انواع عفونت گوش و چرک کردن آن – علائم، شیوه تشخیص و درمان عفونت گوش داخلی و خارجی
1- عفونت گوش میانی
گوش میانی فضای پر از هوا در پشت پرده گوش که حاوی استخوان‌های کوچک ارتعاشی گوش است. کودکان بیشتر از بزرگسالان به عفونت گوش مبتلا می‌شوند.
از آنجا که عفونت گوش اغلب خود به خود برطرف می‌شود، درمان ممکن است با مدیریت درد و نظارت بر مشکل آغاز شود. گاهی اوقات از آنتی بیوتیک‌ها برای از بین بردن عفونت استفاده می‌شود. برخی از افراد مستعد ابتلا به عفونت‌های متعدد گوش هستند. این می‌تواند باعث مشکلات شنوایی و سایر عوارض جدی شود.
علائم
شروع علائم و نشانه‌های عفونت گوش معمولاً سریع است.
علائم و نشانه‌های رایج در کودکان عبارتند از:
- درد گوش، به ویژه هنگام دراز کشیدن
- کشیدن یا کشیدن گوش
- مشکل خواب
- بیشتر از حد معمول‌گریه می‌کند
- مشکل در شنیدن یا پاسخ دادن به صدا‌ها
- از دست دادن تعادل
- تب 100 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) یا بالاتر
- تخلیه مایع از گوش
- سردرد
- از دست دادن اشتها
بزرگسالان
علائم و نشانه‌های شایع در بزرگسالان عبارتند از:
- درد گوش
- تخلیه مایع از گوش
- مشکل شنوایی
زمان مراجعه به پزشک
علائم و نشانه‌های عفونت گوش می‌تواند چندین بیماری را نشان دهد. مهم است که تشخیص دقیق و درمان سریع انجام شود. در موارد زیر با پزشک فرزند خود تماس بگیرید:
- علائم بیش از یک روز طول می‌کشد
- علائم در کودک زیر 6 ماه وجود دارد
- درد گوش شدید است
- نوزاد یا کودک نوپای شما پس از سرماخوردگی یا سایر عفونت‌های تنفسی فوقانی بی‌خواب یا تحریک‌پذیر است
- شما‌ترشح مایع، چرک یا مایع خونی از گوش را مشاهده می‌کنید
علل
عفونت گوش در اثر یک باکتری یا ویروس در گوش میانی ایجاد می‌شود. این عفونت اغلب ناشی از بیماری دیگری است – سرماخوردگی، آنفولانزا یا آلرژی – که باعث احتقان و تورم مجاری بینی، گلو و لوله‌های استاش می‌شود.
نقش لوله‌های استاش
لوله‌های استاش یک جفت لوله باریک هستند که از هر گوش میانی تا بالای پشت گلو، پشت مجرای بینی حرکت می‌کنند. انتهای حلق لوله‌ها باز و نزدیک می‌شود:
- فشار هوا را در گوش میانی تنظیم کنید
- هوای داخل گوش را تازه کنید
- ترشحات طبیعی را از گوش میانی خارج کنید
لوله‌های متورم استاش ممکن است مسدود شده و باعث تجمع مایعات در گوش میانی شوند. این مایع می‌تواند عفونی شود و علائم عفونت گوش را ایجاد کند.
در کودکان، لوله‌های استاش باریک‌تر و افقی‌تر هستند، که تخلیه آنها را دشوارتر می‌کند و احتمال گرفتگی آنها بیشتر است.
نقش آدنوئید‌ها – لوزه سوم
آدنوئید‌ها دو پد کوچک از بافت‌های بلند در پشت بینی هستند که تصور می‌شود در فعالیت سیستم ایمنی بدن نقش دارند.
از آنجا که آدنوئید‌ها نزدیک دهانه لوله‌های استاش هستند، تورم آدنوئید‌ها ممکن است لوله‌ها را مسدود کند. این می‌تواند منجر به عفونت گوش می‌نی شود. تورم و تحریک آدنوئید‌ها به احتمال زیاد در عفونت گوش کودکان نقش دارند زیرا کودکان نسبت به بزرگسالان آدنوئید‌های نسبتاً بزرگتری دارند.
شرایط مرتبط
شرایط گوش میانی که ممکن است مربوط به عفونت گوش باشد یا منجر به مشکلات مشابه گوش میانی شود عبارتند از:
- اوتیت میانی با افیوژن، یا تورم و تجمع مایع (افیوژن) در گوش میانی بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی. این ممکن است به این دلیل رخ دهد که تجمع مایع پس از بهبود عفونت گوش ادامه پیدا می‌کند. همچنین ممکن است به دلیل اختلال در عملکرد یا انسداد غیر عفونی لوله‌های استاش رخ دهد.
- اوتیت مزمن همراه با افیوژن، زمانی رخ می‌دهد که مایع در گوش میانی باقی مانده و بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی به بازگشت خود ادامه می‌دهد. این امر کودکان را مستعد ابتلا به عفونت‌های جدید گوش می‌کند و ممکن است بر شنوایی تأثیر بگذارد.
- اوتیت میانی چرکی مزمن، عفونت گوش که با درمان‌های معمول از بین نمی‌رود. این می‌تواند منجر به ایجاد سوراخ در پرده گوش شود.
عوامل خطر
عوامل خطر عفونت گوش عبارتند از:
- سن. کودکان بین 6 ماه تا 2 سال به دلیل اندازه و شکل لوله‌های استاشی خود و به دلیل اینکه سیستم دفاعی آنها هنوز در حال توسعه است مستعد ابتلا به عفونت گوش هستند.
- مراقبت گروهی از کودکان احتمال سرماخوردگی و عفونت گوش در کودکانی که در محیط‌های گروهی نگهداری می‌شوند بیشتر از کودکانی است که در خانه می‌مانند. کودکان در محیط‌های گروهی در معرض عفونت‌های بیشتری مانند سرماخوردگی هستند.
- تغذیه نوزادان. نوزادانی که از بطری می‌نوشند، به ویژه در حالت خوابیده، بیشتر از نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می‌کنند دچار عفونت گوش می‌شوند.
- عوامل فصلی عفونت گوش بیشتر در پاییز و زمستان شایع است. هنگامی که تعداد گرده زیاد است، افراد مبتلا به آلرژی فصلی ممکن است بیشتر در معرض عفونت گوش باشند.
- کیفیت هوا ضعیف است. قرار گرفتن در معرض دود تنباکو یا میزان بالای آلودگی هوا می‌تواند خطر عفونت گوش را افزایش دهد.
- میراث بومی آلاسکا عفونت گوش بیشتر در بین بومیان آلاسکا شایع است.
- شکاف کام. تفاوت در ساختار استخوان و ماهیچه‌ها در کودکانی که شکاف کام دارند ممکن است تخلیه لوله استاش را دشوارتر کند.
عوارض
اکثر عفونت‌های گوش عوارض طولانی مدت ایجاد نمی‌کنند. عفونت گوش که بار‌ها و بار‌ها اتفاق می‌افتد می‌تواند منجر به عوارض جدی شود:
- اختلال در شنوایی. کاهش شنوایی خفیف که می‌آید و می‌رود با عفونت گوش شایع است، اما معمولاً پس از برطرف شدن عفونت بهتر می‌شود. عفونت گوش که بار‌ها و بار‌ها اتفاق می‌افتد یا مایع در گوش میانی ممکن است منجر به کاهش شدید شنوایی شود. اگر صدمه دائمی به پرده گوش یا سایر ساختار‌های گوش میانی وارد شود، ممکن است کم شنوایی دائمی ایجاد شود.
- تاخیر در گفتار یا رشد. اگر شنوایی به طور موقت یا دائمی در نوزادان و کودکان نوپا مختل شود، ممکن است در مهارت‌های گفتاری، اجتماعی و رشد تاخیر داشته باشند.
- گسترش عفونت. عفونت‌های درمان نشده یا عفونت‌هایی که به درمان خوب پاسخ نمی‌دهند، می‌توانند به بافت‌های مجاور سرایت کنند. عفونت ماستوئید، بیرون زدگی استخوانی پشت گوش، ماستوئیدیت نامیده می‌شود. این عفونت می‌تواند منجر به آسیب به استخوان و تشکیل کیست‌های چرکی شود. به ندرت، عفونت‌های جدی گوش میانی به بافت‌های دیگر جمجمه، از جمله مغز یا غشا‌های اطراف مغز (مننژیت) سرایت می‌کند.
- پارگی پرده گوش. اکثر اشک‌های پرده گوش در عرض 72 ساعت بهبود می‌یابند. در برخی موارد، ترمیم جراحی مورد نیاز است.
پیشگیری
نکات زیر ممکن است خطر ابتلا به عفونت گوش را کاهش دهد:
- جلوگیری از سرماخوردگی و سایر بیماری‌ها. به فرزندان خود بیاموزید که دست‌های خود را به طور مکرر و کامل بشویند و وسایل غذا و آشامیدنی را در اختیار دیگران قرار ندهند. به فرزندان خود بیاموزید که در آرنج خود سرفه یا عطسه کنند. در صورت امکان، زمانی را که فرزند شما در مراقبت گروهی از کودکان صرف می‌کند، محدود کنید. تنظیم مراقبت از کودک با تعداد فرزندان کمتر ممکن است کمک‌کننده باشد. سعی کنید در زمان بیماری فرزند خود را از مراقبت یا مدرسه در خانه نگه دارید.
- از دود سیگار خودداری کنید. اطمینان حاصل کنید که هیچ کس در خانه شما سیگار نمی‌کشد. دور از خانه، در محیط‌های بدون دود بمانید.
- به نوزاد خود شیر دهید. در صورت امکان، حداقل شش ماه به نوزاد خود شیر دهید. شیر مادر حاوی آنتی بادی‌هایی است که ممکن است از عفونت گوش محافظت کند.
- اگر از شیشه شیر می‌خورید، نوزاد را در حالت عمودی نگه دارید. از قرار دادن بطری در دهان نوزاد در حالی که دراز کشیده است، خودداری کنید. با کودک خود بطری را در تخت کودک قرار ندهید.
- در مورد واکسیناسیون با پزشک خود مشورت کنید. از پزشک خود در مورد واکسیناسیون مناسب برای فرزند خود بپرسید. تزریق واکسن آنفولانزای فصلی، پنوموکوک و سایر واکسن‌های باکتریایی ممکن است به جلوگیری از عفونت گوش کمک کند.
تشخیص
پزشک شما معمولاً می‌تواند عفونت گوش یا بیماری دیگری را براساس علائم توصیف شده و معاینه تشخیص دهد. پزشک به احتمال زیاد از ابزار روشن (اتوسکوپ) برای بررسی گوش‌ها، گلو و مجرای بینی استفاده می‌کند. او همچنین به تنفس فرزند شما با گوشی پزشکی گوش می‌دهد.
اتوسکوپ پنوماتیک
ابزاری به نام اتوسکوپ پنوماتیک اغلب تنها ابزار تخصصی است که پزشک برای تشخیص عفونت گوش نیاز دارد. این ابزار پزشک را قادر می‌سازد تا به گوش نگاه کرده و قضاوت کند که آیا مایع پشت پرده گوش وجود دارد یا خیر. با اتوسکوپ پنوماتیک، پزشک به آرامی هوا را به پرده گوش می‌کشد. به طور معمول، این پف هوا باعث حرکت پرده گوش می‌شود. اگر گوش میانی پر از مایع باشد، پزشک حرکتی از پرده گوش را مشاهده می‌کند.
آزمایشات تکمیلی
در صورت وجود هرگونه تردید در تشخیص، اگر بیماری به درمان‌های قبلی پاسخ نداده باشد یا مشکلات طولانی مدت یا جدی دیگری وجود داشته باشد، پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را انجام دهد.
- تمپانومتری این آزمایش حرکت پرده گوش را اندازه‌گیری می‌کند. این دستگاه که مجرای گوش را می‌بندد، فشار هوا را در کانال تنظیم می‌کند، که باعث حرکت پرده گوش می‌شود. این دستگاه میزان حرکت پرده گوش را اندازه‌گیری می‌کند و فشار غیرمستقیم را در داخل گوش میانی ارائه می‌دهد.
- بازتاب سنجی صوتی این آزمایش میزان بازتاب صدا از پرده گوش را اندازه‌گیری می‌کند – اندازه‌گیری غیرمستقیم مایعات در گوش میانی. به طور معمول، پرده گوش بیشتر صدا را جذب می‌کند. با این حال، هرچه فشار مایع در گوش میانی بیشتر باشد، صدای پرده گوش بیشتر منعکس می‌شود.
- تمپانوسنتز به ندرت، پزشک ممکن است از لوله کوچکی که پرده گوش را سوراخ می‌کند برای تخلیه مایع از گوش میانی استفاده کند – روشی به نام تمپانوسنتز. این مایع از نظر ویروس‌ها و باکتری‌ها آزمایش می‌شود. اگر عفونت به درمان‌های قبلی به خوبی پاسخ نداده باشد، می‌تواند مفید باشد.
- آزمایش‌های دیگر. اگر فرزند شما دچار عفونت‌های متعدد گوش یا تجمع مایع در گوش میانی شده است، پزشک شما را برای آزمایش شنوایی، مهارت‌های گفتاری، درک زبان یا توانایی‌های رشد به متخصص شنوایی (شنوایی‌شناس)، گفتار درمانگر یا درمانگر رشد معرفی می‌کند.
تشخیص به چه معناست
- اوتیت میانی حاد تشخیص “عفونت گوش” به طور کلی مختصر برای اوتیت میانی حاد است. در صورت مشاهده علائم مایع در گوش میانی، علائم یا علائم عفونت و علائم نسبتاً ناگهانی، پزشک شما احتمالاً این تشخیص را انجام می‌دهد.
- اوتیت میانی با افیوژن اگر تشخیص اوتیت میانی با افیوژن باشد، پزشک شواهدی از وجود مایع در گوش میانی پیدا کرده است، اما در حال حاضر هیچ نشانه یا علامتی از عفونت وجود ندارد.
- اوتیت میانی چرکی مزمن. اگر پزشک تشخیص اوتیت میانی چرکی مزمن را بدهد، متوجه شده است که عفونت طولانی مدت گوش منجر به پارگی پرده گوش شده است. این معمولاً با تخلیه چرک از گوش همراه است.
درمان
برخی از عفونت‌های گوش بدون درمان آنتی بیوتیکی برطرف می‌شود. آنچه برای فرزند شما بهتر است به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله سن کودک و شدت علائم.
رویکرد انتظار و دیدن
علائم عفونت گوش معمولاً در چند روز اول بهبود می‌یابد و اکثر عفونت‌ها بدون هیچ درمانی در عرض یک تا دو هفته خود به خود برطرف می‌شوند. آکادمی اطفال آمریکا و آکادمی پزشکان خانواده آمریکا رویکرد انتظار و دیدن را به عنوان یک گزینه برای موارد زیر توصیه می‌کنند:
- کودکان 6 تا 23 ماهه با درد خفیف گوش میانی در یک گوش به مدت کمتر از 48 ساعت و دمای کمتر از 39 درجه سانتی گراد
- کودکان 24 ماه و بالاتر با درد خفیف گوش میانی در یک یا هر دو گوش به مدت کمتر از 48 ساعت و دمای کمتر از 102.2 درجه فارنهایت (39 درجه سانتیگراد)
برخی شواهد نشان می‌دهد که درمان با آنتی بیوتیک‌ها ممکن است برای برخی از کودکان مبتلا به عفونت گوش مفید باشد. از سوی دیگر، استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک‌ها می‌تواند باعث مقاومت باکتری‌ها در برابر دارو شود. با پزشک خود در مورد فواید و خطرات احتمالی استفاده از آنتی بیوتیک‌ها صحبت کنید.
مدیریت درد
پزشک شما در مورد درمان‌های کاهش درد ناشی از عفونت گوش به شما توصیه می‌کند. این‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- دارو‌های ضد درد. پزشک شما ممکن است استفاده از استامینوفن بدون نسخه (تیلنول، دیگران) یا ایبوپروفن (Advil، Motrin IB، دیگران) را برای تسکین درد توصیه کند. از دارو‌ها مطابق دستورالعمل برچسب استفاده کنید. هنگام دادن آسپرین به کودکان یا نوجوانان احتیاط کنید. کودکان و نوجوانانی که از بیماری آبله مرغان یا علائم شبیه آنفولانزا بهبود می‌یابند هرگز نباید آسپرین مصرف کنند زیرا آسپرین با سندرم ری ارتباط دارد. اگر نگرانی دارید با پزشک خود صحبت کنید.
- قطره‌های بیهوشی. اگر پرده گوش سوراخ یا پارگی در آن نداشته باشد، ممکن است برای تسکین درد استفاده شود.
درمان آنتی بیوتیکی
پس از یک دوره مشاهده اولیه، پزشک ممکن است در موارد زیر درمان آنتی بیوتیکی را برای عفونت گوش توصیه کند:
- کودکان 6 ماه به بالا با گوش متوسط تا شدید در یک یا هر دو گوش به مدت حداقل 48 ساعت یا دمای 102.2 F (39 درجه سانتیگراد) یا بالاتر
- کودکان 6 تا 23 ماهه با درد خفیف گوش میانی در یک یا هر دو گوش به مدت کمتر از 48 ساعت و دمای کمتر از 39 درجه سانتی گراد
- کودکان 24 ماه و بالاتر با درد خفیف گوش میانی در یک یا هر دو گوش به مدت کمتر از 48 ساعت و دمای کمتر از 102.2 درجه فارنهایت (39 درجه سانتیگراد)
کودکان زیر 6 ماه با اوتیت حاد حاد تایید شده بیشتر احتمال دارد بدون زمان انتظار مشاهده اولیه با آنتی بیوتیک درمان شوند.
حتی پس از بهبود علائم، حتماً از آنتی بیوتیک طبق دستور استفاده کنید. عدم مصرف تمام دارو‌ها می‌تواند منجر به عفونت مکرر و مقاومت باکتری‌ها در برابر دارو‌های آنتی بیوتیکی شود. با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید که در صورت فراموش شدن یک دوز، چه باید بکنید.
اگر فرزند شما شرایط خاصی دارد، پزشک ممکن است روشی را برای تخلیه مایع از گوش میانی توصیه کند. اگر کودک شما عفونت‌های مکرر و طولانی مدت گوش (اوتیت مزمن مزمن) یا تجمع مایع مداوم در گوش پس از برطرف شدن عفونت (اوتیت میانی با افیوژن) داشته باشد، پزشک فرزند شما ممکن است این روش را پیشنهاد کند.
در طی یک عمل جراحی سرپایی به نام میرنگوتومی، جراح یک سوراخ کوچک در پرده گوش ایجاد می‌کند که به او امکان می‌دهد مایعات را از گوش میانی خارج کند. یک لوله کوچک (لوله تمپانوستومی) در دهانه قرار می‌گیرد تا به تهویه گوش میانی و جلوگیری از تجمع مایعات بیشتر کمک کند. برخی لوله‌ها قرار است چهار تا 18 ماه در محل خود بمانند و سپس خود به خود سقوط کنند. لوله‌های دیگر طوری طراحی شده‌اند که می‌توانند بیشتر بمانند و ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند.
معمولاً بعد از افتادن یا خارج شدن لوله، پرده گوش دوباره بسته می‌شود.
درمان اوتیت می‌نی چرکی مزمن
درمان عفونت مزمن که منجر به ایجاد سوراخ یا پارگی در پرده گوش می‌شود – که اوتیت میانی چرکی مزمن نامیده می‌شود – دشوار است. اغلب با آنتی بیوتیک‌هایی که به صورت قطره تجویز می‌شوند درمان می‌شود. ممکن است قبل از تجویز قطره، دستورالعمل‌هایی در مورد نحوه خارج کردن مایعات از طریق مجرای گوش دریافت کنید.
2- عفونت گوش خارجی
گوش شناگر یک عفونت در مجرای گوش بیرونی است که از پرده گوش به بیرون سر شما کشیده می‌شود. این اغلب توسط آب باقی مانده در گوش شما ایجاد می‌شود و یک محیط مرطوب ایجاد می‌کند که به رشد باکتری‌ها کمک می‌کند.
گذاشتن انگشتان دست، پنبه یا اشیاء دیگر در گوش نیز می‌تواند با آسیب رساندن به لایه نازک پوست که در مجرای گوش شما قرار دارد، منجر به گوش شناگر شود.
گوش شناگر به عنوان اوتیت خارجی نیز شناخته می‌شود. معمولاً می‌توانید گوش شناگر را با قطره گوش درمان کنید. درمان سریع می‌تواند از عوارض و عفونت‌های جدی‌تر جلوگیری کند.
علائم
علائم گوش شناگر معمولاً در ابتدا خفیف است، اما اگر عفونت شما درمان نشود یا گسترش نیابد، بدتر می‌شود. پزشکان اغلب گوش شناگران را بر اساس مراحل خفیف، متوسط و پیشرفته طبقه‌بندی می‌کنند.
علائم و نشانه‌های خفیف
- خارش در مجرای گوش شما
- قرمزی کمی در گوش شما ایجاد می‌شود
- ناراحتی خفیفی که با کشیدن گوش بیرونی (ساق پا یا گوش) یا فشار دادن “برآمدگی” کوچک جلوی گوش شما (تراگوس) بدتر می‌شود.
- مقداری تخلیه مایع شفاف و بدون بو
پیشرفت متوسط
- خارش شدیدتر
- افزایش درد
- قرمزی گسترده‌تر در گوش شما
- تخلیه بیش از حد مایعات
- احساس پری در داخل گوش و انسداد نسبی کانال گوش در اثر تورم، مایع و بقایای آن
- کاهش یا خفه شدن شنوایی
پیشرفت پیشرفته
- درد شدیدی که ممکن است به صورت، گردن یا کنار سر شما سرایت کند
- انسداد کامل مجرای گوش شما
- قرمزی یا تورم گوش خارجی شما
- تورم در غدد لنفاوی گردن شما
- تب
زمان مراجعه به پزشک
در صورت مشاهده علائم یا علائم خفیف گوش شناگر، با پزشک خود تماس بگیرید.
در صورت داشتن موارد زیر، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید یا به اورژانس مراجعه کنید.
- درد شدید
- تب
علل
گوش شناگر یک عفونت است که معمولاً توسط باکتری‌ها ایجاد می‌شود. کمتر اتفاق می‌افتد که یک قارچ یا ویروس باعث گوش شناگر شود.
دفاع طبیعی گوش شما
مجرای گوش خارجی شما دارای دفاع طبیعی است که به تمیز نگه داشتن آنها و جلوگیری از عفونت کمک می‌کند. ویژگی‌های حفاظتی عبارتند از:
- یک فیلم نازک و دافع آب، کمی اسیدی، مجرای گوش را پوشانده و مانع از رشد باکتری‌ها می‌شود. جرم گوش (cerumen) انباشته‌ای از این فیلم مومی، سلول‌های مرده پوست و سایر بقایای است که برای تمیز نگه داشتن آن به دهانه مجرای گوش می‌رود.
- گوش خارجی، به ویژه در اطراف دهانه مجرای گوش، از ورود اجسام خارجی جلوگیری می‌کند.
نحوه بروز عفونت
اگر گوش شناگر دارید، دفاع طبیعی شما تحت فشار قرار گرفته است. شرایطی که اغلب در عفونت نقش دارند عبارتند از:
- رطوبت در مجرای گوش که محیطی ایده آل برای رشد باکتری‌ها ایجاد می‌کند
- قرار گرفتن در معرض آب آلوده
- آسیب به پوست حساس مجرای گوش که باعث ایجاد عفونت می‌شود
عوامل خطر
عواملی که می‌توانند خطر گوش شناگران را افزایش دهند عبارتند از:
- رطوبت بیش از حد در مجرای گوش به دلیل تعریق زیاد، هوای مرطوب طولانی مدت یا باقی ماندن آب در گوش پس از شنا
- قرار گرفتن در معرض سطوح بالای باکتری در آب آلوده
- تمیز کردن کانال گوش با سواب پنبه، گیره مو یا ناخن، که می‌تواند باعث خراش یا سایش شود
- دستگاه‌های گوش مانند هدفون یا سمعک که می‌تواند باعث شکستگی‌های کوچک در پوست شود
عوارض
گوش شناگر معمولاً در صورت درمان فوری جدی نیست، اما عوارضی ممکن است رخ دهد.
- کم شنوایی موقت ممکن است شنوایی شما مختل شده باشد که معمولاً پس از برطرف شدن عفونت بهتر می‌شود.
- عفونت طولانی مدت (اوتیت مزمن خارجی). اگر علائم و نشانه‌ها بیش از سه ماه ادامه یابد، عفونت گوش خارجی معمولاً مزمن تلقی می‌شود. عفونت‌های مزمن در صورت وجود شرایطی که درمان را دشوار می‌کند، شایع‌تر است، مانند نوعی نادر از باکتری‌ها، واکنش آلرژیک پوستی، واکنش آلرژیک به قطره‌های گوش آنتی بیوتیک، بیماری پوستی مانند درماتیت یا پسوریازیس یا ترکیبی از باکتری و عفونت قارچی
- عفونت عمیق بافت (سلولیت). به ندرت، گوش شناگر می‌تواند به لایه‌های عمیق و بافت‌های همبند پوست گسترش یابد.
- آسیب استخوان و غضروف (استئومیلیت اولیه جمجمه). این یک عارضه نادر در گوش شناگر است که با گسترش عفونت به غضروف گوش خارجی و استخوان‌های قسمت پایین جمجمه رخ می‌دهد و باعث افزایش شدید درد می‌شود. افراد مسن، افراد مبتلا به دیابت یا افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند در معرض خطر بیشتر این عارضه هستند.
- عفونت گسترده‌تر اگر گوش شناگر به استئومیلیت پیشرفته قاعده جمجمه تبدیل شود، عفونت می‌تواند گسترش یابد و سایر قسمت‌های بدن شما مانند مغز یا اعصاب مجاور را تحت تأثیر قرار دهد. این عارضه نادر می‌تواند تهدید‌کننده زندگی باشد.
پیشگیری
برای جلوگیری از گوش شناگران، این نکات را رعایت کنید:
- گوش‌های خود را خشک نگه دارید. پس از شنا یا استحمام، سر خود را به طرف دیگر بچرخانید تا آب از مجرای گوش شما خارج شود. فقط گوش خارجی خود را خشک کنید و آن را به آرامی با یک حوله نرم پاک کنید. اگر آن را در کمترین حالت قرار دهید و حداقل یک پا (حدود 0.3 متر) از گوش دور نگه دارید، می‌توانید با استفاده از سشوار، کانال گوش خارجی خود را با خیال راحت خشک کنید.
- درمان پیشگیرانه در خانه اگر می‌دانید که پرده گوش شما سوراخ نشده است، می‌توانید از قطره‌های گوش پیشگیرانه خانگی 1 قسمت سرکه سفید تا 1 قسمت الکل مالش استفاده کنید. این محلول باعث خشک شدن می‌شود و از رشد باکتری‌ها و قارچ‌ها جلوگیری می‌کند. قبل و بعد از شنا، 1 قاشق چایخوری (حدود 5 میلی لیتر) از محلول را در هر گوش بریزید و بگذارید دوباره خارج شود. ممکن است راه حل‌های مشابه بدون نسخه در داروخانه شما موجود باشد.
- عاقلانه شنا کنید. در روز‌هایی که هشدار‌های مربوط به تعداد بالای باکتری‌ها ارسال می‌شود، در دریاچه‌ها یا رودخانه‌ها شنا نکنید.
- هنگام شنا از گوش‌های خود محافظت کنید. هنگام شنا از گوشگیر یا کلاه شنا استفاده کنید تا گوش‌های شما خشک نشوند.
- از گوش‌های خود در برابر عوامل محرک محافظت کنید. هنگام استفاده از محصولاتی مانند اسپری مو و رنگ مو، گلوله‌های پنبه‌ای را در گوش خود قرار دهید.
- بعد از عفونت گوش یا جراحی احتیاط کنید. اگر اخیراً دچار عفونت گوش یا جراحی گوش شده‌اید، قبل از شنا با پزشک خود مشورت کنید.
- از گذاشتن اجسام خارجی در گوش خودداری کنید. هرگز با وسایلی مانند پنبه، گیره کاغذ یا سنجاق مو سعی نکنید خارش را خارانده یا موم گوش را بیرون بیاورید. استفاده از این موارد می‌تواند مواد را در عمق کانال گوش شما قرار دهد، پوست نازک داخل گوش شما را تحریک کند یا پوست را بشکند.
در مورد جرم گوش چه باید کرد
موم گوش معمولاً به سمت دهانه مجرای گوش حرکت می‌کند، جایی که می‌توانید آن را به آرامی با یک پارچه مرطوب بشویید. بهتر است آن را تنها بگذارید و بگذارید جرم گوش کار خود را انجام دهد.
اگر جرم گوش بیش از حد دارید یا مجرای گوش شما مسدود شده است، می‌توانید به جای کندن آن دو کار انجام دهید. به پزشک مراجعه کنید یا از روش نظافت در خانه استفاده کنید. برای نظافت ایمن در خانه این مراحل را دنبال کنید:
- موم را نرم کنید. با استفاده از قطره چکان چند قطره روغن بچه، روغن معدنی، گلیسیرین یا پراکسید هیدروژن رقیق شده در کانال گوش خود بمالید.
- از آب گرم استفاده کنید. بعد از یک یا دو روز، هنگامی که موم نرم شد، از یک سرنگ پیاز لاستیکی استفاده کنید تا آب گرم را به آرامی در مجرای گوش خود بچکانید. سر خود را کج کرده و گوش خارجی خود را به سمت بالا و عقب بکشید تا مجرای گوش شما صاف شود. پس از اتمام آبیاری، سر خود را به پهلو بچسبانید تا آب خارج شود.
- مجرای گوش خود را خشک کنید. پس از اتمام کار، گوش خارجی خود را با حوله یا سشوار به آرامی خشک کنید
تشخیص
پزشکان معمولاً می‌توانند گوش شناگر را هنگام مراجعه به مطب تشخیص دهند. اگر عفونت شما پیشرفته است یا همچنان ادامه دارد، ممکن است نیاز به ارزیابی بیشتری داشته باشید.
آزمایش اولیه
پزشک شما به احتمال زیاد گوش شناگر را بر اساس علایمی که گزارش می‌دهید، سوالاتی که می‌پرسد و معاینه مطب تشخیص می‌دهد. احتمالاً در اولین ملاقات خود نیازی به آزمایش آزمایشگاهی نخواهید داشت. ارزیابی اولیه پزشک معمولاً شامل موارد زیر است:
- معاینه گوش خود را با دستگاه روشن (اتوسکوپ) بررسی کنید. ممکن است مجرای گوش شما قرمز، متورم و پوسته پوسته به نظر برسد. ممکن است پوسته پوسته یا بقایای دیگر در مجرای گوش وجود داشته باشد.
- به پرده گوش خود (غشای تمپان) نگاه کنید تا مطمئن شوید پاره نشده یا آسیب ندیده است. اگر نمای پرده گوش شما مسدود شده باشد، پزشک مجرای گوش شما را با یک دستگاه مکنده کوچک یا وسیله‌ای با حلقه یا قاشق کوچک در انتهای آن پاک می‌کند.
آزمایش بیشتر
بسته به ارزیابی اولیه، شدت علائم یا مرحله گوش شناگر شما، پزشک ممکن است ارزیابی بیشتری را از جمله ارسال نمونه‌ای از مایع از گوش شما برای آزمایش باکتری یا قارچ توصیه کند.
علاوه بر این:
- اگر پرده گوش شما آسیب دیده یا پاره شده باشد، احتمالاً پزشک شما را به متخصص گوش، حلق و بینی (ENT) ارجاع می‌دهد. متخصص وضعیت گوش میانی شما را بررسی می‌کند تا تعیین کند که آیا محل اصلی عفونت است یا خیر. این معاینه مهم است زیرا برخی از درمان‌هایی که برای عفونت در مجرای گوش بیرونی در نظر گرفته شده‌اند برای درمان گوش میانی مناسب نیستند.
- اگر عفونت شما به درمان پاسخ نمی‌دهد، پزشک ممکن است در نوبت بعدی نمونه‌ای از‌ترشحات یا زباله‌ها را از گوش شما بگیرد و به آزمایشگاه بفرستد تا میکروارگانیسم ایجاد‌کننده عفونت را شناسایی کند.
تشخیص
هدف از درمان این است که عفونت را متوقف کرده و مجرای گوش شما را ترمیم کند.
تمیز کردن
تمیز کردن مجرای گوش خارجی برای کمک به جاری شدن قطرات گوش در تمام مناطق آلوده ضروری است. پزشک شما از دستگاه مکنده یا کورت گوش برای تمیز کردن‌ترشحات، توده‌های موم گوش، پوست پوسته پوسته و سایر بقایا استفاده می‌کند.
دارو‌های ضد عفونت
در بیشتر موارد گوش شناگر، پزشک بسته به نوع و شدت عفونت، قطره گوش را که ترکیبی از مواد زیر است، تجویز می‌کند:
- محلول اسیدی برای بازیابی محیط طبیعی ضد باکتریایی گوش شما
- استروئید برای کاهش التهاب
- آنتی بیوتیک برای مبارزه با باکتری‌ها
- دارو‌های ضد قارچی برای مبارزه با عفونت ناشی از قارچ
در مورد بهترین روش برای گرفتن قطره گوش از پزشک خود سوال کنید. برخی از ایده‌هایی که ممکن است به شما در استفاده از قطره گوش کمک کند شامل موارد زیر است:
- با نگه داشتن بطری در دست خود برای چند دقیقه ناراحتی قطره‌های خنک را کاهش دهید تا دمای قطره‌ها به دمای بدن نزدیک شود.
- چند دقیقه به گوش خود دراز بکشید و گوش عفونی خود را بالا نگه دارید تا دارو‌ها در تمام طول مجرای گوش شما حرکت کنند.
- در صورت امکان، از کسی بخواهید که قطره‌ها را در گوش شما قرار دهد.
- برای قرار دادن قطره در گوش کودک یا بزرگسال، گوش را به بالا و عقب بکشید.
اگر مجرای گوش شما به دلیل تورم، التهاب یا‌ترشحات بیش از حد مسدود شده باشد، ممکن است پزشک فتیله‌ای از پنبه یا گاز وارد کند تا باعث تخلیه شود و به کشیدن دارو به داخل گوش شما کمک کند.
اگر عفونت شما پیشرفته‌تر است یا به درمان قطره گوش پاسخ نمی‌دهد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک‌های خوراکی تجویز کند.
دارو‌های ضد درد
پزشک ممکن است ناراحتی گوش شناگر را با مسکن‌های بدون نسخه مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB، دیگران)، ناپروکسن سدیم (Aleve) یا استامینوفن (Tylenol، دیگران) تسکین دهد.
اگر درد شما شدید است یا گوش شناگر شما پیشرفته‌تر است، پزشک ممکن است داروی قوی‌تری برای تسکین درد تجویز کند.
کمک به درمان شما
در طول درمان، موارد زیر را برای کمک به خشک نگه داشتن گوش و جلوگیری از تحریک بیشتر انجام دهید:
- شنا نکنید و غواصی نکنید.
- قبل از اینکه درد یا‌ترشح متوقف شود، از گوش گوش، سمعک یا گوش گوش استفاده نکنید.
- هنگام دوش گرفتن یا حمام کردن از ورود آب به مجرای گوش خودداری کنید. برای محافظت از گوش در هنگام دوش گرفتن یا حمام کردن از یک توپ پنبه‌ای که با ژله نفتی پوشانده شده است استفاده کنید.
