گوگل به کمک فناوری یادگیری ماشینی، عکس‌ها را بدون افت کیفیت بزرگ می‌کند- فناوری RAISR
به دلایل مختلفی ما ممکن است نیاز پیدا کنیم که ابعاد عکسی را بزرگ‌تر کنیم. مثلا تصور کنید که برای مقاله خود یک عکس مناسب یافته‌اید، منتها عکس خیلی کوچک است و برای درج مناسب نیست. یا تصور کنید که عکس‌های خیلی قدیمی دارید و می‌خواهید، آنها را بزرگ کنید.
گرچه برنامه‌هایی برای بزرگ کردن عکس‌ها با افت کم کیفیت و پیکسلی نشدن، وجود دارند، اما هیچ یک از آنها معجزه نمی‌کنند.
خب، همین جا مناسب است گریزی بزنیم به سریال‌ها و فیلم‌های پلیسی. حتما دیده‌اید که در سکانس‌های متعددی، مواردی پیش می‌آید که پلیس‌ها و کارآگاهان، عکس کم‌کیفیت یا تصویر یک وب‌کم را خیلی بزرگ میکنند و به یک عکس خیلی واضح می‌رسند.
تا حالا چنین کاری، در حد همان غلوهای داستانی، تصور می‌شد، اما شاید کار جدید گوگل، تا حدی ما را به این آرزو نزدیک کند.
گوگل یک فناوری یادگیری ماشینی جدید به نام RAISR خلق کرده است که مخفف افزایش وضوح سریع و صحیح تصاویر است.
الگوریتم‌های فعلی افزایش اندازه عکس‌ها، خیلی ساده هستند که در آن جزئیات عکس بزرگ شده با توجه به پیکسل‌های اطراف، درست می‌شوند. تقریبا همه این الگوریتم‌ها، منجر به ایجاد یک عکس محو یا اصطلاحا blurry می‌شوند.
اما RAISR مکانیسم جداگانه‌ای دارد. در گام اول ده هزار عکس به این الگرویتم ارائه شد. نیمی از این عکس‌ها کم‌کیفیت و نیمی هم وضوح بالا داشتند.
الگوریتم‌ها این عکس‌ها را با هم مقایسه کرد و توانست فیلترهایی ایجاد کند که با تقریب خوبی، بتوانند عکس‌ها را بزرگ کنند.
گوگل امیدوار است که RAISR بتواند عکس‌های گرفته شده با دوربین‌های گوشی‌های موبایل ارزان‌قیمت با RAISR بتوانند به سادگی بزرگ بشوند، طوری که وقتی کاربران برای زوم کردن روی آنها پینچ میکنند، دلزده نشوند. حتی از این کار می‌توان برای کاهش مصرف پنهای باند استفاده کرد و در مواردی از عکس‌های کوچک‌تر استفاده کرد تا در سوی کاربر با استفاده از RAISR در صورت نیاز، اندازه‌شان بزرگ شود.
در سه عکسی که در این پست درج شده‌اند، تفاوت عکس‌های بزرگ‌شده با RAISR و عکس‌های بزرگ‌شده به صورت روتین را مشاهده می‌کنید.
امیدواریم به زودی اپلیکیشن‌های بر این اساس برای استفاده عموم، رونمایی شود.
الگوریتم های یادگیری ماشین و پردازش تصویر زیادی در چند سال اخیر معرفی شده. مقالات زیادی تو این زمینه خودم ولی واقعیتش اینه اکثر الگوریتم های که هست در نهایت کیفیت اعجاب انگیزی رو بهمراه نداشتن. به عنوان مثلا میان ۹ پیکسل اطراف (یا تو الگوریتم های جدید تر پترن اطراف) رو میگیرن و با توجه به اونها اون پیکسل رو حدس میزنن. البته الگوریتم های خیلی خوبی هستن ولی نیاز به پردازش بالا دارن و رو ماشین های با ریسورهای بالا خوب عمل میکنند.