انسان چگونه حس تعدل خود را حفظ می‌کند؟
اگر در مورد سفینه‌ای فضایی که سرنشینانشان انسان‌ها هستند، مطالعه کرده باشید، احتمالا متوجه شده‌اید که یکی از مشکلاتی که دانشمندان باید بر آن غلبه کنند، حالت بی‌وزنی است که بخاطر دور شدن از جاذبه زمین، بوجود می‌آید.
بدون وجود تعادل، پروازی برای پرنده، راه رفتن برای انسان و تعیین جهت برای هر موجود زنده‌ای، غیر ممکن است!
انسان دارای دو اندام برای حفظ تعادل است که در سر، در ناحیه گوش قرار دارند. هر اندام، کیسه‌ای شکل بوده و با ماده‌ای بنام لنف پر شده است. در داخل هر اندام، نوعی مژک که از یک سلول حسی پدید می‌آید، از قسمت کف به طرف خارج رشد می‌کند. وقتی سر را صاف نگه می‌داریم، فشار بر روی این مژکھا بطور یکنواخت، توزیع می‌شود.
اگر سر به یک طرف متمایل شود، فشار بر روی این مژک‌ها تغییر می‌کند. سلول‌های حسی بوسیله این فشار تحریک شده و تحریکات عصبی را به مغز می‌فرستند. مغز، ماهیچه‌های خاصی را به فعالیت واداشته و بدن دوباره وضعیت خود را تنظیم نموده و از حالت مایل به حالت عادی باز می‌گردد. اندام‌های تعادل، ما را قادر می‌سازد تا مسیر حرکت خود را مشخص کنیم. همچنانکه اتومبیل شروع به حرکت می‌کند، بدن ما به طرف عقب کشیده می‌شود. مایع یا لنف در حفره احساس می‌کنیم که در حال حرکت بطرف جلو هستیم.
بعد از مدتی، لنف با بدن ما حرکت کرده، پرز‌های حسی صاف بوده و دیگر احساس حرکت ناگهانی بطرف جلو وجود ندارد. حال فرض کنید که ترمز می‌کنیم، بدن ما و لنف موجود در ارگان‌ها، حرکت به جلو را ادامه داده و در نتیجه مژک‌ها، بطرف جلو خم می‌شوند. پیام به مغز فرستاده شده و احساس می‌کنیم سرعت ما کم می‌شود.
سه حفره در هر اندام تعادل وجود داشته که با سه سطح صاف در فضا مطابقت دارند. بدین گونه، مژک‌های حسی، مشخص می‌کند که ما بطرف بالا یا پائین، از یک سمت به سمت دیگر، بطرف جلو یا عقب حرکت می‌کنیم.