آدامس در فرهنگ ایران
آدامس فراورده جویدنی از سقز است که به آن شکر، مواد معطر و چاشنی افزوده شده است. (صدری افشار) و سقز صمغی است که از گونه‌های مختلف پسته وحشی یا ساقه درخت بنه به دست آورند و از آن اسانسی حاصل شود. (معین) سقز اسم ترکی علک البطم است. از جنگل‌های پشت کوه به دست می‌آید و بر سه قسم است: سفید، زرد و سیاه. این ماده جزو نباتات جمعی محسوب می‌شود و شیرهای است که از درخت ون گرفته و در جنگل‌های کردستان مقدار فراوان وجود دارد. (دهخدا) از زمان‌های قدیم مردم اغلب جوامع علاقه‌مند به جویدن موادی بوده‌اند که اغلب شامل صمغ و شیره درختان، گیاهان شیرین یا موم بود. مردم یونان قدیم قرنها صمغ درخت بنه می‌جویدند و به خصوص زنان یونانی از این ماده برای تمیز کردن دندان و خوشبو کردن دهان استفاده می‌کردند. در جوامع امریکایی جویدن آن را از سرخ پوستان یاد گرفتند و از حدود سال ۱۸۵۰ استفاده از آن رایج و عمومی شد.
اختراع آدامس به شکل امروزی منسوب است به توماس آدامز (۱۸۱۸ – ۱۹۰۵) دانشمند امریکایی. او تلاش می‌کرد از یک نوع صمغ درخت، اسباب بازی، ماسک و لاستیک بسازد، هرچند موفق به این کار نشد اما توانست در سال ۱۸۷۱ ماده‌ای بسازد که امروزه به نام آدامس معروف شده است و در همه دنیا از آن استفاده می‌شود.
برخی جویدن آدامس در شب را مکروہ و بد می‌دانند. (ایل قاراپاپاخ، ۱۱۲) و حتا آن را برابر با جویدن گوشت مرده دانسته‌اند. (آمره‌ای، ۱۶۳ تالشی، ۱۶۴ آملی، ۳۵)
جویدن سقز در شب بدیمن است، دندان‌ها را می‌ریزد و مار به سراغ آدم می‌آید. (بندر پهلوی، کتاب هفته، ش. ۸، یکشنبه پنجم آذر ۱۳۴۰) جویدن آدامس را برای پسربچه و
جوانانی که نزدیک به سن بلوغ هستند مناسب نمی‌دانند و باعث می‌شود موهای ریش و سبیل آنها کج شود. (خوشدل، ۲۹۹۰ مشهدی، کتاب هفته)
