برش‌هایی از زندگی در این روزها

سلام.خسته نباشید.پستتون رو نپسندیدم.موفق باشید.

حتی شبیه درد و دل و دل‌نوشته هم نبود این پست. ما انتظار بهترین‌ها را داریم نه این پست‌های بی سر و ته که درآن قلمتان هم اندکی میلغزد و خواننده را نمیتواند تحت تاثیر بگذارد.

:'(

روزی شخصی ۲۵ سال سن داشت و به خودش گفت که من قطعا جهان را تغییر می دهم! وقتی که ۳۰ ساله شد فهمید که نمی تواند و گفت که مهم نیست حداقل کشور خودم را تغییر می دهم!وقتی ۳۵ ساله شد فهمید که کشورش را هم نمی تواند تغییر دهد و گفت اشکالی ندارد شهر خودم را تغییر میدهم بعدها دید که شهرش را هم نمی تواند تغییر دهد و گفت که حداقل خانواده ام را تغییر میدهم و بازهم متوجه شد که خانواده اش را هم نمی تواند تغییر دهد!وقتی به سن ۴۰ سالگی رسید تازه متوجه شد که باید خودش را تغییر دهد و به این نتیجه رسید که اگر از همان اول خودش را تغییر میداد الان در سن ۴۰ سالگی می توانست دنیا را تغییر دهد.این حکایت درست حکایت امروز ماست.میخواهیم جهان را تغییر دهیم غافل از اینکه خودمان هزارویک مشکل داریم. خودمان هزاران درد داریم و چه نسخه ها که برای مردم جهان نمی پیچیم! نمی خواهم راجع به … بحث کنم فکر میکنم آنان که باید می فهمیدند، فهمیدند.بگذریم،مگر خدایی نجاتمان دهد!!!
تقدیم به دکتر مجیدی عزیز که عاشق نوشته هاش هستم.

زندگی همه اینهاست و در عین حال هیچ کدامشان!

به نظر میاد حال دکتر گرفتست. چی شده دکتر غمگینی؟

امیدوارم آن روز نرسد که وبلاگ نویسان از نوشتن آن چه در سَر دارند،فقط به خاطر قبول واقع نشدن برای جمع “خاصی” دست بکشند!

آخر خدا وکیلی کدام یک از مطالب وبلاگت می‌تواند در برابر ابعاد سلبریتی‌ها جلوه‌گری کند؟

آقای مجیدی اصلا اینجوری فک نکن، اصلا!

قشنگ بود دکتر
اگر وبلاگم باز بود و این چند مدت من بی بلاگ نمی موندم
حتما پستی درباره اینکه زندگی این زمانه ما چیست و دلبستگی های ما چه اندازه بزرگ و یا کوچک است می نوشتم .
من هم معتقدم که زندگی همان بسته شدن وبلاگم است که این روزها از زور ننوشتن طعم خفغان گرفته ام .