عکس‌های قدیمی از یخ‌فروش‌های آمریکایی
یخفروشها در دوران قدیم اهمیت زیادی داشتند. قبل از رواج یخچال‌های مدرن، زندگی بدون آنها مختل می‌شد.
عکس‌های این نوشته نگاهی اجمالی به دوران گذشته می‌اندازند، زمانی که صدای یخفروشها و شکستن بلوک‌های یخی در خیابان‌ها طنین‌انداز می‌شد.
تجارت تحویل یخ در اوایل قرن نوزدهم، معمول شد. یخ طبیعی از توده‌های آب یخ‌زده مانند دریاچه‌ها و رودخانه‌ها در طول ماه‌های زمستان برداشت می‌شد.
یخ برداشت شده به صورت بلوک‌های بزرگ بریده شد و در خانه‌های یخی ذخیره شد که ساختار‌های عایق‌بندی شده برای حفظ یخ داشتند.
بلوک‌های یخی روی گاری‌های اسب‌کش یا دستی بار می‌شدند و یخفروشها در مسیر خیابان‌های شهر و مناطق روستایی حرکت می‌کردند و یخ را به خانوار‌ها، رستوران‌ها، هتل‌ها و مشاغل مختلف که به این کالای ضروری متکی بودند، تحویل دادند.
آنها برنامه خود را بر اساس سرعت ذوب طبیعی یخ‌ها تعیین می‌شد تابه موقع، سریع و کارآمد کار کنند.
فرآیند تحویل از نظر فیزیکی سخت بود. یخ‌فروش‌های مجبور بودند بلوک‌های سنگین یخ را کنترل کنند. آنها اغلب از انبر یا قلاب‌های بزرگ یخی برای گرفتن و مانور دادن آنها استفاده می‌کردند. یخ به دقت خرد شده یا به قطعات کوچکتر اره می‌شود تا با نیاز‌های خاص هر مشتری مطابقت داشته باشد.
بسیاری از یخفروشها در شمال شرقی ایالات متحده اصالتشان از جنوب ایتالیا بود. آنهایی که تحصیلات یا مهارت‌های تجاری اندک، داشتند این مسیر کاری را انتخاب می‌کرند.
اوج استفاده از یخ‌دان‌ها و تحویل یخ در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، با افزایش شهرنشینی رخ داد.
اختراع یخچال‌های برقی و توسعه فناوری یخ‌سازی مکانیکی باعث شد که تحویل یخ طبیعی به تدریج منسوخ شود. اما شغل تحویل یخ از طریق جوامع آمیش ادامه یافت،
یخ فروشی در حدود سال ۱۸۰۰ در ایالات متحده آغاز شد و در حدود سال ۱۸۲۰ به اسکاندیناوی گسترش یافت و نروژ در اواسط این قرن به صادرکننده اصلی به انگلستان، اروپا، مدیترانه و تا پادشاهی کنگو، مصر و نیویورک تبدیل شد.
در دهه ۱۸۸۰، شهر نیویورک بیش از ۱۵۰۰ واگن تحویل یخ داشت و آمریکایی‌ها سالانه بیش از ۵ میلیون تن یخ مصرف می‌کردند.
