غروب روز جمعه – همچنان بدون اینترنت!

خبرگزاری‌های داخلی از زبان این و آن، نوید داده‌اند که اینترنت ما، بالاخره اندک اندک وصل خواهد شد. حال با چه سرعتی و با چه سطحی از دسترسی در کدام روز از هفته بعد، شاهد اتصال اینترنت خود خواهیم بود، من نمی‌دانم. به هر حال این رشته سر دراز دارد…

یک زمانی من کلی DVD تهیه می‌کردم، زمانه‌ای بود که دانلود فیلم از اینترنت، چیز دشواری بود و من که دوست نداشتم فیلم‌های شاخص روز یا فیلم‌های کلاسیک را ندیده باشم، از هر فرصتی برای آرشیو کردن استفاده می‌کردم، گرچه در 90 درصد اوقات وقت کافی نداشتم و این DVDها انبار می‌شدند، اما یک حسی به من می‌گفت که شاید زمانی تنها منبع دلخوشی تو همین DVDها خواهند بود.

می‌خواهم بگویم که این حس عدم اطمینان از فردا، به نوعی به حوزه سرگرمی‌های ما راه پیدا کرده. مثلا هنوز که که هنوز است من میانه خوبی با دیدن فیلم یا گوش کردن موسیقی به صورت جاری از طریق VODها یا مثلا اسپاتیفای ندارم. وقتی فیلمی یا موسیقی را دانلود و ذخیره کنی، می‌توانی مطمئن باشی که روی آنها تملک داری و فردای روزگار اگر اینترنت هم نداشته باشی، فیلم با موسیقی را خواهی داشت، اما پخش جاری برای ما فانی است!

به عبارتی این حس انبار کردن و پس‌انداز کردن برای فردای نامعلوم در عمق جان دسته بزرگی از ما جا خوش کرده است.

پارادوکسی شده اینترنت برای ما. در شرایط نرمال، فضاهای ابری و سرویس‌های پخش جاری، باید به ما اطمینان خاطر بدهند که این همه جوش ذخیره کردن فایل‌ها در هاردها را نزنیم. اما ما کم کم داریم فکر می‌کنیم که با نیروی صدچندان از فردای اتصال مجدد به اینترنت همه چیز را ذخیره کنیم: فیلم – سریال – موسیقی و حالا حتی دیگر مقاله‌های خوب و باارزش را. انبار کنیم تا دیگر غافلگیر نشویم!

یکی از فیلم‌هایی که به تصادف از همین آرشیو سابقا بی‌مصرف و حالا ارزشمندم، پیدا کردم و دیدم فیلمی بود از کوستا گاوراس با نام اصلی LE COUPERT که اتفاقا داستان دراماتیزه شده همین جوامعی است که از فردای خود اطلاعی خود ندارند.

فیلم داستان مهندس کاغذی را روایت می‌کند که بیکار شده و با اینکه دو سال آزگار در به در به دنبال جستن کار است، موفق نمی‌شود. چند نفر از کسانی که تخصصی مشابه او دارند، در کارهای سطح پایین بی‌ربط مشغول شده‌اند، در این میان ناگهان فکر بکری به ذهن او خطور می‌کند تا مطمئن شود که به زودی کار پیدا خواهد کرد …

اتفاقا فیلم بدی نبود، گرچه نه به درخشانی کارهای سابق گاوراس، اما داستان این فیلم به هزار شیوه دیگر در همه کشورهایی که با بحران اقتصادی و معضل بیکاری هستند، تکرار می‌شود.

در نبود گوگل، این شات را از روی فیلم گرفتم تا مطلب بدون عکس نماند.

فیلمی دیگری که این وسط دیدم و دو هفته پیش دانلود کرده بودم، فیلم خوب تمام پول‌های جهان بود. همان طور که احتمالا شنیده‌اید قرار بود در این فیلم کوین اسپیسی نقش اصلی را داشته باشد و او حتی در این فیلم بازی هم کرد، اما متعاقب اتهاماتی که در زمینه تعرض جنسی به اسپیسی وارد شد، صحنه‌های بازی او را درآوردند و بعد کریستوفر پلامر این صحنه‌ها را بازی کرد.

کارگردان این فیلم ریدلی اسکات است و بازیگر دیگر معروفش مارک والبرگ است.

طبعا چون حس می‌کردم که ممکن است با فیلمی تکه پاره شده روبرو شوم، تا مدت‌ها این فیلم را ندیدم، اما دیروز که فیلم را دیدم، پسندیدمش، اتفاقا بازی پلامر هم ستودنی بود و حالا واقعا شک دارد که اسپیسی این فیلم را بهتر بازی کرده بود یا پلامر فیلم را بهتر درآمرده است.

فیلم تمام پول‌های جهان، در مورد پل گتی، میلیاردر معروف درگذشته- است. فیلم بر اساس داستان وقاعی به گروگان گرفته شدن، نوه او ساخته شده و فقط اندکی داستان‌ و دیالوگ برای افزوده شدن جذابیت روایی آن، تقویت شده‌اند.

پل گتی یک تفکر اقتصادی منحصر به فرد و شم بالایی در مدیریت داشت، اما باید فیلم را ببینید تا مشاهده کنید که در عرصه یک بحران پیشبینی‌نشده، این شخصیت چطور عمل کرده است.

از دیگر کتاب‌های تازه تهیه کرده‌ام، می‌توانم به خانه‌ای که جک ما ساخت -علی‌بابا– اشاره کنم. در شرایط عادی احتمالا همین دو سه روزه، می‌بایست بخشی از کتاب را خوانده باشم، اما راستش را بخواهید جو کتاب و مقایسه‌اش با هزارتوی دشواری‌هایی که ما برای یک آپدیت ساده وبلاگی داریم، تا مدت انگیزه‌ام را برای شروع کتاب، سست و کمرنگ کرده است.

پوزش که وقتتان را با یک روزنوشت گرفتم. البته شاید میانه بخشی از شما با مطالب با جنس روزنوشت خوب باشد.