بیماری تیفوئید چه علایمی دارد؟ شیوه تشخیص آن

تیفوئید با تب، درد شکم، راش Rose spots، هپاتواسپلنومگالی، اپیستاکسی و برادیکاردی نسبی تظاهر می‌یابد.

در ۲۵-۱۵٪ بیماران لکوپنی و نوتروپنی دیده می‌شود. Rose spots، راش‌های ماکولوپاپولر به رنگ عنابی روشن هستند که با فشار از بین می‌روند و در تنه و سینه حدود ۳۰٪ بیماران در انتهای هفته اول ظاهر می‌شوند و بعد از ۵-۲ روز بهبود می‌یابند.

برجسته‌ترین علامت تیفوئید، تب طولانی بین 40.5 تا 38.8 درجه سانتیگراد است.

در صورت عدم درمان، درمان تا ۴ هفته ادامه می‌یابد.

روش انتقال:

مهمترین و شایعترین راه انتقال تیفوئید، خوردن غذا یا آب آلوده با مدفوع حاملین مزمن بیماری یا بدون علامت است.

تشخیص:

تشخیص تیفوئید به کمک کشت خون، مغز استخوان، سایر نواحی استریل، Rose spot، مدفوع یا ترشحات روده‌ای است.

در ابتدای بیماری بهتر است از کشت خون استفاده شود چرا که کشت مدفوع در ۷۰-۶۰% بیماران در هفته اول منفی می‌باشد ولی در طی هفته سوم در اکثر بیماران درمان نشده مثبت است.

حساسیت کشت مغز استخوان، ۹۰-۵۵٪ است و برخلاف کشت خون اگر تا ۵ روز قبل از آن آنتی بیوتیک مصرف شده باشد، حساسیت آن کاهش نمی‌یابد.

درمان:

مؤثرترین داروها در درمان تیفوئید حساس به آنتی بیوتیک، فلوروکینولون‌ها هستند (مانند سیپروفلوکساسین ۵۰۰mg خوراکی دوبار در روز به مدت ۵ تا ۷ روز)

بیماران مبتلا به گونه‌های با کاهش حساسیت به فلوروکینولونها (DCS) باید توسط سفتریاکسون، آزیترومایسین با دوز بالای سیپروفلوکساسین درمان شوند

در تیفوئید شدید، دگزامتازون ممکن است مفید باشد.

درمان ناقلین مزمن:

در درمان ناقلین مزمن استفاده از آموکسی سیلین، کوتریموکسازول، سیپروفلوکساسین یا نورفلوکساسین به مدت ۶ هفته در ۸۰٪ موارد موثر است.

در مواردی که اختلال آناتومیک وجود دارد (س نگ صفراوی یا کلیوی)، ریشه کن کردن عفونت معمولا نیازمند آنتی بیوتیک تراپی همراه با جراحی است.

برای درمان تجربی (امپریکال) می‌توان از سفتریاکس ون وریدی یا آزیترومایسین خوراکی استفاده نمود.