شعری از ژولیت بینوش در سوگ آنتونی مینگلا

به آنتونی

بی تو زیستن را باید بیاموزم
با همه کارهایی که کردیم و نکردیم
با همه آنچه از دست رفته
و چاره‌ای ندارم جز اینکه امیدوارانه
بدون آنها سر کنم
تو اساس صفا و صمیمیت بودی
خنده‌ای که مرا به خنده وامی‌داشت
و دستت با عشق و حمایت پیش می‌آمد
می‌توانستم افکارت را ببینم
که به سرعت پیش می‌رفتند
در مجموعه پر پیچ و خم ادراک
هیجانات تو از آن من شد
در شادمانی قسمت کردن
دوست هنرمندم
تو به ناپیدا رفته‌ای
و ما قبلی را که در دنیای درونی آفرینش می‌تپید
قسمت کردیم
و اندیشه‌هایت برای من به واقعیت بدل شد
من فرشته تو بودم
و بال‌هایم را تو گشودی
کلماتی بودی که می توانستم در آن پرواز کنم
دوست قلب من
ناگفته‌ها را با خود خواهم برد
گرامی خواهم داشت بخشش و گذشتم را
تا وقتی که ببینمت
و لطف کن و بر من ببخشای
این سکوت رنج‌آور و دردناک را
چشم‌های مغناطیسی تو سوزن‌های جرقه‌دار داشتند
ما شهامتش را داشتیم که به ناشناخته‌ها پیشکش کنیم
جست و جوی حقیقت را در جدال هستی
تلاش کردیم نیم‌نگاهی هم به آن سو بیندازیم
با شادمانی با شادمانی

To Anthony

I shall learn to live
without you.
With all we’ve done and undone
with all the missing parts I’ll have to carry on hoping
you were the bedrock of fun, the laugh that made me laugh
and your hand came with love and care
I could see your thoughts going faster and faster
ahead in their curved complex understanding
your excitements became my excitement in the joy of sharing
my friend of art
you’ve gone missing
we shared a heart beating in this inner world of creation
and your ideas became real to me
I was your angel and you opened my wings
and you were the words I could fly into
my friend of heart
I will carry the unsaid
I will cherish my forgiveness until I see you
and please forgive me for my painful silence
magnetic eyes of yours with its sparkling needles
we dared a gift to the unknown
the search for truth in the battle of being
we attempted a glimpse on the other side
with joy with joy

JB