عکاسان مشهور قدیمی: ادوارد مایبریج، توسعهدهنده پیشروی عکاسی حرکتنگار
ادوارد مایبریج یکی از نخستین کسانی بود که در قرن نوزدهم، حرکات موجودات را به صورت جالبی با استفاده از عکاسی تجربه کرد.
مایبریج در ۱۸۳۰ در شهر کینگستون انگلستان زاده شد.
در ۱۸۶۰ با دلیجانی تصادف کرد و این حادثه نزدیک بود سبب مرگ وی گردد. ناگزیر شد دوران نقاهتی چند ماهه را سپری کند و طی همین زمان بود که به عکاسی پرداخت و به زودی یکی از سرشناسترین عکاسان منظره غرب آمریکا شد.
مایبریج در ۱۸۶۷ نخستین مجموعه بزرگ عکسهای خود را با عنوان مناظر دره یوسمیتی منتشر ساخت. موفقیتی که این اثر کسب کرد، سبب شد تا از وی دعوت شود که به همراه قوای نظامی که عازم آلاسکا بود، به آن منطقه برود و از فانوسهای دریایی که در طول ساحل اقیانوس آرام ساخته شده بود، عکسهایی برجستهنما بگیرد.
آبشار یوسمیتی (۱۸۷۲):
در سال 1872 لیلند استنفورد، فرماندار ثروتمند کالیفرنیا، از مایبریج خواست که از اسب مسابقه او که «اوکسیدنت» نام داشت و رکورد جهانی سرعت را شکسته بود، عکس بگیرد.
در واقع استنفورد میخواست ثابت کند که هر چهار پای اسب در هنگام تاخت، طی زمان کوتاهی از زمین کنده میشود. البته غالبا گفته میشود که استنفورد با این کار میخواست برنده شرطی به مبلغ ۵۰۰۰ دلار شود، اما به احتمال قویتر، او صرفا میخواست دلیلی علمی و حقیقی برای آنچه به چشم خود مشاهده میکرد، به دست آورد.
انگیزه استنفورد هر چه که بوده باشد، مایبریج نخستین موفقیتهای خود را در ۱۸۷۲ و ۱۸۷۳ حاصل کرد. این نخستین عکسها بسیار محوتر از آن بودند که برای انتشار مناسب باشند، اما با این همه برای اثبات محق بودن استنفورد به اندازه کافی واضح بودند.
پس از یک سری مشکلات خانوادگی، در ۱۸۷۷ کار عکس برداری از حرکات موجودات را از سر گرفت.
مایبریج کارهای خود را با استنفورد مجددا آغاز کرد و برای نخستین مرتبه، از پسزمینهای به رنگ سفید استفاده کرد تا زمان نوردهی را به یک هزارم ثانیه کاهش دهد و بدین سان از اوکسیدنت در حالی که با تمام سرعت میتاخت، عکس گرفت.
او بعدا دستگاهی ساخت که شامل 12 دوربین بود که در طول صفحهای کائوچویی نصب شده بودند و با دوازده ریسمان رابط به کار میافتادند.
در ژوئن ۱۸۷۸، کار دستگاه خود را به مطبوعات نشان داد و برای ارائه کارایی آن، از دو اسب عکس گرفت. از میان عکسهای هر کدام از اسبها، 6 تصویر را انتخاب و منتشر کردند.
مایبریج در ۱۸۷۹ تعداد دوربینهایی را که در مسیر حرکت موضوع قرار داده بود دو برابر کرد و از پنج دوربین اضافه برای عکس گرفتن با زاویه مایل از اسبها، سگها، خوکها، کبوتران، بزها و انسانها استفاده کرد.
مایبریج بر روی روشی کار میکرد که با آن بتواند تصاویری را که قبلا از حرکت موضوعات خود برداشته بود، به صورت پیوسته نمایش دهد و از این طریق، حرکات را از لحاظ بصری بازسازی کند. دستگاه او «زوئوپراکسینوسکوپ» نامیده شد. این نخستین دستگاه نمایش تصویر دنیا بود و تا پیش از آن که توماس ادیسون دوازده سال بعد در ۱۸۹۱ دستگاه «کینتوسکوپ» را اختراع کند، پیشرفتهترین اسباب در نوع خود به شمار میآمد.
سپس او سالهای متعددی درگیر تلاش برای گردآوری بودجه و نیز عکسبداری از مدلهای انسانی و حیوانی با دستگاه خود شد.
به هنگام برگزاری نمایشگاه بین المللی کلمبیا در شیکاگو در ۱۸۹۳، «سالن زوئوپراکسوگرافیک» خود را در پارک میدوی برپا داشت. اما به دلیل آن که تفریحات سرگرمکنندهتری در نمایشگاه وجود داشت، سالن زوئوپراکسوگرافیک وی با استقبالی که انتظار آن میرفت روبه رو نشد و نتوانست بر تعداد پیش فروش کتابها بیفزاید. با این همه، این نخستین سالن سینمایی بود که ساخته شد و نخستین نمایشهای تجاری تصاویر متحرک در آن برگزار گردید و 3 سال زودتر از سینماتوگراف برادران لومیر دائر شده بود.
در ۱۹۷۹، نخستین مجموعه کامل تصاویر مایبریج تجدید چاپ شد و امروزه همکاری تاریخی او با دنیای علم و هنر، به عنوان دستاوردی بیهمتا شمرده میشود.
منبع : تلخیص از کتاب عکاسان بزرگ جهان – نشر نی