فیلم بلک باتم ما رینی Ma Rainey’s Black Bottom – خلاصه داستان، نقد و بررسی

موسیقی بلوز را دوست دارید یا اصلا زمانی عاشقش بوده‌اید؟! با بی بی کینگ -ملقب به پادشاه بلوز- آشنا هستید؟

معرفی فیلم ما، این بار در مورد «مادر موسیقی بلوز» یعنی ما رینی Ma Rainey است.

خب، کمتر کسی تا زمان اعلام نامزدهای اسکارهای 2021 با نام «مار رینی» آشنا بود. اما وقتی به اسم عجیب و غریب Ma Rainey’s Black Bottom برخوردیم، دیگر مجبور شدیم، اندک اطلاعاتی در این مورد کسب کنیم.

فیلم بلک باتم ما رینی Ma Rainey’s Black Bottom امسال نامزد بهترین فیلم یا کارگردانی نشده، اما در رشته‌های خوبی مثل بهترین بازیگری مرد و زن به ترتیب برای بازی چادویک بوزمن و وایولا دیویس نامزد شده و علاوه بر آن در بخش بهترین طراحی لباس، بهترین طراحی صحنه و گریم هم نامزد است.

ما رینی آنقدر در موسیقی آمریکا بااعتبار است که در سال ۱۹۸۳ به عضویت تالار مشاهیر موسیقی بلوز درآمد و در سال ۱۹۹۰ به‌عنوان عضو جدید تالار مشاهیر راک اند رول معرفی شده است.

کارگردان فیلم جرج سی. ولف است. نویسنده فیلمنامه را روبن سانتیاگو هادسن بر عهده داشته که کارش اقتباسی است از نمایشنامه اگوست ویلسون بوده است

بازیگران فیلم اینها هستند: وایولا دیویس (مارینی)، چادویک بوزمن (لوی)، گلین تورمن (تولدو) کولمن دومینگو (کاتلر)، مایکل پاتس (اسلو درگ)

داستان این فیلم در سال 1927 روایت می‌شود و ما به شهر شیکاگو می‌رویم؛ زمان و جایی که ما رینی با بازی وایولا دیویس قرار است تعدادی از بهترین ترانه‌های خود، از جمله ترانه‌ عنوان فیلم یعنی Black Bottom را بخواند و در استودیویی در جنوب شهر ضبط کند.

دو مرد سفید پوست، یکی کارگزارش اروین (جرمی شموس) و دیگری، تهیه‌کننده آلبوم استرادیونت (جانی کوین) نگرانند مبادا ما، سر وقت خود را نرساند یا اصلا نیاید.

ما، گروه نوازنده‌هایش از جمله نوازنده ترومپت، لوی (چادویک بوزمن) را یک به یک انتخاب کرده، که قبل از او رسیده‌اند و در انتظارش، طبقه‌ پایین تمرین می‌کنند ما رینی در فیلم شخصیتی بسیار کاریزماتیک پیدا کرده.

جالب است که همین وایولا دیویس در سال 2017 به خاطر بازی در فیلم Fences‎ که آن هم اقتباسی از کار آگوست ویلسون بود نامزد شده بود. این بار او را زیر گریم سنگین باید ببینیم و از بازی‌اش لذت ببریم.

همان طور که می‌دانید چادویک بوزمن که بیشتر به خاطر بازی در نقش پلنگ سیاه مشهور است، چند وقت پیش به خاطر ابتلا به سرطان روده درگذشته و حالا نامش به عنوان یک بازیگر درگذشته در میان نامزدهای بهترین بازیگر مرد قرار داده شده.

فیلم ترکیبی از درد و لذت است. موسیقی سیاهان را نشان می‌دهد که موازی با سال‌های تبعیض نژادی در آمریکا از خود درد زاده می‌شود و اوج می‌گیرد و خشم‌ها و آسیب‌ها را فریاد می‌زند.

در فیلم کاراکتر لوی با بازی چادویک بوزمن را بسیار درخشان می‌بینیم، در حالی که مونولوگ‌های دشواری را ادا می‌کند و خاطره یک ترومای دوران کودکی‌اش را بیان می‌کند، ما رینی را چالش‌طلب‌ و مبارز برای حفظ ارزش‌ها می‌بینیم و لوی را یک آدم تطبیق‌پذیر حریص و پر جوش و خروش.

لوی به همکارانش می‌گوید که او برخلاف آن‌ها که به استخوانی که یک نفر جلویشان انداخته راضی هستند، حاضر است روحش را برای به حقیقت تبدیل کردن نقشه‌هایش به شیطان بفروشد. گرچه او در ظاهر خودش را یک جنگجوی پوست‌کلفت و یک سیاستمدار باهوش جلوه می‌دهد، اما همزمان خشم گداخته‌ای درست در زیر پوستش در انتظار انفجار قُل‌قُل می‌کند.

لوی از این لحاظ کاراکتری حتی پیچیده‌تر از ما رینی دارد که تکلیفش با خودش روشن است و به همین خاطر است که بوزمن در آخرین بازی عمرش توانسته حی بازی عالی وایولا دیویس را تحت الشعاع برد.

دهه‌های اولیه یا حتی میانی قرن بیستم برای گروه‌های موسیقی سیاهپوست مشهور، دهه‌های غجیبی بود. در حالی که در اوج شهرت بودند و از نظر مالی جایگاه خوبی داشتند و شنونده سفیدپوست عاشق و شیدا هم کم نداشتند، باز هم همیشه جایی، چیز نقص داشت. چیزی که ما در فیلم Green Book هم دیده بودیم.

برای کسانی که فیلم‌ها تئاتریکال را دوست دارند، فیلم بسیار مناسب است.