حمله به کشتی لوسیتانیا

هنوز بحث بر سر دلایل نابودی این کشتی ۳۲۰۰۰ تنی که در سواحل ایرلند غرق شده ادامه دارد.

این کشتی مجلل‌تر از تایتانیک بود و همگان براین باور بودند که ناشدنی است. کشتی دارای بالابرهای برقی، میان طبقه‌ها بود. هر اتاق حمام خصوصی و وان داشت و بدنهٔ آن دو جداره بود.

انگلیسی‌ها حتی پیش‌بینی حملات احتمالی آلمان‌ها به این کشتی را هم کرده و تجهیزات کافی در آن نصب کرده بودند، علاوه بر آن کسی فکر نمی‌کرد که این کشتی مسافری مورد حمله قرار گیرد.

اما در ۷ ماه می ۱۹۱۵، ۱۸ کیلومتر دورتر از ساحل ایرلند، لوسیتانیا بعد از آن‌که مورد اصابت یک اژدر زیر دریایی یو- ۲ آلمانی قرار گرفت ظرف ۱۸ دقیقه غرق شد. این حادثه موجب مرگ ۱۱۹۵ مسافر از میان ۱۹۹۸ سرنشین آن شد. ۱۲۸ نفر این‌ها آمریکایی بودند. غرق این کشتی موجب ورود آمریکا به جنگ جهانی اول گردید.

سؤال‌های آزارنده

۱۰۰ سال از این واقعه می‌گذرد و هنوز سؤال‌های بی‌شماری دربارهٔ آن مطرح است. چطور این کشتی که مجهزتر از تایتانیک بود کمتر از ۲۰ دقیقه غرق شد حال آن‌که تایتانیک لااقل ۲ ساعت دوام آورد؟ آیا دولت انگلیس خود این واقعه را به‌وجود آورد تا آمریکا را به جنگ جهانی بکشاند؟

مهندسان اعتقاد دارند کشتی لوسیتانیا طوری طراحی شده بود که حتی بعد از اصابت اژدر هم می توانست خود را به ساحل برساند. شاهدانی که در کشتی بودند بعد از اصابت اژدر صدای انفجار بزرگ‌تری را شنیدند. محققان می‌گویند که زیر دریایی آلمانی ممکن است ۲ اژدر شلیک کرده باشند. کنسول آلمان معتقد بود که انگلیسی‌ها بمب بزرگی را در کشتی منفجر کردند و همان باعث غرق کشتی شد. نمایندهٔ کنگره آمریکا ریچموند هابسون مدعی شد که انگلیسی‌ها کشتی را غرق کردند تا آمریکا را که بی‌طرف بود به جنگ بکشاند.

رفتار ناخدای کشتی لوسیتانیا هم به این تردیدها دامن می‌زد. نام او ویلیام ترنر بود و با آن‌که اخطارهای متعددی دریافت کرده بود که زیر دریایی‌های آلمانی در مسیر او کمین کرده‌اند کوچک‌ترین اقدام احتیاطی به عمل نیاورد. وقتی او به آب‌های ایرلند رسید سرعت کشتی را از ۲۱ گره دریایی به ۱۸ گره رساند. او در این منطقهٔ جنگی می‌باید با حداکثر سرعت به پیش رود اما کار را برعکس کرد. او دستورات سرفرماندهی مبتنی بر حرکت مارپیچ را هم نادیده گرفت. حرکت مارپیچ موجب سردرگمی زیردریایی‌ها می‌شد. او بعدها مدعی شد که سرعت کشتی را عمداً کم کرد تا کشتی را به بندر لیورپول برساند اما این کار با سرعت ۲۱ گره و حرکت مارپیچ هم ممکن بود.

حدس و گمان‌هایی دربارهٔ ناخدا

بعضی از محققان فرض را براین نهاده‌اند که ناخدا ترنر از دریاداری انگلستان مأموریت داشت که کشتی را در تیررس زیردریایی‌های آلمانی قرار دهد. (هر چند عده‌ای هم او را مأمور آلمانی‌ها می‌دانند.) یک سال بعد از این واقعه قیصر، امپراتور آلمان به سفیر آمریکا و. جرارد گفت که حکومت انگلستان به کشتی دستور داده بود آهسته حرکت کند.

کالین سیمپسون در کتابی که به سال ۱۹۲۷ نوشت سعی کرد ناخدا ترنر را از هر اتهامی مبرا کند در عوض وزارت دریانوردی انگلستان را متهم کرد که شرایط را به گونه‌ای جور کرد تا پای آمریکا به جنگ کشانده شود. از جمله دلایل او ناپدید شدن مکاتبات نیروی دریایی در روز حادثه بود علاوه بر آن این کشتی مسافربری هیچ‌گونه کشتی جنگی محافظ نداشت. یک محقق زیردریایی که در ۱۹۹۵ از کشتی در زیر آب بازدید کرد به این نتیجه رسید که انفجار دوم بر اثر شعله‌ور شدن غبار زغال سنگ بعد اصابت اژدر اتفاق افتاد. امروز هنوز لاشهٔ این کشتی ۳۲۰۰۰ تنی در آب‌های ساحلی ایرلند قرار دارد و اسرارش را از ما مخفی کرده است.