تاریخچه تولید شلوار جین چیست و چگونه تولید میشود؟
مدهاوی ونکاتسان: اولین شلوار جین برای ماندگاری بالاتر طراحی شده بود. نامگذاری شده از روی شهر فرانسوی نیم، جین به عنوان یک پارچه پنبهای محکم که ملوانان میپوشیدند، ساخته شد. این جنس محکم حتی در قرن ۱۹ ام قویتر شد، زمانی که لوی اشتراوس و جیکوب دیویس پرچ فلزی برای تقویت نقاط ضعیف اضافه کردند. طراحی آنها یک برند شلوارهای بادوام را به معدنچیان کالیفرنیایی معرفی کرد که میتوانست سالها سایش و پارگی را تحمل کند. در طول قرن بیستم، این شلوارهای طبقه کارگر به نمادهای مد تبدیل شدند. اما با افزایش تقاضا برای شلوار جین، ماندگاری آنها کاهش یافته است. امروزه، بیشتر شلوارها بیش از یک سال دوام نمیآورند. و هر شلوار جدیدی که میخرید هزینهای بالاتر از تصورتان دارد.
زندگی هر شلوار جین از مزرعه پنبه شروع میشود. برای تولید یک جفت شلوار حدود ۰/۷ کیلوگرم پنبه نیاز است. رشد این مقدار پنبه به ۱۰,۰۰۰ لیتر آب نیاز دارد، بدون ذکر علفکشها و آفتکشهای مختلف، که آبهای زیرزمینی را آلوده میکنند. برداشت پنبه با دست یا ماشینآلات صنعتی انجام شده و به کارخانههای نساجی منتقل میشود جایی که به نخ ریسیده میشود. در این مرحله، نخ معمولاً با الیاف پلاستیکی مانند اسپندکس برای افزایش خاصیت کشسانی نخ ترکیب میشود. این نخهای پلاستیکی شلوار جین مدرن را راحتتر و منعطفتر میکنند، البته با دوام بسیار کمتر.
بعد، نخها به آبی که علامت تجاری شلوار جین است، رنگ میشوند. از نظر تاریخی، این رنگ از نیلی طبیعی مشتق شده از گیاه به دست میآید. اما اکثر تولیدکنندگان مدرن از رنگ مصنوعی استفاده میکنند که از محصولات جانبی نفت و مواد شیمیایی سمی ساخته شده است. بعد از رنگآمیزی، پنبه و پلاستیک مخلوط شده به ورقههای جین بافته میشود، که سپس برش داده شده و به شلوار جین دوخته میشود. پس از مونتاژ، برخی از شلوارهای جین تحت روندهای اضافی سنگشور میشوند. این امر اغلب شامل اسپریهای شیمیایی و دورههای متعدد اسیدشویی میشود، رواناب سمی میتواند رودخانهها را به رنگ آبی نیلی تبدیل کند. در نهایت، زیپها، دکمهها و پرچها ساخته شده از مس و سایر فلزات، که استخراج آنها منبع دیگری برای تخریب محیط زیست است. در مجموع، فرآیند تولید برای یک جفت شلوار جین بیش از ۳۳ کیلوگرم کربن منتشر میکند – معادل رانندگی بیش از ۱۱۰ کیلومتر.
اما انجام این فرآیند فقط به محیط زیست آسیب نمیرساند. بیشتر پنبه جهان در کشورهای در حال توسعه، با شیوههای ضعیف کار و حمایتهای اندک از کارگران، کشت میشود. پنبه را اغلب در اینجا کودکان یا کارگران اجباری برداشت میکنند، و اکثر کارخانههای تولید جین در طول تولید کارگران را در معرض مواد شیمیایی سمی قرار میدهند. یکی از تکنیکهای خطرناک سندبلاست نامیده میشود که شامل پاشیدن ماسه ریز به شلوار جین در فشارهای بالا است و با موارد متعددی از بیماری ریه غیرقابل درمان و اغلب کشنده مرتبط است.
مثل خیلی از محصولات تولیدی در سطح جهانی، شلوار جین در کشورهای فقیر تولید و در کشورهای ثروتمند خریداری میشود. همه این شلوارها احتمالاً سالانه دهها یا حتی صدها بار شسته خواهند شد. این فرآیند پر انرژی، پلاستیکهای بافته شده را در هر جفت تجزیه میکند، میکروپلاستیکها را در آب رها میکند و شاید جالبتر از همه، طول عمر شلوار جین را کوتاه میکند. مثل اکثر ضایعات، شلوار جین دور ریخته شده به محلهای دفن زباله ختم میشود، جایی که تجزیه آنها گاز متان آزاد میکند، در حالی که رنگ و پلاستیکهای آنها وارد خاک و آبهای زیرزمینی میشود.
برخی شرکتها روی راهحل این امر کار میکنند، از استفاده از پنبه ارگانیک گرفته تا بازیافت و استفاده مجدد از جین. شما هم میتوانید به کاهش اثراتِ زیست محیطی آن، با خرید شلوار جین دست دوم و تعداد کمتری از شلوارهای مورد علاقه خود، کمک کنید. تولیدکنندگان جین نیز توصیه میکنند بعد از هر ۱۰ بار پوشیدن، شلوار جین خود را بشویید. و در صورت امکان برای کاهش مصرف انرژی شلوار خود را با هوا خشک کنید.
مراحل تولید و مشکلات کار مانند اینها فراتر از شلوار جین هستند. برخی دولتها سیاستهایی را دنبال میکنند تا شرکتها را در قبال دستمزد و رفاه کارگران مسئولیتپذیرتر کنند، اما شیوههای ناپایدار همچنان در صنعت مد بیداد میکنند. بنابراین برچسب قیمت روی لباسهای شما دزدی به نظر میرسند. در نظر گرفتن اینکه در واقع از چه کسی دزدیده میشود، مهم است.