چرا مبتلا به پوسیدگی دندان می‌شویم؟
در میان جانوران پست‌تر، در طول حیات، توالی و تسلسلی در رویش دندان‌ها مشاهده می‌شود، بطوریکه هنگامی که رشد دندان‌ها کامل شده و مورد استفاده قرار گرفتند، دندان‌ها می‌افتند و تعدادی جدید بر جای آنها رشد می‌کنند.
با این وجود، در انسان تنها یک بار عمل جایگزینی دندان صورت می‌گیرد. زمانی که کودک به حدود سن 2 سالگی رسید، مجموعاً 20 دندان دارد که به آنها دندان‌های شیری می‌گویند. در زیر دندان‌های شیری، سری دوم دندان قرار دارند که پس از سن 6 سالگی کم‌کم پدیدار می‌شوند. تا سن 12 سالگی همه دندان‌های شیری افتاده و سپس از آن به بعد دندان‌های بیشتری ظاهر می‌شوند تا در سنین جوانی صاحب 32 دندان دائمی می‌شوند. چون دیگر شانس داشتن دندان‌های جدید را نخواهیم داشت، بنابراین توجه به سلامتی دندان‌ها حائز اهمیت است.
مینای دندان محلی است که پوسیدگی از آنجا شروع می‌شود. فرض کنید که مجرای نامرئی و بسیار کوچک در مینا پیدا می‌شود. چود در دهان ما همیشه باکتری وجود دارد، آنها خیلی زود این مجرا را در سطح مینا پیدا کرده و در درون آن نفوذ می‌کنند.
آنها نمی‌توانند مینا را بخورند، ولی می‌توانند از لنف موجود در مجراهای عاج دندان، تغذیه کرده و باعث تخریب دیواره آنها شوند و بدین ترتیب پوسیدگی در زیر مینا به وجود آید.
این پوسیدگی برای مدتی قابل توجه نیست و ادامه دارد، اما چنانچه دیواره دندان در اثر فعالیت باکتری نازک شود، خیلی زود ما را متوجه خواهد کرد. به این دلیل که در این موقع گرنا و سرما بیشتر به محفظه دندان، رسوخ می‌کنند. مغز فضای خالی مرکزی دندان را شامل می‌شود که حاوی اعصاب دندان می‌باشد. این اعصاب بوسیله گرما و سرما تحریک شده و هنگامی که دندان شما نسبت به گرما و سرما حساس شد، مطمئن باشید که علامت خطری برای پیدایش پوسیدگی است.
وقتی باکتری داخل مجرای دندان نفوذ کند و به مغز برسد، محیط مناسبی برای تغذیه و تکثیر می‌یابد و بدین ترتیب درد دندان آغاز می‌شود. پوسیدگی ادامه یافته و شبکه رگ‌هایی که غذا را به دندان می‌رساند، فرسوده می‌شوند و دندان نمی‌تواند تغذیه نماید و بصورت پوسته سخت مرده‌ای در خواهد آمد.
(آیا بطور منظم دندان‌های خود را به دندانپزشک، نشان می‌دهید؟)
