دیسکسیون آئورت چیست و شیوه تشخیص و درمان آن کدام است؟
تعریف:
دیسکسیون آئورت به دنبال آسیب لایه انتیمای آئورت و گسترش جریان شکافنده خون به درون دیواره آئورت به وجود می‌آید که یک الومن کاذب ایجاد می‌کند و لومن حقیقی آئورت را تحت فشار قرار می‌دهد.
بیشترین موارد دیسکسیون آئورت در بیماران مسن (بیشتر از ۵۰ سال) در همراهی با ریسک فاکتور‌های عروقی مانند هیپرتانسیون، مصرف سیگار و آترواسکلروز رخ می‌دهد. مردها بیشتر از زنان مبتلا می‌گردند.
تظاهرات بالینی
١- شایع‌ترین علامت در حین دیسکسیون آئورت، درد قفسه سینه است که به صورت حس «پارگی» توصیف می‌شود.
۲- از بین رفتن ایزوله نبض در یک یا چند اندام می‌تواند یک سرنخ بالینی باشد. تعداد شریان‌های درگیر با شدت دیسکسیون در ارتباط است.
تشخیص:
یک نشانه بالینی شایع در CXR روتین، بزرگ شدن مدیاستن با یا بدون پلورال افیوژن است (اغلب در سمت چپ).
درمان:
دیسکسیون آئورت یک اورژانس فشارخون است که نیاز به کاهش تهاجمی فشارخون دارد. فشارخون سیستولی باید بین mmHg ۱۰۰ – ۱۲۰ حفظ گردد. B – بلوکر‌ها برای کاهش پیشرفت دیسکسیون آئورت سودمند هستند.
دیسکسیون آئورت توراسیک به دلیل میزان مورتالیتی بالا در صورت عدم درمان، نیازمند ترمیم جراحی است، اما می‌توان درگیری آئورت شکمی ایزوله را به صورت دارویی درمان نمود.
