تصویربرداری رادیونوکلئید یا عکسبرداری هسته‌ای شکم چه کاربردی در تشخیص بیماری‌ها دارد؟
امروزه مادهٔ رادیواکتیو اصلی که برای تصویربرداری از دستگاه گوارشی به کار می‌رود، تکنزیوم- است. نیمه عمر این ماده، ۶ ساعت است و به آسانی تهیه می‌شود و برای مصارف بالینی ایده‌آل می‌باشد. با تکنزیوم ، مواد مختلف را می‌توان نشان‌دار کرد و برای تکنیک‌های گوناگون تصویربرداری استفاده نمود. اسکن کولوئید با سولفور – تکنزیوم ، و اسکن با گویچه‌های قرمز نشان‌دار شده با تکنزیوم دو روش مختلف هستند که برای تشخیص خون‌ریزی گوارشی به کار می‌روند. در روش دوم از گویچه‌های قرمز بیمار برای حمل مادهٔ رادیونوکلئید در سرتاسر بدن استفاده می‌شود. با این روش‌ها می‌توان حتی خون‌ریزی‌هایی در حد mL/min 0.4-0.05 را تشخیص داد. با این حال دقت این روش‌ها در تعیین محل خون‌ریزی، کمتر از آنژیوگرافی است. اسکن‌های تکنزیوم را اغلب، پیش از آنژیوگرافی که روشی تهاجمی‌تر و با حساسیت کمتر است انجام می‌دهند تا ابتدا وجود خون‌ریزی فعال مسجل شود، بعد بیمار آنژیوگرافی شود. اسکن با گویچه‌های قرمز نشانداربا را برای تشخیص همانژیوم کبدی نیز به کار می‌برند، و ارزش آن در پیشبینی مثبت در حد ۱۰۰ درصد است.
کله‌سینتوگرافی (cholescintigraphy) با استفاده از آنالوگ‌های اسید ایمینودی استیک – (اسکن IDA)، رایج‌ترین روش بررسی کبد در طب هسته‌ای است. مادهٔ رادیونوکلئید جذب کبد می‌شود و در صفرا ترشح می‌گردد، سپس از درخت صفراوی عبور کرده، وارد کیسهٔ صفرا و دوازدهه می‌شود. عدم مشاهده کیسهٔ صفرا در اسکن IDA ممکن است علامت کله‌سیستیت ثانویه به انسداد مجرای کیستی (cystic duct) توسط سنگ باشد. دیورتیکول مکل می‌تواند منشأ درد شکمی و خون‌ریزی باشد، اما مشاهده آن با روش‌های اندوسکوپی و پرتونگاری استاندارد، مشکل است. پرتکنتات (- (pertechnetate تمایل زیادی به مخاط معده داشته و برای تشخیص بیماری این قسمت به کار می‌رود.
