فیلم دل‌شکن‌ها Heartbreakers (2001) – داستان – بررسی و تحلیل
کارگردان: دیوید میرکین
بازیگران: سیگورنی ویور، جنیفر لاو هیوییت، ری لیوتا، جین هاکمن، نورا دان، جیسن لی، آن بنکرافت و جفری جونز
«ماکس» و «پیج کانرز» (ویور و هیوییت) مادر و دختری هستند که همه چیز را با هم در میان می گذارند: از توصیه هایی در مورد ارتباط با دیگران و سفارش هایی درباره آرایش مو و چهره گرفته تا پول های هنگفتی که به عنوان حق طلاق پس از جدایی از مردان ثروتمند گیرشان می آید. این روزها روی نقشه یک شیادی دیگر کار میکنند و در تهیه و تدارکند که سر «دین» (لیوتا) صاحب مغازه پولدار، کلاه بگذارند.
وقتی گردوخاک های این کلاهبرداری آخرشان می خوابد، «پیج» اعلام می کند که حالا آمادگی دارد تا از مادرش جدا شود و خودش به تنهایی کار کند . ولی برای پرداخت یک بدهی چشمگیر، «ماکس» اصرار می کند که دوتایی یک مرد مجرد دیگر را هم ورشکست کنند. برای این منظور «ویلیام ب. تنسی» (هاکمن) یک بیوہ خونسرد ساکن پام اسپرینگز را هدف قرار می دهند؛ سیگاری قهاری که یک قلب گنده طلایی و حسابی بانکی، به همان اندازه بزرگ و پربرکت دارد. فقط دو مانع بر سر راه آن دو وجود دارد: سرایدار آلمانی «تنسی»، «خانم مدرس» (دان) و «جک» (لی) متصدی نوشگاه خیال پرداز و شیطانی که پیج، به طرز غافلگیرانه ای شیفته اش می شود.
این فیلم نه چندان مورد توجه، یکی از خنده دار ترین کمدی های اسکروبال سال های اخیر سینمای آمریکا بود. دل شکن ها فیلمی درباره کلاهبردارها و دنیایی است که در آن جولان می دهند. هیجان سرگیجه آور فیلم از این می آید که شخصیت هایش نه فقط نقشه هایشان را اجرا می کنند، بلکه سریع و دستپاچه می اندیشند و در آخرین لحظه نقشه ها را به گاه به طرز روده برکننده ای به اصلاح و به «لحظه» می کنند. این بداهه پردازی ها که رفته رفته دیوانه وارتر می شوند، مرهون مسخره بازی های فوق العاده ویور هستند که مجبور می شود چندین بار «نقش» هایی آماده نکرده را اجرا کند .
مثلا به عنوان یک تبعیدی روس باید آواز روسی بخواند و با لهجه و صدایی مقاومت ناپذیر ترانه «بازگشت به شوروی» بیتل ها را اجرا می کند. در نتیجه بازی او به نمایشی از وظایف، امکانات و نفس «بازیگری» تبدیل می شود و فراتر از مقتضیات داستانی می رود (یاد آور ستاره های کلاسیک این ژانر) و القاگر نوعی خودانگیختگی و راحتی نادر در هالیوود امروز است. لباس های آن رات . که آدم می تواند بر تن مثلا لانا ترنر تصورشان کند . برای ویور پر تنوع اند و تلاش او برای تبدیل بازیگری به یک رشته تمهیدات و تصنع ها را پشتیبانی می کنند. فقط بازیگری با اعتماد به نفس فراوان می تواند این قدر بی پروا و تند و تیز در صحنه حرکت کند و ذره ای از زیبایی حرکات را از دست ندهد.
طبیعی است که او در رقابت با هیویی جوان – تقابل نسل ها ضمنا مضمون فیلم است! – برندهای سزاوار باشد و سن و سالش -پنجاه و دو سالگی – فراموش شود. انرژی ای که او به دیگر بازیگران و حتی کارگردانی این فیلم کوچک تزریق می کند بی دریغ است و «ماکس» نقشی می شود که می تواند
