التهاب قسمت میانی سینه یا مدیاستینیت

بیماری مدیاستن

مدیاستن بخش مرکزی قفسه سینه مابین ریه‌ها می‌باشد که حاوی قلب و آئورت، مری، نای، گره‌های لنفاوی و تیموس‌می‌باشد. دو حفرهٔ جنب از طرفین، دیافراگم از پایین و ورودی قفسه سینه از بالا حدود مدیاستن را تشکیل می‌دهند. فضای مدیاستن را می‌توان به سه بخش قدامی، میانی و خلفی تقسیم کرد. تعیین محل توده‌های مدیاستن در درون یکی از این سه بخش در تشخیص افتراقی کمک کننده است.

بخش قدامی مدیاستن در قدام پریکارد قرار گرفته و حاوی بافت لنفاوی، تیموس و عروق بزرگ می‌باشد. شایع‌ترین ضایعاتی که در مدیاستن قدامی یافت می‌شوند عبارتند از: تیموم، تومورهای سلول جنسی (germ cell tumors)، لنفوم، بافت تیروئید داخل قفسهٔ سینه و ضایعات پاراتیروئید. تیموم‌ها ۲۰ درصد نئوپلاسم‌های مدیاستن در بالغین را تشکیل می‌دهند و شایع‌ترین نتوپلاسم اولیهٔ مدیاستن قدامی در بزرگسالان می‌باشند. ممکن است در یک‌سوم بیماران مبتلا به تیموم علائم ناشی از میاستنی گراو (myasthenia gravis) وجود داشته باشد. بیماران مبتلا به لنفوم سرتاسری اغلب دچار درگیری مدیاستن هستند. با این حال ۵ تا ۱۰ درصد بیماران مبتلا به لنفوم با ضایعات مدیاستن تظاهر می‌یابند. توده‌های مدیاستن خلفی عبارتند از تومورهای نوروژنیک و کیست‌ها، مننگوسل، لنفوم، آنوریسم آئورت و ناهنجاری‌های مری مثل دیورتیک‌ها و نئوپلاسم. کیست‌هایی که در مدیاستن یافت می‌شوند عبارتند از کیست‌های پریکاردی، کیست‌های برونکوژنیک، کیست‌های روده‌ای، کیست‌های تیموسی و کیست مجرای توراسیک. همهٔ اینها خوش‌خیم‌اند ولی می‌تواند علائم فشاری ایجاد کنند. سرطان ریه می‌تواند با آدنوپاتی مدیاستن تظاهر یابد که نشانه‌ای از بیماری غیر قابل برداشتن است.

درمان توده مدیاستن بستگی به آسیب‌شناسی زمینه‌ای دارد. مثلاً برخی توده‌ها نیازمند برداشتن با جراحی و برخی نیازمند پرتو یا شیمی درمانی هستند و می‌توان برخی از توده‌ها را در طول زمان پیگیری کرد.

مدیاستینیت

التهاب ساختمان‌های مدیاستن می‌تواند حاد یا مزمن باشد. مدیاستینیت حاد یک بیماری سریعاً پیش‌رونده ثانویه به عفونت است و می‌تواند درمانزاد (iatrogenic) و ثانویه به روش‌های تهاجمی باشد که منجر به پارگی مری یا نای- برونشی می‌شوند یا در اثر ضربه و نکروز بافتی اتفاق می‌افتد. تصویربرداری از قفسه سینه ممکن است نشان دهندهٔ پهن شدن مدیاستن، پنوموتوراکس، یا هیدروتوراکس باشد. درمان نیازمند آنتی‌بیوتیک‌ها، تخلیه فضای جنب و تخلیه مدیاستن می‌باشد. مدیاستینیت مزمن (مدیاستینیت فیبروزان) یک بیماری پیش‌رونده است که ناشی از عفونت‌های گرانولومایی، نئوپلاسم، پرتودرمانی، یا گهگاه داروهایی مثل متی‌سرژید یا بدون علت شناخته شده می‌باشد. معمولاً بیماران تا درگیری عروق یا ساختمان‌های عصبی بدون علامت باقی می‌مانند. سندرم ورید اجوف فوقانی ممکن است یکی از عواقب مدیاستینیت مزمن باشد. تشخیص و درمان اغلب نیازمند باز کردن (exploration) به طریقهٔ جراحی است.