هیپرپاراتیروئیدی اولیه چه علائمی دارد و چطور تشخیص داده می‌شود؟

اپیدمیولوژی:

شایع‌ترین علت هیپرکلسمی در افراد سالم و غیربستری، هیپرپاراتیروئیدی اولیه است.

شایع‌ترین علت هیپرکلسمی در بیماران بستری، هیپرکلسمی ناشی از بدخیمی می‌باشد در حالی که شایع‌ترین علت هیپرکلسمی در بیماران سرپایی و سالم، هیپرپاراتیروئیدی اولیه می‌باشد.

ویژگی‌ها:

هیپرکلسمی هیپرپاراتیروئیدی اولیه، خفیف است؛ اگرچه گاهی هیپرپاراتیروئیدی باعث هیپرکلسمی شدید ( ۲۰mg/dl ) می‌شود.

اتیولوژی:

علل هیپرپاراتیروئیدی اولیه به ترتیب عبارتند از

۱- آدنوم منفرد پاراتیروئید (۸۵)

٢- هیپرپلازی متعدد غده پاراتیروئید (۱۵٪)

٣- کارسینوم پاراتیروئید (کمتر از ۱٪)

تظاهرات بالینی:

معمولا مبتلایان به هیپرپاراتیروئیدی اولیه، بی‌علامت هستند ولی بعضی از بیماران دچار علائم زیر می‌شوند: هیپرکلسی اوری، سنگ کلسیمی (سنگ‌های اگزالات کلسیم و گاهی فسفات کلسیم)

یافته‌های آزمایشگاهی:

تشخیص آزمایشگاهی هیپرپاراتیروئیدی اولیه براساس هیپرکلسمی به همراه PTH بالا می‌باشد.

سایر یافته‌های آزمایشگاهی در این بیماران عبارتند از: کاهش فسفرسرم، کاهش آستانه دفع کلیوی فسفر(TmP)،، کاهش بیکربنات سرم و افزایش کلر سرم

درمان:

اندیکاسیون‌های پاراتیروئیدکتومی در این بیماران عبارتند از

1- استئوپنی شدید ۲- سنگ کلیه ٣- کاهش عملکرد کلیه ۴- افزایش کلسیم سرم بیشتر از mg/dl ۱ نسبت به حد طبیعی

در بیمارانی که حاضر به عمل جراحی نمی‌شوند، می‌توان از درمان دارویی استفاده کرد؛ برای این منظور از بیس فسفونات‌ها یا سیناکلست استفاده می‌شود.

سایر بیمارانی که موارد فوق را ندارند، فقط با اقدامات محافظه کارانه پیگیری می‌شوند.