محاسبات پوشیدنی: چگونه فناوری به بدن‌های ما دوخته خواهد شد
کامپیوترهای پوشیدنی، چه یک مچ‌بند گیکی باشد که حتی در حمام هم زنگ خوردن گوشی‌تان را به شما خبر می‌دهد، یا عینک گوگل که یک «بار» در سیاتل پیشاپیش استفاده از آن را ممنوع کرده است، این روزها به یکی از بحث‌های داغ در دنیای فناوری تبدیل شده‌اند.
برای آشنا شدن بیشتر با این مقوله، در ادامه ترجمه مصاحبه‌ای را خواهید دید که گیک‌وایر با جنیفر دارمور (Jennifer Darmour) یکی از طراحان Artefact انجام داده است. این شرکت که مقر اصلی آن در شیکاگو قرار دارد، به طراحی محصولات مرتبط با فناوری می‌پردازد.
گرچه شرکت‌های زیادی سعی دارند به این حوزه جدید وارد شوند، اما هنوز موانعی بر سر راه همه‌گیر شدن چنین محصولاتی وجود دارد. مثلا اکثر محصولات این حوزه زمخت بوده و طراحی یکپارچه و زیبایی ندارند. دارمور که از متخصصین حوزه کامپیوترهای پوشیدنی است و بلاگی با نام Electricfoxy دارد، سه چالش بزرگ این حوزه را اینها می‌داند:
- دستگاه‌ها اکنون بیشتر بر روی سخت‌افزار متمرکز شده‌اند و به لحاظ زیبایی‌شناسی و پیروی از مد چندان موفق نبوده‌اند. به Nike+ FuelBand یا FitBit فکر کنید.
- داده‌ها به شدت بزرگ‌تر و پیچیده‌تر می‌شوند. چگونه باید این داده‌ها را جمع‌آوری و قابل‌استفاده کرد؟
- تعامل با ابزارهای پوشیدنی هنوز مختل‌کننده است و مزاحم کاربر می‌شود.
دارمور رویای دنیایی را در سر می‌پروراند که فناوری بتواند به ما در انجام کارهای روزمره‌مان کمک کند نه اینکه مزاحم فعالیت‌های ما شود. او می‌گوید: «من دوست دارم به جای چسباندن و آویزان کردن فناوری به خودمان، به جایی برسیم که آن را به زیبایی با زندگی‌مان ترکیب کنیم تا تجربه انسانی‌مان را غنی‌تر کند. نه اینکه مزاحم باشد و کارها را به هم بریزد.»
دارمور به چهار اصل اساسی اشاره می‌کند که باید رعایت شوند تا ما را از سایبورگ شدن نجات دهند و از دید او باعث شوند مردم عادی نیز به فناوری‌های پوشیدنی روی بیاورند. این چهار اصل اینها هستند:
- زیبایی: اگر از مردم می‌خواهیم که این ابزارها را بپوشند، زیبایی آن‌ها اهمیت مضاعفی پیدا می‌کند.
- پاسخ‌دهی: کامپیوترهای پوشیدنی باید حساس‌تر و پاسخ‌گوتر باشند و برای فعال شدن و کار کردن به اقدامات کمتری از سوی کاربر نیاز داشته باشند.
- توجه به تمام جوانب و امکانات: این موضوع به آن‌چه به چشم می‌آید و آن‌چه از دید پنهان می‌ماند مرتبط می‌شود. دارمور به این نکته اشاره می‌کند که با توجه به همه جوانب و امکانات می‌توانیم راه‌های جدیدی برای مصرف داده‌ها (البته به غیر از تلفن هوشمند!) بیابیم. به عنوان مثال او به کفشی اشاره می‌کند که با GPS داخلی خود و نورهای کوچکی که دارد مسیر حرکت را به کاربر نشان می‌دهد.
- مفهوم: داده‌ها باید برای ما معنی‌دار باشند و چیزی بایدبه ما بگویید که با این اطلاعات چه کنیم.
دارمور برای نشان دادن نحوه رفع این مشکلات، در حال کار بر روی نمونه‌ای از پیراهن هوشمند به نام Move است. این لباس می‌تواند حرکات بدن را ردگیری کرده و انعطاف بدن کاربر را بهبود بخشد.
این لباس که بیشتر مخصوص Pilates طراحی شده است، با چهار حسگر کشش و خمش که در جلو، پشت و کناره‌های لباس تعبیه شده‌اند، در هنگام انجام حرکات کششی و نرمش، حرکات بدن کاربر را ارزیابی کرده و بازخوردی آنی فراهم می‌کند. این اطلاعات به یک اپ موبایل فرستاده می‌شود تا کاربر بعدا بتواند حرکات خود را مورد بررسی قرار دهد.
البته دارمور برنامه‌ای برای عرضه تجاری Move ندارد و می‌گوید هدف او بیشتر نمایش امکانات و فواید کامپیوترهای پوشیدنی بوده است، چه برای Pilates یا برای بازی گلف یا حتی کنترل وضعیت نشستن و فرم کمر در اداره. او می‌گوید: «ما نباید با فناوری تعامل کنیم، این فناوری است که باید با ما تعامل کند.»
در آخر بد نیست ویدیوی Sight را ببینید. دارمور آن را نمونه‌ای از فناوری مزاحم (Obstructive technology) می‌داند و توضیح می‌دهد که چگونه تماس‌های چشمی دایم با کامپیوترها (مساله‌ای که درباره عینک گوگل هم صادق است) می‌تواند تعامل اجتماعی را تحت تاثیر قرار دهد. حداقل دارمور که امیدوار است که بالاخره ابزارهای پوشیدنی (البته با تعریف خودش) را ببیند که تجربه انسانی را غنی‌تر می‌کنند نه این که به آن آسیب بزنند.
منبع (+)
به نظر من بخاطر همین دلایلی که این خانوم گفتن، عینک گوگل چندان موفق نخواهد بود و مردم عادی به اون رغبت نخواهند داشت و هیچ وقت مثل اسمارت فون ها وارد زندگی روزمره ی افراد نمیشه مخصوصا مهمترین سد در مقابل گوگل گلس بحث حفظ حریم شخصی هست که خیلیا و تقریبا اکثریت در مقابلش کوتاه نمیان…
حالا بحث زیبایی بمانند که فاقد هارمونی زیبا شناسی هست اون هم مخصوصا در مورد عینک که هارمونی و تعادل حرف اول رو میزنه! در مقام قیاس میشه گوگل گلس رو به پیراهنی با آستین های تا بتا تشبیه کرد!