می‌کند. چون برهم‌کنش این سایره با ستاره، جو را پر از بخار می‌کند که می‌تواند کل سیاره فراخورشیدی را در بر بگیرد و اثرات گلخانه‌ای خفه‌کننده‌ای ایجاد کند.

با این حال، اگر سیاره فراخورشیدی زمین زیادی داشته باشد، آنگاه سیاره قابل سکونت‌تر می شود.  یخ‌های یخچال‌های شبانه می‌توانند با بالا رفتن دما از نقطه صفر، ذوب شوند و  یک کمربند قابل سکونت در سیاره ایجاد کنند.

نتیجه اینکه ما به باید به سیارات متفاوتی که آب کمتر دارند هم توجه کنیم. این سیارات به طوری که توضیح داده شد ممکن است یک سمت پوشیده از یخ و یک سمت ذوب شده و یک منطقه باریک قابل سکونت داشته باشند و در مجموع شبیه کره چشم باشند.

تحقیقات این تیم در مجله Astrophysical منتشر شده.