با این وجود، زانو نمی‌زنیم!
بعد از دیدن بازی نیجریه داشتم آخرین قسمت فصل اخیر سریال «گیم آو ترونز» را می‌دیدم، که یک سکانس توجهم را به خودش جلب کرد.
برای جلوگیری از لوث شدن داستان، نمی‌توانم داستان این قسمت را تعریف کنم، اما همین قدر می‌توانم بگویم که در این قسمت فرماندهی از سرداری شکست خورد و وقتی به او گفته شد که باید در برابر فاتح چیره، زانو بزند، او امتناع کرد و گفت رسم ما این نیست که زانو بزنیم و وقتی دوباره به او شکست و عواقب آن یادآوری شد، باز هم تکرار کرد:
با این وجود، زانو نمی‌زنیم!
نمی‌دانم چرا وقتی این صحنه را دیدم، بی‌اختیار این گفته در امتداد بازی‌های فوتبال ما در جام جهانی قرار گرفت.
ما ایرانی‌ها بارها و بارها دچار شکست‌ها وحشتناکی در تاریخ خودمان شده‌ایم، شکست‌هایی که ایران را تا آستانه از هم پاشیدگی و از بین بردن هویت و فرهنگ‌مان پیش برده است.
قُقنوس پرندهٔ مقدّس افسانه‌ای است که در اساطیر ایران، اساطیر یونان، اساطیر مصر، و اساطیر چین از آن نام برده شده است. دربارهٔ این موجود افسانه‌ای گفته میشود که وی مرغی نادر و تنهاست و جفتی و زایشی ندارد. اما هزار سال یک بار، بر توده‌ای بزرگ از هیزم بال می‌گشاید و آواز می‌خواند و چون از آواز خویش به وجد و اشتیاق آمد، به منقار خویش آتشی می‌افروزد و با سوختن در آتش تخمی از وی پدید می‌آید که بلافاصله آتش می‌گیرد و می‌سوزد و از خاکستر آن ققنوسی دیگر متولد میشود.
تاریخ ایرانی‌ها شباهث زیادی به همین ققنوس دارد، ما بارها توانسته‌ایم بعد از شکست‌های فاحش، گاه با جمع کردن دوباره نیروی نظامی و البته بیشتر با رندی و زیرکی و به لطایف الحیل، دوباره فرهنگ و اندیشه و برنامه‌های خود را به مغز و اندیشه فاتحان القا کنیم و برنامه خود را پیش ببریم.
در این مسیر البته خسران و ضربات فراوان به پیکره فرهنگ و دانش ما هم وارد شده است، اما چیزی که مهم بوده است که این است که ما به رغم «شکست»، هیچگاه غرور خود را از دست نداده‌ایم، تمامیت ملی خود را حفظ کرده‌ایم و «زانو نزده‌ایم.»
تا ساعاتی دیگر بازی ایران و آرژانتین برگزار میشود، تیم آرژانتین با بازیکنانی با تکنیک بالا و کاملا با تجربه در عرصه‌های باشگاهی و ملی، در مقابل تیم ما قرار می‌گیرد که بهترین بازیکنانش هم راهی به باشگاه‌های سطح اول دنیا ندارند. ما حتی به واسطه مشکلاتی، نتوانسته‌ایم، خوب آماده شویم و بازی‌های تدارکاتی خوبی هم نداشته‌ایم، میزان حمایت از تیم ملی هم چندان مناسب نبوده است و در آستانه بازی‌ها مربی تیم ملی از عدم همکاری مربیان و تیم‌های باشگاهی بسیار نالیده است.
در روی کاغذ ما هیچ شانسی در مقابل آرژانتین نداریم، درست است که شالوده دفاعی ما به ویژه در یک سال اخیر، بسیار بهتر شده است، اما از نظر حفظ توپ، برنامه‌های هجومی یا ضدحمله‌های با برنامه پیشرفتی نداشته‌ایم. در بعضی از نقاط مثل درون دروازه هم تردیدهای ما فراوان هستند. اینها را بگذارید در مقابل تکنیک ناب آرژانتینی‌ها و ریزه‌کاری‌ها و حتی فریب‌کاری‌های حرفه‌ای که می‌توانند در داخل محوطه هجده قدم انجام بدهند!
در بازی با نیجریه ما به نتیجه مطلوب رسیدیم، هر چند که از نظر کیفیت بازی و یا پرستیژ، چندان حرفی برای گفتن نداشتیم، آیا این بار خواهیم توانست غرور و پرستیژ و نتیجه را در کنار هم داشته باشیم؟
دکتر اطلاعات ورزشی ت رو به رخ خواننده ها کشیدیا :))
امیدوارم ایران بتونه آرژانتین رو متوقف کنه. بعد از خوندن این پست، می خوام نتیجه ی بازی رو 0-0 پیش بینی کنم. اومدیم و شد!
نزدیک بود 0-0 بشه
سلام
به امید اینکه به زانو درآوریم:)
برای من چیزی که بیشتر تعجب برانگیز یا به عبارتی تاسف برانگیز است این است که در مقابل کشوری مثل آرژانتین حرفی برای گفتن نداریم که هیچ، تازه شدیدا ضعف اعتماد به نفس هم داریم. چرا نباید بتوانیم آرژانتین را شکست بدهیم؟! در ایران با هشتاد میلیون جمعیت به اندازه کافی استعداد نداریم یا این که اصولا ساختار ژنتیکی ما برای فوتبال ساخته نشده است؟
آرژانتین کشوری است که طبق آماری که امروز بانک جهانی اعلام کرده است بعد از ایران بالاترین افت ارزش پول ملی را داشته است و همچنین در سایر زمینه ها مثل نظام سیاسی و اجتماعی و … هم بهتر از ایران نیست. چرا به اینجا رسیده ایم که بعد از پنجاه سال سابقه فوتبال، شکست دادن کشوری مثل آرژانتین برای ما باید غیر ممکن باشد!!
“مدیریت” در همه زمینه ها گم شده‌ی ماست :(
واقعا در روز هایی که اکثر وب سایت ها مطالب رو کپی میکنن یا ترجمه میکنن باید به شما تبریک گفت که به فکر تولید محتوای اختصاصی هستید .
در ضمن دکتر .با عرض معذرت دو تا غلط املایی هم داشتی
1-توجهم را به خدش جلب کرد
2- که در این قسمت فرملندهی
دوستان شما هم دارید به شیر سماور فکر می کنید؟
باختیم اما حال کردم خداییششش دمه همشون گرم….
“با این وجود، زانو نمی‌زنیم!”
نمی توان این را شکست نامید. پیروز هم نشدیم. از تئودور روزولت نقل شده که اعتبار و احترام، متعلق به کسانی است که در میدان عمل میکوشند. آنهایی که چهره شان با خیسی عرق، با آلودگی غبار و با خون زخم ها پوشیده میشود. آنها که با پشتکار، تلاش میکنند. آنها که بارها و بارها کم می آورند یا خطا میکنند چرا که هیچ کوششی بدون خطا نخواهد بود.
ولی آن کس که خود و توانش را برای یک حرکت ارزشمند، هزینه میکند، اوست که در صورت موفقیت، لذت پیروزی را می چشد و حتی اگر شکست بخورد، حداقل شجاعانه شکست خورده است.
چنین فردی را هرگز نباید با ترسوهای خونسردی که هرگز نه طعم شکست را چشیده اند و نه طعم پیروزی، مقایسه کرد…
به همه تبریک میگم
با اینکه باختیم اما احساس خیلی خوبی دارم
اصلا فک نمی کردم از بازی تیم ملی بشه لذت برد
فوق العاده بود.
من یکم ناامید شدم چون ما فاصله زیادی با زدن آرژانتین نداشتیم…
سلام
صبح کامنت دادم که به زانو در می آوریم!
خیلی خوب بودیم و داشتیم این کار رو می کردیم که مسی نگذاشت:(
با تمام وجود ایستادیم و زانو نزدیم. این بازی درس رشادت داد. هزاران درود بر شجاعان ایرانی.
البته آقای مجیدی فراموش نکنید که امکانات سایر رشته های ورزشی ما یک هزارم فوتبال و نتایجی که کسب می کنند چندین برابر فوتبال است! بنابراین در یک نگاه منصفانه در قیاس سطح کلان ورزش ما آنچه در بازی ایران و آرژانتین اتفاق افتاد کمترین توقعی بود که در یک شرایط منطقی (و نه احساسی) از این تیم می رفت.
نتیجه ی بازی رو دیدیم کی میخوایم خودمون رو باور داشته باشیم باید زد توی دهن هر کی نمیتونه پیشرفت و اقتدار ما رو ببینه چه تو بازی چه تو انرژی هسته ای
درود بر شما
بازی ایران مقابل ارژانتین واقعا افتخار برانگیز بود واقعا احساس غرور می کردم در حین دیدن بازی