کتاب « یک زن بدبخت »، نوشته ریچارد براتیگان

فارسیِ این داستان پیشکشِ آزاده­ام!

افیگن

پس تو می‌خواهی مرا با خود به خانه­ای بیگانه ببری؟

آگامنون

دست بردار از این حرف­ها. به چیزهایی که شایسته نیست یک باکره بداند فکر مکن

افیگن

از نبرد ترویا زود و سربلند بازگرد

اویریپید

افیگن در آلیس

ن…

ن عزیز،

وقتی دوستت زنگ زد، معلوم است که یکه خوردم، بی­حس شدم. بله، بی‌حسی شاید کلمهٔ بهتری باشد برای وصف حالم در آن لحظه. چند دقیقه‌ای نشستم کنار تلفن و به تلفن خیره ماندم، بعد زنگ زدم به «م»، خانم همسایه که با او دوست هستم و از او پرسیدم هوس هندوانه دارد یا نه. چند روز پیش از این ماجرا مهمان داشتم و هندوانه خریده بودم اما وقت نشده بود هندوانه بخوریم. این بود که دستم خالی بود. یک مرد مجرد که دستش خالی‌ست و جز هندوانه چیزی ندارد.

دوست همسایه­ام گفت هندوانه دوست دارد. خوب است که نیم ساعت بعد به خانه­اش بروم و با «ت» که به دیدنش آمده بود، به اتفاق شام بخوریم.

فکر می‌کنم با تلفن دوست تو بی­ربط نبود که گفتم: «همین الان می‌آم بالا و هندوونه رو هم با خودم می‌آرم.» احتمالاً دقیقاً در آن لحظه دوست داشتم به دیدن کسی بروم.

خانم همسایه گفت: «باشه.»

گفتم: «همین الان راه می‌افتم.»

رفتم طرف یخچال و هندوانه را از یخچال بیرون آوردم و به طرف خانهٔ ویلایی خانم همسایه راه افتادم که در همان خیابان ما، کمی پایین­تر واقع شده است. زدم به توری پنجرهٔ آشپزخانه­اش. تقریباً یک دقیقه طول کشید تا خانم همسایه آمد دم در. از طبقهٔ بالا، از توی اتاق خواب آمده بود.

گفتم: «اینم از هندوونه» و هندوانه را گذاشتم روی پیشخوان آشپزخانه.

گفت: «آره». صداش از جای خیلی دوری می‌آمد و در حضور جسمانی­اش یک چیز گذرا و نوعی تأمل نهفته بود.

چیزی در هندوانه بود که می‌خواستم به او نشان بدهم و برای این کار لازم بود که چاقو را بردارد و هندوانه را ببرد. مهم نیست که می‌خواستم چه چیزی را نشانش دهم. مهم این است که بعد از آنکه هندوانه را برید، هنوز آن چیز گذرا در وجود او بود. مثل این بود که توی آشپزخانه نایستاده است. دلش جای دیگری بود.

می‌خواستم چند کلمه­ای با او دربارهٔ تلفن دوست تو صحبت کنم. اما معذب بود و دلش با من نبود. برای همین من هم معذب شدم و دلم دیگر با او نبود.

سرانجام، پس از آنکه احتمالاً چند دقیقه­ای گذشت، درحالی‌که چشم دوخته بود به زمین گفت: «ت بالاست. منتظره.»

معلوم بود مزاحم­شان شده­ام. به اولین چیزی که فکر کردم این بود: اگر دوست نداشت کسی مزاحمش بشود، چرا گوشی تلفن را برداشت و وقتی که گوشی را برداشت چرا بهانه­ای نیاورد که درست سر بزنگاه مزاحمش نشوم. اگر بهانه می‌آورد کمی دیرتر به دیدنش می‌رفتم. اما این کار را نکرد و از من دعوت کرد به دیدنش بروم.

به هر حال، معذرت خواستم و برگشتم خانه. بعد به وجه طنزآمیز این موقعیت داستانی فکر کردم. می‌خواستم به تو زنگ بزنم و برایت تعریف کنم چه اتفاقی افتاده است. چون تو تنها کسی هستی که می‌توانی با قریحه­ای که در طنز داری، سویهٔ طنزآمیز این ماجرا را درک کنی. این داستان دقیقاً از آن نوع داستان­هایی­ست که می‌پسندی و مطمئنم که اگر این داستان را برایت تعریف می‌کردم، به طرز زیبایی غش غش می‌خندیدی و مثلاً می‌گفتی: جداً یا واقعاً و در همان حال باز می‌خندیدی.

نشسته بودم و به تلفن خیره مانده بودم و می‌خواستم هر جور شده به تو زنگ بزنم، اما این کار مطلقاً امکان­پذیر نبود، چون دوست تو قبلش به من زنگ زده بود و گفته بود که تو پنجشنبه مرده­ای.

رفته بودم به خانهٔ دوستم که با او درد دل کنم، غافل از آنکه مزاحمش شده­ام. در این میان هندوانه فقط بهانهٔ مسخره­ای بود که بتوانم با کسی درد دل کنم تا شاید با این واقعیت کنار بیایم که دیگر هیچ‌وقت نمی‌توانم به تو زنگ بزنم و تلفنی چنین داستانی را برایت تعریف کنم. داستانی که فقط تو می‌توانستی سویهٔ طنزآمیزش را درک کنی.

دوست تو

ر

نیکی ارای در هشتم جون ۱۹۸۲ در سانفرانسیسکو در اثر سکتهٔ قلبی درگذشت. او با سرطان آنقدر جنگید تا این که سرانجام قلبش از تپیدن بازایستاد. نیکی سی و هشت سال زندگی کرد. دلم برای او تنگ خواهد شد.

کتاب یک زن بدبخت
نویسنده : ریچارد براتیگان
مترجم : حسین نوش‌آذر
ناشر: انتشارات مروارید
تعداد صفحات : ۱۳۵ صفحه