آشنایی با بیماری‌های نارسایی قلبی و کاردیومیوپاتی
سندرم نارسایی قلبی زمانی اتفاق می‌افتد که، به دلیل اختلال عملکرد، قلب قادر به تأمین جریان خون کافی برای برآوردن احتیاجات متابولیک اعضا و بافت‌های بدن نیست، یا اختلال عملکرد قلب منجر به افزایش قابل توجه فشارهای پرشدگی قلبی می‌شود. در اکثر موارد، اختلال عملکرد میوکارد باعث اختلال در پر شدن باطن و نیز اختلال در تخلیه بطن می‌شود. اختلالات ناهمگن متعددی منجر به نارسایی قلب می‌شوند (جدول 1-6). کاردیومیوپاتی ایدیوپاتیک به صورت اختلال اولیه بافت میوکارد در غیاب هر گونه بیماری انسدادی، دریچه‌ای، یا سیستمیک تعریف می‌شود. اما از نظر بالینی، اصطلاح کاردیومیوپاتی به اختلال عملکرد میوکارد در اثر بیماری‌های شناخته شده ژنتیکی، قلبی، یا سیستمیک، اطلاق می‌گردد. این کاردیومیوپاتی‌های ثانوی ممکن است علل مختلفی داشته باشد اما در ایالات متحده شایع‌ترین علت آن بیماری‌های ایسکمیک قلب است. اختلال عملکرد (دیس فونکسیون) بطنی هم‌‌چنین ممکن است در نتیجه افزایش بار فشاری (pressure overload) (مثلاً در هیپرتانسیون عمومی طولانی مدت یا تنگی آئورت) یا افزایش بار حجمی (volume overload) (نارسایی آئورت یا رگورژیتاسیون میترال) باشد. بیماری‌هایی که باعث ارتشاح و جایگزینی بافت طبیعی میوکارد می‌شوند (نظیر آمیلوییدوزیس)، از علل نادر نارسایی قلب هستند. هموکروماتوزیس می‌تواند باعث کاردیومیوپاتی اتساعی (dilatedcardiomyopathy) شود، و معتقدند علت آن آسیب میتوکندری‌ها با واسطه‌ی آهن می‌باشد. بیماری‌های پریکارد، نظیر پریکاردیت مزمن و تامپوناد پریکارد، بدون آن که مستقیماً بر بافت میوکارد اثری داشته باشند می‌توانند باعث اختلال عملکرد قلب می‌شوند. تا‌کی‌آریتمی‌های مزمن با اختلال عملکرد قلب همراه‌اند اما این اختلال اغلب برگشت‌پذیر است. به علاوه، فرد مبتلا به اختلالات میوکارد یا اختلالات دریچه‌ای قلب اغلب با شروع یک آریتمی حاد دچار نارسایی قلبی می‌شود. در نهایت، اختلالات متابولیک (کمبود تیامین، تیروتوکسیکوز)، علل دارویی (الکل، دوکسوروبیسین) و مواد شیمیایی سمی (سرب، کبالت) متعددی می‌توانند باعث اختلال عملکرد قلب شوند.
