MRI، آنژیوگرافی و PET ریه چه کمکی به تشخیص بیماری‌های ریه می‌کنند؟
MRI
MRI یک تکنیک توموگرافی است که از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قوی برای ایجاد تصویر استفاده می‌کند. تصاویر ایجاد شده توسط MRI مشابه CT بوده اما ساختمان‌های عروقی را بهتر مشخص می‌کند. تصاویر MRI در چندین صفحه آناتومیک قابل ترسیم هستند. گر چه تصاویر استاندارد معمولاً یک نمایی محوری (axial) است اما با اطلاعات به دست آمده در زمان انجام مطالعه به آسانی می‌توان تصاویری در صفحهٔ قدامی – خلفی (Sagittal) و تاجی (coronal) نیز به دست آورد. تزریق داخل وریدی گادولینیوم به عنوان ماده حاجب امکان مشاهدهٔ بهتر ساختمان‌های عروقی را فراهم می‌آورد. MRI می‌تواند برای مطالعهٔ شکافته شدن آئورت به کار رفته و ممکن است در ارزیابی آمبولی ریوی نقشی ایفا کند.
آنژیوگرافی ریوی
آنژیوگرافی ریوی عبارت است از قرار دادن یک کاتتر در شریان ریوی و متعاقباً تزریق سریع مادهٔ حاجب. آنژیوگرافی استاندارد طلایی برای تشخیص بیماری ترومبوآمبولیک ریوی بود. آنژیوگرافی ریوی می‌تواند در تشخیص ناهنجاری‌های مادرزادی درخت عروقی ریه مفید باشد اما CT و MRI تا حدود زیادی جایگزین این روش شده‌اند.
توموگرافی گسیل پوزیترون
این روشی (PET) توده‌های فعال از نظر متابولیک با قطر بیش از یک سانتی‌متر را شناسایی می‌کند. PET در بررسی یک گرهک ریوی از نظر اینکه خوش‌خیم است یا بدخیم کمک کننده می‌باشد. با این وجود قادر به افتراق التهاب از بدخیمی نمی‌باشد. به همین سبب ارزیابی گرهک‌های متعدد ریوی با استفاده از اسکن PET به علت یافته‌های مثبت کاذب ناشی از بیماری گرانولومی فعال نظیر سل، سارکوئیدوز، یا عفونت قارچی با محدودیت مواجه است. روشی تلفیق شده PET-CT تصاویر ریخت‌شناختی را با تصویربرداری عملکردی ترکیب می‌کند. ترکیب PET و CT در یافتن محل گره‌های لنفاوی متاستاتیک منفرد در ناف ریه که امکان مرحله‌بندی بهتر سرطان ریه را در اختیار می‌گذارد کمک کننده می‌باشد. مضافاً، PET-CT در برنامه‌ریزی پرتو درمانی در بیماران مبتلا به سرطان ریه همراه با آتلکتازی کمک کننده است.