چرا برخی از ماها مبتلا به بیماری کرونای مزمن می‌شویم – بخش کمتر مورد توجه قرار گرفته بیماری
وقتی به درجات مختلف مبتلا به کرونا یا COVID-19 می‌شویم و موفق به شکست بیماری می‌شویم، قطعا خودمان و اطرافیان ما، خوشحال می‌شویم. اما داستان این است که بسیاری از ماها، حتی آنهایی که بیماری را به صورت خفیف تجربه کرده‌ایم، مدت زیادی علایمی خواهیم داشت که نمی‌دانیم با آنها چه کنیم.
گاهی این علایم شبیه علایم مرحله حاد بیماری هستند و گاهی هم نه. بیماران ممکن است تا ماه‌ها دچار علایمی مانند خستگی و دردهای مبهم آزاردهنده باشند.
گاهی اصلا این علایم را به استرس ناشی از بیماری و فوبی از ابتلای مجدد نسبت می‌دهیم یا اینکه فکر می‌کنیم تغییر عادات ما و کمتر از خانه بیرون رفتن و قطع سرگرمی‌های سابق، باعث می‌شود از نظر روانی افت کنیم.
گرچه این هم یک توجیه ضعف و خستگی طولانی‌مدت کرونا هستند، اما محققان تلاش کرده‌اند در این زمینه تحقیق بیشتری کنند.
وقتی بدن با عامل خارجی مثل ویرویس کرونا مواجه می‌شود، پاسخ ایمنی به آن می‌دهد تا از دستش خلاص شود. یکی از پاسخ‌های سیستم ایمنی ما، ترشح پادتن یا آنتی‌بادی است.
اما در این میان آنتی‌بادی‌هایی هم ترشح می‌شوند که نقشی در خنثی کردن ویروس ندارند و علیه خود بدن عمل می‌کنند که به آنها اتوآنتی‌بادی یا پادتن علیه خود بدن می‌گویند.
چون بیماری کرونا نوظهور است، تحقیق‌ها در مورد کرونای مزمن محدود هستند. با این حال، برای مثال:
-پزشکان مرکز پزشکی بوستون وجود اتوآنتی‌بادی را در 5 بیمارشان 7 ماه بعد از ابتلا تایید کرده‌اند.
-در ماه اکتبر مطالعه دیگری نشان داد که از 52 بیمار، 72 درصدشان اتوآنتی‌بادی علیه پروتئین و DNA خودشان تشکیل داده بودند که می‌تواند باعث لخته شدن خون شود.
-اتوآنتی‌بادی‌ها علیه خود سیستم ایمنی، مغز، بافت همبند و فاکتورهای انعقادی هم پیدا شده است.
– حتی مشخص شده که میزان ظهور بیماری‌های خودایمنی مانند دیابت نوع یک، سوریازیس و آتریت روماتویید متعاقب بیماری افزایش یافته است.
خلاصه اینکه علت اصلی بیماری کرونای مزمن، همین اتوآنتی‌بادی‌ها هستند. اما تحقیق در این مورد و تلاش برای پاسخ به دادن به سؤالاتی مانند اینکه تا چه زمانی این اتوآنتی‌بادی‌ها در خون خواهند بود و اینکه می‌شود آنها را کنترل کرد یا صرفا باید به درمان‌های علامتی اکتفا کرد، ادامه دارد.
