برخی پیشبینی‌ها درباره اینترنت اشیا و فناوری پوشیدنی

فرهاد رستم‌پور: روزی را تصور کنید که اجاق گازها بتوانند به اینترنت وصل شوند و با ماشین‌ها ارتباط برقرار کنند. یا اینکه هنگامی که کسی دفتر کارش را ترک می‌کند، ماشینش از طریق یک ایمیل به اجاقگ از اطلاع م‌یدهد: “نهار را حاضر کن، ما داریم می‌آییم.”

نتایج برآمده از پرسشنامه‌ای که مرکز تحقیقات Pew تنظیم کرده است، نشان می‌دهد این اتفاقات می‌تواند در یک دهه آینده به وقوع بپیوندد.

این پرسشنامه که توسط، مرکز تحقیقات Pew با همکاری دانشگاه الون تنظیم شده است، شامل برخی پیشگویی‌ها راجع به تکنولوژی پوشیدنی و اینترنت اشیا (Internet of Things) است، که طبق آن کلیه اشیای محیط پیرامونمان به زودی قابلیت اتصال به همدیگر و اینترنت را خواهند داشت.

این نتایج که روز چهارشنبه گذشته منتشر شده است، حاصل پرسشنامه‌ای است که در فاصله 25 نوامبر 2013 تا 13 ژانویه 2014 در اختیار اشخاصی مانند نوآوران تکنولوژی، کارآفرینان، تحلیلگران وغیره قرار داده شده است. Pew می‌گوید 1606 نفر به این پرش پاسخ داده‌اند:

“با توجه به اینکه میلیون‌ها دستگاه به هم متصل‌اند آیا اینترنت اشیا تا سال 2025 بر روی زندگی روزمره مردم تأثیراتی مفید و گسترده خواهد گذاشت؟”

جواب اکثر این افراد “بله” است.این افراد همچنین معتقدند مردم به سرعت به پوشیدن گجت‌هایی که به اینترنت متصل‌اند عادت خواهند کرد.به عنوان مثال ردیاب‌هایی که با سنسورهایی در خانه جهت اطلاع از هرگونه خرابی در سیستم لوله‌کشی ساختمان در ارتباط اند. یا سنسورهایی در بیرون از خانه، که شهرداری‌ها را از بروز هرگونه مشکل در داخل شهر مطلع می‌کنند.

پاتریک تاکر -مؤلف کتاب” آینده عریان:در دنیایی که هرگونه حرکت شما قابل پیشبینی است چه اتفاقی دارد میافتد؟” به Pew گفته:

“در سال 2008 تعداد دستگاه‌هایی که به اینترنت وصل بودند از جمعیت بشر بیشتر بود و این تعداد بسیار سریع‌تر از جمعیت ما رو به فزونی گذاشت.در سال 2013 تعداد دستگاه‌های متصل به اینترنت به 13 میلیارد رسید وبه گفته شرکت سیسکو در سال 2020 به 50 میلیارد می‌رسد.این دستگاه‌ها شامل تلفن‌ها،چیپ‌ها،سنسورها و دستگاه‌هایی است که ما هیچ تصوری از آنها نداریم.”

در دنیایی که اشیا به اینترنت متصل‌اند، می‌توان چنین تصوراتی داشت: یک لنگه جوراب به لنگه دیگر ایمیل بزند و بگوید که پشت ماشین لباسشویی افتاده است.یک ماشین می‌داند کاربراتورش کی از کار خواهد افتاد و به طور خودکار با مکانیک یک قرار می‌گذارد تا مشکل را برطرف کند. یا دکمه‌ای که بر روی پیراهنتان وصل می‌شود تا در صورت بروز هرگونه مشکل برای قلبتان به دکترتان اطلاع دهد.

در بررسیهای Pew،برخی پیشبینی‌ها از گجت‌های پوشیدنی- مانند عینک‌های امروزی گوگل و Jawbone UP هم فراتر می‌رود- و پیشبینی شده است مردم صاحب تکنولوژی‌هایی خواهند شد که می‌تواند در بدنشان جاسازی شود.

“مجموعه داده‌هایی که نیازمند سنسورهای فیزیکی هستند در بدن‌های ما جاسازی خواهند شد.”این را کاترین کمپل یکی از مدیران شرکت بازاریابی Primitive Spark در لوس آنجلس می‌گوید.

اینکه چه زمانی اینترنت اشیا و رایانش پوشیدنی به ما می‌رسد هنوز مشخص نیست.

یان اوبراین دانشیار دانشگاه نیوهَون می‌گوید :”آینده پوشیدنی‌ها مبهم به نظر می‌رسد.من احساس می‌کنم که ما مدتی بیش اینجا نخواهیم ماند. زمانی محصول به دردبخوری تولید خواهدشد.”

اما این محصول چه خواهد بود؟

توماس های -تاریخنگار فناوری اطلاعات و دانشیار دانشگاه میلواکی ویسکانسین- گفته: “به نظر من عینک گوگل به جای اینکه مانند گوشی‌های موبایل به سرعت در دسترس همگان قرار گیرد، مدت کوتاهی در دسترس گروه خاصی خواهد بود .بیشتر به عنوان محصولی در اختیار افرادی خاص یا برای مصارف صنعتی تا محصولی در دسترس همه. در درازمدت ممکن است ابزارهایی مانند این به اشکال دیگری-مانند یک لنز یا یک دستگاه تعبیه شده-تبدیل به بخشی از وجود بشر شوند.”

البته همه نسبت به آینده خوشبین نیستند.به گفته Pew برخی از افرادی که به پرسشنامه پاسخ داده‌اند می‌گویند: “جامعه همچنان به دستگاه‌های قابل برنامه‌ریزی و ماشین‌های دارای آدرس ایمیل “نه” خواهد گفت.”

به نظر باب فرانکسون یکی از پیشتازان اینترنت و مخترع تکنولوژی “اینترنت اشیا شوخی‌ای بیش نیست.” و فقط گیک‌ها به آن علاقه‌مندند.
همچنین ترس نظارت دولت‌ها بر آینده وجود دارد. یکی از پاسخ‌ها چنین است: “من دوست دارم وقتی چیزی کم دارم یخچالم به من بگوید. اما اگر با ماشینم تصادف کنم، آیا مدارک دال بر مصرف الکل مانند آمار وسایل داخل یخچال و بن خرید فروشگاه علیه من خواهد بود؟”

لی رِینی مدیر پروژه Internet & American Life مرکز تحقیقات Pew در مصاحبه ای که نظرش را درباره همه این پیشبینی‌ها پرسیده‌اند می گوید : من کاملا آماده ورود به جهانی پر از اشیای به هم متصل هستم، و پیشبینی می‌کنم که این اتفاق در یک دهه آینده رخ خواهد داد.

“مردم نتایج این تکنولوژی‌ها را به صورت تسهیلاتی که در زندگی روزمره‌شان ایجاد می‌شود مشاهده خواهند کرد. آنها به سال 2014 که می‌نگرند با خود می‌گویند آن موقع چقدر کارها به کندی صورت می‌گرفت.”

آقای رِینی می‌گوید مسائل مربوط به حریم خصوصی و اطلاعات به وجود خواهد آمد که جامعه قبل از اینکه به استقبال چنین تکنولوژی‌هایی برود باید آنها را حل کند. اما او مطمئن است که این کار شدنی است.

به گفته رینی: “اگر ترازویی که خودم را با آن وزن می‌کنم به یخچالم بگوید دیگر به من بستنی ندهد، چیز عجیبی نیست.” به نظر او می‌توان این اطلاعات را در فضایی شخصی دور از دسترس شرکت‌های بزرگ نگهداری کرد.به علاوه او می‌گوید: “ما صاحب محیط هایی خواهیم شد که ما را از انظار دیگران دور نگه می‌دارد. بدین ترتیب ما قربانی دیده‌های سراسربین نخواهیم شد.”