من قوی‌تر از ترس هستم: شجاعت و امید

فرانک مجیدی: «من صدایم را تنها تا آن جایی بالا نمی‌برم که مبدل به فریاد شود، بلکه به آن‌جا می‌رسانم که بی هیچ صدایی، شنیده شود!» ملاله یوسف‌زای، دختر نوجوان پاکستانی، هفته‌ی گذشته به افتخار دریافت جایزه‌ی نوبل صلح نایل شد. او جوان‌ترین برنده‌ی این جایزه‌ی معتبر است و گمان نمی‌کنم تا سال‌ها کسی قرار باشد در اوج جوانی، به چنین جایگاه جهانی برسد. ملاله از احساس خود درباره‌ی دریافت جایزه‌ی نوبل نوشته و این‌که این موضوع برایش چه معنایی دارد. خواندن نوشته ی دختر جوانی که این‌قدر با آرامش و فروتنی با چنین افتخاری برخورد می‌کند و شناخت نقطه‌نظرهای اصولی و انسانی او، بسیار زیباست. این پست، ترجمه‌ای از نوشته‌ی ملاله است.

امروز، افتخارش را داشتم که بدانم برای دریافت جایزه‌ی صلح نوبل، انتخاب شده‌ام. من افتخار می‌کنم که اولین جوان و اولین پاکستانی هستم که این جایزه را گرفته‌است. این افتخاری است که آن را با کایلاش ساتیارثی شریک شده‌ام -قهرمانی در جدال به نفع کودکان جهان. جهان ما، بیش از پیش به قهرمانانی مانند کایلاش نیاز دارد. نمونه‌ای مانند او، به من شجاعت می‌بخشد.

من باور دارم که کمیته‌ی نوبل، این جایزه را به من نداده. فکر می کنم آن‌ها این انتخاب را کرده‌اند، چرا که باور دارند که «آموزش»، قدرتمندترین سلاحی است که می توانیم با آن به مبارزه با فقر، جهل و تروریسم برخیزیم. گمان می‌کنم این کار را کرده‌اند، نه برای این‌که تنها به یک دختر اعتقاد دارند، بلکه به تمام دخترانی باور دارند که نیاز دارند تا صدای‌شان شنیده شود، آنان که در تاریکی جنگ و فقر هستند. این جایزه برای خواهران قدرتمند من است که برای مدتی بسیار طولانی صدای‌شان شنیده نشده. و من صدای‌شان را بلند کردم، من با آن‌ها ایستاده‌ام! باور دارم آن‌ها چنین کردند، چون اعتقاد دارند که ما قوی‌تر از هر چالشی هستیم. ما قوی‌تر از ترس هستیم. این جایزه، شجاعت و امیدی است برای من و همه‌ی آن‌ها که می‌خواهند در راه آموزش، مبارزه کنند.

وقتی امروز متوجه شدم که برنده شده‌ام، در مدرسه بودم. شیمی داشتیم. به معلم‌م گفتم که می‌خواهم تا انتهای کلاس بمانم. آموزش، اولویت نخست من است. با دوستانم می‌آموزم، جایی که باور دارم هر کودکی باید در آن باشد. اما هنوز 57 میلیون کودک، از حق رفتن به مدرسه محروم‌ند. هنوز کار بسیاری داریم تا انجام دهیم.

مسیر اموزش، صلح و برابری بسیار طولانی است. اما من می‌دانم که میلیون‌ها کودک در کنار من این مسیر را خواهند پیمود. اگر با هم برویم، به اهدافمان خواهیم رسید و سفرمان را کامل خواهیم نمود. ما باید کنار هم حرکت کنیم.

من مفتخرم که این مسیر را با کایلاش طی نمایم. من مفتخرم که این مسیر را با شما طی کنم. از شما دعوت می‌کنم که در این‌جا به جنبش ما برای شکستن چرخه‌ی فقر و توانمندسازی دختران به‌وسیله‌ی آموزش بپیوندید. بپیوندید.

منبع