درمان بیماری آسم
درمان آسم نیازمند آموزش بیمار و همکاری وی می‌باشد. می‌توان از دستگاه‌های ساده و ارزان قیمت اندازه‌گیری کنندهٔ حداکثر جریان بازدمی در منزل برای پایش انسداد در برابر جریان هوا استفاده کرد. باید یک یادداشت روزانه و برنامهٔ مکتوب برای استفاده از علائم و اطلاعات مربوط به حداکثر جریان جهت مداخلهٔ زود هنگام در هنگام تشدید و تغییر درمان طولانی‌مدت برای کنترل بهینه علائم داشت.
آگونیست‌های کوتاه اثر بتا برای برطرف کردن سریع علائمی مثل خس‌خس مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این حال سنگ بنای درمان نگهدارنده در همه بیماران به جز آنهایی که دچار بیماری خفیف متناوب هستند تجویز برنامه ریزی شدهٔ کورتیکو استروئیدهای استنشاقی است. در صورت لزوم می‌توان آگونیست‌های طولانی اثر بتا را نیز برای کنترل بهتر علائم افزود. نباید از آگونیست‌های طولانی اثر بتا به عنوان درمان تک دارویی جهت کنترل آسم به خصوص در آفریقایی- آمریکایی‌ها استفاده کرد چون نشان داده شده که استفاده از این رویکرد درمانی در این جمعیت از بیماران با افزایش مرگ و میر همراه است.
می‌توان از مهار کننده‌های لکوترین به عنوان داروی کمکی در درمان نگهدارنده استفاده کرد، گرچه عموماً به نظر می‌رسد کمتر از کورتیکو استروئیدهای استنشاقی مؤثر باشند. ترکیبات تئوفیلین ممکن است اثرات مفید اضافه‌تری در برخی بیماران نشان دهند اما پنجرهٔ درمانی باریک و اثربخشی متوسط این ترکیبات ارزش آنها را محدود می‌سازد. در حین تشدیدهای حاد آسم از کورتیکو استروئیدهای خوراکی یا وریدی استفاده می‌شود گرچه باید از استفاده طولانی‌مدت از کورتیکو استروئیدهای خوراکی به علت عوارض جانبی مختلف همراه با تجویز طولانی‌مدت گلوکوکورتیکوئیدها در صورت امکان اجتناب کرد.
اجتناب از حساسیت‌زاها (آلرژن‌ها) جزو تمهیدات معقول در آسم می‌باشد گرچه اثرات مداخلات خاص مثل حفاظت توسط تشک‌های دارای مانع جهت کاهش مواجهه با جانوران ریز موجود در گرد و غبار اندک می‌باشد. درمان بیماری‌های همراه مثل رینیت آلرژیک و بیماری پس زنش معده به مری که ممکن آسم را تشدید کنند از لحاظ بالینی می‌تواند در دستیابی به کنترل آسم کمک کننده باشد. در بیماران مبتلا به آسم آلرژیک استفاده از آنتی‌بادی تک دودمانی ضد IgE انسانی نوترکیب ممکن است در کاستن از تشدیدها مؤثر باشد.
آسم حاد شدید، یا حمله پایدار آسم (status asthmaticus) یک حمله شدید اسپاسم برونش است که به درمان‌های معمول پاسخ ن می‌دهد. چنین حملاتی ممکن است ناگهانی بوده (آسم فوق حاد) و به سرعت و قبل از آنکه بتوان به مراقبت پزشکی دسترسی پیدا کرد کشنده باشند. با این حال در اکثر موارد تاریخچه‌ای از تنگی نفس پیش‌رونده در عرض ساعت‌ها تا روزها همراه با استفادهٔ فزاینده از گشاد کننده‌های برونش وجود دارد. درمان حمله پایدار آسم باید تهاجمی و شامل استفاده از گشاد کننده‌های برونش از طریق نبولایزر و استروئیدهای وریدی به همراه پایش مداوم اشباع خون از اکسیژن توسط پالس اکسیمتری باشد؛ اغلب تجزیه و تحلیل گازهای خون شریانی برای ارزیابی از نظر هیپرکربی کمک کننده است. در بیمار مبتلا به آسم افزایش Paco2 نشانه شومی بوده و ممکن است حاکی از نیاز به حمایت تهویه‌ای باشد. از تهویه غیر تهاجمی به طور موفقیت‌آمیز برای کاهش کار تنفس و اجتناب از لوله‌گذاری داخل نای در بیمارانی که دچارحملات تشدید آسم شده‌اند استفاده شده است. با این وجود در برخی موارد در بیماران دچار حملهٔ پایدار آسم لوله گذاری داخل نای و تهویه مکانیکی برای درمان نارسایی تنفسی ضروری است. تهویه مکانیکی در بیمار دچار حمله پایدار آسم می‌تواند بی‌نهایت چالش برانگیز باشد و ممکن است نیازمند استفاده از داروهای فلج کننده برای کنترل الگوی تنفسی و حتی استفاده از بیهوشی عمومی استنشاقی برای رفع اسپاسم برونش باشد.