سینما و پزشکی

دکتر ویجدیکس رئیس بخش مراقبتهای ویژه نورولوژیک بیمارستان مایوکلینیک ، یک دو جین فیلم که در آنها به نحوی یک فرد مبتلا به کما نشان داده شده است ، را بررسی کرده است. ، وی می گوید که شخصیت‌سازی بیماران کومایی معمولا نه تنها نادرست است ، بلکه می تواند زیان‌بخش هم باشد.

بیمارانی که به کوما رفته‌اند ،معمولا آسیب مغزی بزرگی را متحمل شده‌اند. واقعیت این است که این بیماران با کمک دستگاه‌های ونتیلاتور قادر به تنفس هستند ، و به مراقبت‌های پزشکی ویژه برای جلوگیری از عوارض محتاجند ، و چنانچه از حالت کما به در آیند به یک دوره طولانی بازتوانی عصبی نیاز دارند.

ولی بیشتر فیلمها درست خلاف این را نشان می‌دهند. ما به چهره‌ای که آنها از بیماران نشان می‌دهند “پدیده زیبای خفته” نام داده‌ایم ، در ببشتر این فیلمها بیماران کمایی سالم به نظر می‌رسند ، ناگهان بیدار می‌شوند و در عرض چند دقیقه به زندگی نرمال برمی‌گردند.

دکتر ویجدیکس و پسرش 30 فیلم را از سال 1970 تا 2004 مورد بررسی قرار دادند که در آنها هنرپیشه فیلم از یک کمای طولانی به در آمده بود ، آنها بر اساس ظاهر بیماران ، پیچیدگی مراقبتهای پزشکی ، احتمال خارج شدن از کما و بحثهای رد و بدل شده بین پزشکان و خانواده بیماران به فیلمها را ارزیابی کردند.

این پژوهشگران 22 صحنه از 17 فیلم را انتخاب کردند و به گروهی از متخصصان نورولوژی و پرستاران نشان دادند ، و از آنها خواستند صحت آنها را ارزیابی کنند ، این صحنه ها سپس به 72 کارمند غیرپزشک هم برای ارزیابی آنها نشان داده شد.

جالب اینجاست که فقط دو فیلم Reversal of Fortune و The Dreamlife of Angels توانستند از عهده آزمونها برآیند و در آنها صحنه‌هایی که دشواریهای خانواده بیماران پس از خارج شدن بیمارشان از کما با آن مواجه می‌شوند ، وضعیت فیزیکی بیماران و ابزارهایی که برای زنده نگاه داشتن آنها به کار رفته بود ، به تصویر کشیده بود ، با واقعیت مطابق داشت.

28 فیلم دیگر که شامل فیلمهای هالیوودی و غیرهالیوودی می‌شدند ، کما را به صورت نادرست به تصویر کشیده بودند ، بیشتر بینندگان غیرپزشک نمی‌توانستند نادرستی 36 درصد صحنه‌ها را متوجه بشوند ، جالب اینجاست که 40 درصد همین بینندگان در نظرسنجیها ابراز عقیده کرده بوند که مشاهده این فیلمها دید آنها را به مفهوم کما در زمدگی واقعی تغییر داده است.

در فیلم The Dead Zone ساخته شده در سال 1983 ، کریستوفر واکن را می‌بینیم که بعد از یک دوره کمای 5 ساله یا قدرت ذهنی تقویت شده از کما خارج می‌شود ، در فیلم Regarding Henry با بازی هریسون فورد ، وی زندگی خود را بعد از هفته‌ها کما بازسازی می‌کند ، در فیلم “بیل را بکش ، نسخه اول ” ، اوما تورمن بعد از نیش یک پشه از کمای چهارساله بیدار می‌شود.

اوما تورمن ناگهان از کوما در می‌آید ، به چشمان فرورفته و چهره رنگ‌پریده و کمی ضعف بسنده شده است.

دکتر میاساکی یک نورژلوژیست بیمارستان وسترن تورنتو می گوید که تصورات غلط قبلی از کما می‌تواند باعث شود خانواده‌ها در برخورد با یک عضو خانواده که دچار کما شده ، با دشواریهایی مواجه شوند ، وی می‌گوید وقتی با خانواده این بیماران گفت و گو می‌کنیم ، آنها باورهایی را که در روزنامه و سینما کسب کرده‌اند با ما در میان می‌گذارند ، آنها فکر می‌کنند که واقعا این احتمال وجود دارد که فرد مورد علاقه‌شان ناگهان از جا بپرد و غافلگیرشان کند ، وقتی آنها از یک پزشک می‌شنوند که احتمال چنین چیزی صفر است ، برای آنها تطبیق با این واقعیت خیلی دشوار می‌شود.

با داشتن تصورات غلط کسب شده از رسانه‌ها درباره کما ، خانواده‌ها برای رویارویی با واقیت مشکل دارند : دستگاه‌های ونیلاتوری که به تنفس کمک می‌کنند ، ابزارهای متعدد برای پایش بیماران ، لوله‌هایی برای تغذیه بیماران و لوله‌هایی برای خارج کردن ادرار ،سخت شدن مفاصل ، کاهش وزن ، ضعف عضلانی و چهره نحیف.

این پژوهش در شماره ماه می مجله نورلوژی (کانادا) به چاپ رسیده است.

“فیلمنامه نویسان می‌توانند هر کاری که دوست دارند انجام دهند ، ما نمی‌خواهیم به آنها بگوییم که چه کنند ، ولی اگر آنها احساس می‌کنند که کوما موضوع حساسی است ، آنها باید با نورژلوژیست‌ها مشورت کنند و یا به بخشهای مراقبتهای ویژه نورولوژی بروند تا بفهمند که کما واقعا چیست.”